Wielkie drzewo

'Wielkie drzewo", to miejsce znane dobrze wszystkim palaczom. To właśnie tutaj spotykają się uczniowie Cambridge "na papierosa".

Wybaczcie,ale muszę ochrzcić to miejsce


Jeśli pracowało się równie ciężko,co studiowało,to Tony był święcie przekonany,że zostanie nieźle wykształonym bezrobotnym. Wraz z pierwszym miesiącem przepadły wspomnienia o wakacji oraz pewne ulgi u nauczycieli. Sprawa,jak co roku zaczynała się robić poważna. Lider Zeta Eta znosił to dzielnie przez 2 lata i na trzecim roku nie zamierzał się poddawać oczywiście. Po prostu należało się na jakiś czas pożegnać z ukochanymi grami komputerowymi i wziąć się do nauki. Tymbardziej, że Tony był ambitnym chłopakiem. W przeciwieństwie do niektórych uczaniów, bardzo dobrze wiedział, dlaczego znalazł się na uniwersytecie Cambridge oraz jaki ma w życiu cel. W tym trudnym okresie pozwalał sobie jednak na choć małe przyjemności. Jak na przykład papieros. Nie mógł się z nim rostać. Jeśli próbowałby rzucić, mogło by się to źle skończyć. Blondyn chodziłby zdenerwowany i prawdopodobnie wydzierałby się na wszystkich. Ludzie woleli uniknąc powtórki sprzed roku, kiedy to Sohma założył się z kumplami,że nie zapali przez 3 miesiące. O tym,co się wtedy stało, już się nie mówi. Sam Tony zachowuje się, jak gdyby nigdy nic. Tak jak dziś na przykład. Znów wyrwał się z domu bractwa, żeby trochę zakopcić.

W takie dni, czyli chłodne i ponure, Sasza najchętniej zamykała się w swoim pokoju razem z notatkami czy gitarą albo po prostu uciekała na halę sportową. Dzisiaj jednak było inaczej. Nie miała ochoty na naukę, grę na gitarze czy sport. To ostatnie może i tak, ale wiedziała, że teraz trening mają szkolne gimnastyczki. Nie chciała im przeszkadzać no a sobie psuć nastroju, więc po prostu wyszła z domu bractwa i pędziła przed siebie. Nie oddalała się od kampusu, bo w każdej chwili mogło się rozpadać a nie miała na sobie niczego od deszczu. Nogi poniosły ją w kierunku drzewa, przy którym jeszcze w tamtym roku przesiadywała na każdej przewie razem ze szkolnymi palaczami. Oczywiście tylko dla towarzystwa. Ona nigdy nie paliła i nie miała zamiaru próbować. Słyszała, że to bardzo uzależnia. Już z daleka dostrzegła blondyna czuprynę lidera Zeta Eta Sigma. Rzuciła ciche 'cześć' i zatrzymała się obok chłopaka, opierając plecami o pień.

Sasza?-mruknął Tony z ustami pełnymi dymu. Nie był to najlepszy pomysł,ale raczej akcja zagrażająca życiu. Los chciał,że dym nie trafił tam,gdzie miał trafić. Sohma, niczym jakiś palacz-amator zakrztusił się porządnie,czując swędzenie w okolicy mostka. Kasłał przez dłuższą chwilę,aż łzy stanęły mu w kącikach oczu. Zapewne gdyby byli tu jego znajomi,mieli by z tej akcji niezły ubaw.
-Przecież ty nie palisz..-wydusił w końcu,nadal starając się pozbyć dymu. Liderka Omicronek była zdecydowanie w nienajlepszym humorze. Nie świadczyły o tym oczywiście ciemne ciuchy,gdyż takie nosiła na codzień. Tony wynioskował jej nastrój bardziej po minie i zachowaniu. Pierwsze pytanie,jakie podsunęła mu jego ciekawska natura brzmiało: Co tez się mogło stać? Sohma zbyt silnej woli nie posiadał,dlatego chrzaknął porządnie i spytał
-Stało się coś? Przecież wczorajszy mecz chyba wygrałyście,nie?

Dziewczyna przez chwilę obserwowała krztuszącego się chłopaka i zastanawiała się czy aby nie pomóc mu. Ostatecznie stwierdziła, że na pewno sam sobie poradzi, a ona mogłaby mu tylko zaszkodzić. Na jego pytanie wzruszyła ramionami, przymykając oczy. Była bo była. Pałętała się po kampusie a, że większość ciekawych miejsc była zajęta przez tabuny uczniów, skierowała się tutaj. Jednakże, oszczędziła mu wyjaśnień na ten temat. -Wygrałyśmy, ale i tak mam dzisiaj jakiś kiepski dzień.-powiedziała całkowicie otwarcie. Nie widziała powodu, dla którego miałaby ukrywać to, co ją gryzło. Brunetka leniwie podniosła powieki i przez chwilę bezczelnie mierzyła chłopaka wzrokiem. -A ty czasem nie rzuciłeś palenia?-spytała z wrodzoną kąśliwością i ironicznym uśmiechem.

