Drzwi Wejściowe

Grazie Paulo!-rzucił jeszcze Aaron,a szofer pokiwał mu i odjechał. Chłopak został sam na progu domu bractwa, z wielką podróżną torbą z ciemnej skóry. Powrót do szkoły przedłużył się trochę z powodu tygodnia mody w Mediolanie. Aaron nie dotarł jednak taki spóźniony. Miał tylko nadzieję,że Sebastien lub inni są w domu,bo sam swoje klucze oddał na początku wakacji. Tak więc, nie czekając dłużej zapukał.

Sebastien pojawił się na progu w minutę po Aaronie. Pogoda coraz bardziej sie pogarszała, trzeba było odwiedzić dom... Sebastien widząc przed drzwiami jednego z członków bractwa uśmiechnął się mimochodem i klepnął go w ramię po przyjacielsku.
-Aaron chłopie! Świetnie, że wreszcie wróciłeś. - powitał go, szukając przy tym w kieszeniach kluczy. Tym samym miał chwilę, by przyjrzeć się koledze. Jak zwykle nienaganny strój. Na głowie znowu panował artystyczny nieład.
Sebastien w końcu znalazł klucze i wsadził je do dziurki w zamku, przekręcając je i powodując, że klamka ustąpiła. Otworzył drzwi na oścież i gestem ręki zaprosił Aarona do środka.
-Witaj w domu... Wchodź.

Dzięki, myślałem,że będę musiał nocować na wycieraczce..-mruknął Aaron z niewypowiedzianą ulga. Dobrze było znów zobaczyć swoich braci. Chłopak wciągnął za sobą do środka wielką walizę. Jako członek rodziny posiadającej własną markę odzieżową, sam posiadał sporą kolekcję ubrań i wielką szafę w swoim pokoju. Choć strój Aarona był może i nienaganny,to jednak szatyn,po 2 godzinnym locie samolotem czuł się wyczerpany. Rozglądając się po pomieszczeniach,ruszył w stronę salonu.

Sebastien spojrzał z góry na ogromną walizę Aarona i uśmiechnął się znacząco. Spojrzał jeszcze przez ramię na okolicę, która była opustoszała i wszedł do środka zaraz za chłopakiem, zamykając za sobą duże, dębowe drzwi.

Przy drzwiach ponownie pojawił się Sebastien rozglądając się wokół. Miał nadzieje, że Aaron dotarł już do domu i śpi w swoim łóżku, jednak zgaszone światła w domu i zamknięte drzwi dały mu do zrozumienia, że tak nie jest. Bastien po wyjściu z Pubu nie zdołał namierzyć Brata, mimo usilnych starań, tak więc przywędrował tu, mając wielką nadzieję zaraz go tu zobaczyć.
Oby Melody nie dorwała go gdzieś za Pubem... Co prawda doskonale wiedział, że Aaron jest dorosły, nawet starszy od niego, wiedział jednak też, że Melody świetnie potrafi wykorzystywać swoje atrybuty. "Nie z Aaronem. Aaron potrafi o siebie zadbać..." - przemknęło mu przez myśl, ale i tak z lekkim niepokojem Sebastien rozglądał sie wokół i wreszcie usiadł na schodach przed drzwiami. Postanowił sobie, że nigdy nie będzie dawał swoich kluczy Aaronowi i wkrótce wręczy mu własne.
Z jednej strony był zły na członka swojego bractwa, za brak odpowiedzialności i trzeźwego (o ironio) myślenia, z drugiej jednak strony wiedział, że powinien sam usiąść w klubie z Aaronem i nie rozpoczynać rozmów z żadnymi pannami. Przestroga na przyszłość.
A Aarona jak nie było, tak nie ma. Sebastien w myślach już próbował wymyślić jakiś nocleg na najbliższą noc.

Rozumiem,że Aaron nie dotarł?-dobyło się pytanie z cienia. Właściwie, cekiny na bluzce Melody nie pozwalały jej na "zniknięcie",dlatego też już po chwili jej buzia ukazała się w nikłym świetle lampki przy drzwiach.
-A to krętacz, wykiwał nas..-ziewnęła i przeciągnęła się rozkosznie. Miała cudownie wytoczone ramiona oraz smukłą szyję. Jej nadgarstki były tak wąskie, że Sebastien mógłby oba zamknąć w swojej dłoni. To jednak niewiele go obchodziło,to jak z resztą sama Melody. W jego opinii była mniej więcej tym samym,co panie do towarzystwa. Na szczęście nie znał jej sekretu. Tylko Aaron był na tyle inteligenty,aby się domyślić. Chłopcy,to naprawdę naiwne istoty.