-A dlaczego miałbym to zrobić?-odpowiedział jej pytaniem na pytanie. Ta rozmowa mogła się nie skończyć zbyt dobrze i Sasza o tym wiedziała. Skoro jednak sama podjęła ten temat. Tony dobrze wiedział,że się truje..że będzie miał raka płuc..Wielokrotnie wysuchał tych profilaktycznych gadek i jakoś nigdy,żadne z nich nie dotarły do niego. Może dziewczyna sądziła,że zrobi to osobiście?
-Papieros pozwala mi się pozbyć myśli..-wyjawił. Tak było w rzeczywistości. Sohma po prostu o pewnych sprawach zapominał. Dość często takiego zabiegu potrzebował. Pomagało to widzieć wyraźniej i jaśniej myśleć. Poza tym blondyn był dość podatny na nałogi,dlatego też nigdy nawet nie próbował narkotyków,wiedząc,jak szybko mógłby się od nich uzależnić.
-To mój wybór.

Sasza wbrew pozorom nie miała nic przeciwko papierosom czy palaczom. To, że sama nie paliła nie oznaczało, ze nie akceptuje tego nałogu. -Przecież nic nie mówię. Pal sobie, pal.-mruknęła, cicho wzdychając. Jedni palili, inni ćpali a jeszcze inni. No właśnie do tych jeszcze innych należała połowa uczniów płci męskiej. Tamci po prostu zadawali się w inny sposób. Ten, którego ona sama nie mogła za nic pojąć. Czując, że rozsiewa wokół siebie negatywne emocje, niemiły nastrój, zsunęła się po pniu, siadając na ziemi, pod drzewem. -Nie moja sprawa.-ucięła temat papierosów. Nie chciała się z nikim dzisiaj kłócić. Po prostu nie miała na to ochoty ani siły, co mogło się wydawać dość dziwne. Wszystko przez sprawy organizacyjne bractwa. Zrobiło się ich za dużo. Dzisiejszej nocy nawet rozmyślała nad tym czy aby nie zrzec się swojej funkcji.

Czyżby Sasza właśnie poddała się? Czyżby siedzące przed nim dziewczyna zrezygnowała z małej słownej potyczki z liderem jej ulubionego Zeta Eta? Tony dopiero teraz był porządnie zdziwiony. Z dziewczyną naprawdę coś było nie w porządku. Prawdopodobnie pojawił się jakiś przerastający ją problem, a chłopak mógł się założyć,że coś takiego zdarzało się w życiu liderki nie często. Z drugiej strony wątpił,że chodziło o mężczyznę,bo w tym wypadku zapewne została by w domu, z siostrami. Ale dziewczyna siedziała z nim na mrozie, pod jakimś drzewem. Sprawa była poważna. Tony widział tylko jedno wyjście z opresji.
-Chodź Kowaliow,postawię Ci piwo..-zaproponował,wyciągając w jej stronę dłoń, w razie gdyby miała zbyt kiepski dzień,żeby samej wstać. Drugą ręką natomiast zgasił papierosa, przygniatając go czubkiem buta do ziemi.

Blondyn chyba zauważył w jak kiepskiej formie jest dziewczyna, bo nie kontynuował męczącego tematu, nie sprzeczał się z nią, co zdarzało się przecież tak często. Brunetka uśmiechnęła się lekko, wstając przy pomocy chłopaka z ziemi. Była mu chyba wdzięczna za to, że dzisiaj się jej nie czepia. Sądziła, że widząc ją w takim nastroju tylko ją jeszcze bardziej w nim pogrąży a tu taka niespodzianka. Czyżby Sohma był miły? Czasem nawet mu się to zdarzało a Sasza już kilkukrotnie miała okazję doświadczyć uprzejmości z jego strony. -Nie, ja stawiam. Zmarnuję ci wieczór, więc przynajmniej w taki sposób ci to wynagrodzę.-stwierdziła, wkładając dłonie do kieszeni jeansów. -Oczywiście 9 Cloud...-dodała chwilę potem, tak dla pewności i pociągnęła go za sobą w stronę centrum.