Sebastien nawet z zamkniętymi oczami rozpoznałby głos Melody. Tak jakoś sie składało, że każdy detal osoby panny Randall zapadał w pamięci, a Bestien starał się być na to odporny. Nie zawsze wychodziło, ale w większości wypadków zdawał sie wychodzić obronną ręką. Spojrzał na przybyłą dziewczynę i rozłożył ramiona w geście zrezygnowania.
-Jak widzisz. Nie koczowałbym przed własnym domem, gdybym miał klucz... - mruknął posępnie Sebastien. - Wybacz, ale nie zaproszę Cię do środka. Bynajmniej nie dzisiaj. - dodał po chwili blondyn i rozejrzał się ponownie po najbliższej okolicy.

Gdyby Aaron nie wrócił, to moja współlokatorka nadal nie dotarła..-powiedziała Melody i spojrzała na niego, a jej wzrok był niemal hipnotyzujący. Błyszczące oczy zdawały się wciągać umysł w niezmierzoną głębię najsłodszych obietnic. Uśmiechnęła się,a potem obróciła. Jej ciemne włosy zatańczyły w powietrzu przy tak gwałtownym ruchu.
-Numer znasz. Słodkich snów książę..-rzuciła na pożegnanie i odeszła w stronę Akademika.

Na twarzy Sebastiena znów pojawił się ten uśmiech - coś pomiędzy rozbawieniem a zrezygnowaniem.
No tak, doskonale znał numer pokoju Randall. Bywał tam nieraz. Budził się nad ranem i nie wiedząc czemu znajdował się w pokoju Melody. Zaiste, fascynujące...
Odprowadził ją wzrokiem i przez chwilę nawet rozważał ruszenie za nią, jednak tylko w perspektywie ciepłego, miękkiego łóżka. Oparł się jednak o jedną z kolumn na ganku i odchylił głowę do tyłu, gotów zasnąć na dworze, przed wejściem.
A może jednak akademik...
Blondyn zaparł się jednak i postanowił pozostawić dziś Melody w samotności.
Postanowił też porządnie skarcić swojego podopiecznego, a chwilę potem głowa Cromwella opadła bezwładnie na ramię. Prawdopodobnie zasnął.

Obudził się nad ranem, gdy słońce już dawno świeciło na nieboskłonie. Sebastien przez chwilę nie wiedział gdzie się znajduje i dlaczego. Potrzebował kilku minut by dojść do siebie i do odpowiedzi na te pytania. Zerknął z ukosa na drzwi. Najwidoczniej Aaron do teraz nie wrócił. Gdyby wrócił, obudziłby go, jednak żeby sie upewnić chłopak wstał ze schodów i podszedł do drzwi, naciskając klamkę. Drzwi nie ustąpiły a Bastien zaczął się poważnie martwić o członka swojego bractwa. Rozejrzał sie wokół, jakby spodziewał się go zobaczyć wyłaniającego się gdzieś zza rogu. Musiał jednak jak najszybciej dotrzeć na uczelnię, miał szczęście że obudził sie w porę. Ruszył zatem szybkim krokiem w stronę Cambridge, w myślach szykując wymówkę, dlaczego nic ze sobą nie wziął...

Sebastiena ani śladu. Bynajmniej Aaron nie spodziewał się zastać go na wycieraczce. Chłopak miał dość znajomych,aby przenocować w Akademiku. Oczywiście pierwsze,co przyszło na myśl,to Melody. Szybka decyzja. Aaron to właśnie jej posłał sms z wiadomością. Z tego,na ile ją znał,był pewien,że poinformuje Cromwell'a. Kryzys jak na razie został zażegnany,na wyrzuty sumienia przyjdzie czas potem. Na razie Aaron miał coś ważniejszego do roboty. Stojąca obok niego drobna blondynka już w drodze domagała się kubka herbaty. Włoch obiecał spełnić jej życzenie,dlatego przepuścił ją w drzwiach,a potem sam zniknał wewnątrz domu.