//pisz już w 9 Cloud pierwszy ;p

Matt pomrukiwał coś pod nosem,pokonując ciemne tereny kampusu. Planował przebłagać Tony'ego,żeby pozwolił im palić w domu albo ubłagać go o dobudowanie balkonów. Takie wieczorne spacery za każdym razem, gdy miał ochotę zapalić były katorgą. No ale nałóg był silniejszy i Matt po prostu brał swoją kurtkę i wychodził na zewnątrz. Po drodze denerwował się,ale mijało to z chwilą, kiedy odpalał papierosa. Wszystko ulatywało z dymem. Tym razem nie było inaczej. Chłopak nie zastał nikogo pod drzewem,dlatego też oparł się plecami o jego pień i podjął próby odpalenia cygaretki,pomimo wiatru. Udało się za 3 razem,gdyż jako rodowity Walijczyk miał pewną wprawę z brytyjskimi wichurami.

Panna Kowaliow miała za sobą wyjątkowo ciężki weekend. Przez ostatnią noc siedziała nad książkami, za wszelką cenę starając się zrozumieć coś z notatek, które przepisała od jednego z uczniów. Nie udało się. Nic nie wchodziło jej do głowy i to samo miało czekać ją dzisiejszego wieczora. Sasza miała już dość nauki, szkoły. Wszystkiego. Co raz częściej popadała w mini depresje. Już nic nie cieszyło ją jak przed przyjazdem do Cambridge. Tam, w Rosji zostawiła tyle kochanych rzeczy no a tutaj. Była rozpoznawana i chyba na tym kończyły się plusy. Nic dziwnego w ty, że liderka wskoczyła w swój sportowy strój i wybrała się na rundkę po kampusie. Tak dla odstresowania. Dobiegając do drzewa, przy którym prowadziła jej stała ścieżka, zauważyła znajomą sylwetkę, więc zwolniła i zaszła chłopaka od tyłu. -Nie potopiliście się?-spytała, mając na myśli ostatnią zabawę Zeta Eta Sigma na basenie.

Matt okręcił się dość gwałtownie,a popiół opadł przy tym na rękaw jego kurtki. Strzepał go szybko i dopiero wtedy miał czas żeby zobaczyć, kto też chciał go wystraszyć. Cień, w którym ukryła się nieznajoma nie najlepiej wpływał na jej rozpoznawalność,ale Matt doszedł do wniosku,że jest to Sasza Kowaliow. Po pierwsze ciemny dres, w którym większość dziewczyn nie pokazałaby się publicznie,po drugie ton wyrażający niezadowolenie z życia. No i na pewno małą pomocą była latarnia, która niespodziewanie błysnęła im nad głowani.
-Nie,a dlaczego mielibyśmy..-zaczął Matt i urwał. Coś zaświtało mu w głowie. Możliwe,że Tony wspominał coś o imprezie,a kierując się logiką i wskazówką Saszy, zapewne przyjęcie zakończyło się na basenie.
-Nie mam pojęcia, nie brałem udziału w bibce.

Dziewczyna uniosła brew, ukazując swoje zdziwienia, ale komentarz zostawiła dla siebie. Po prostu była zdziwiona, że chłopak odpuścił sobie taką imprezę. Bracia Zeta Eta Sigma nie przepuszczali żadnej okazji, ale widocznie bywały wyjątki. Ciemnowłosa odsunęła swoje rozmyślania na bok. Teraz miała ważniejsze rzeczy na głowie. Właściwie nie była pewna dlaczego postanowiła zawrócić na siebie uwagę. Może dla tego, że już od kilku dni nie miała okazji podenerwować żadnego osobnika płci męskiej. Płynnym, wolnym krokiem liderka Omicron Chi Delta podeszła bliżej drzewa, o które następnie się oparła, jak to już miała w zwyczaju. Widok palącego już jej nawet nie przeszkadzał. Przez te kilka lat zdążyła przywyknąć.

Matt został wychowany tak,jak został. Nie pochodził z jakiś wyższych sfer i czasem mógł zachowywać się trochę prostacko. Nawet nie zwrócił uwagi na to,że w towarzystwie Saszy wsunął dłonie do kieszeni. Było to zaraz po tym,jak rzucił jej paczkę papierosów, stwierdzając,że ma się częstować. Z panną Kowaliow nie miał do czynienia dość często i nie znał jej stosunku do nałogu czy palaczy. Obstawił,że sama pali.
Chłopak nie znał liderki,mimo faktu,że dość często wpadał do domu Omicronek. Dziewczyny zawsze prosiły go o nastrojenie gitar i cóż, nie mógł odmówić. Czasami nawet coś z nimi pobrzdąkał z racji tego,że miały do tego specjalny pokój,podczas gdy on musiał się mieścić ze swoim piecykiem w domu Zeta Eta.
-A właściwie co ty robiłaś na basenie?-wścibstwo. Kolejna piękna zaleta pana Snicketa.

Zajęta do tej pory poprawianiem swojej fryzury dziewczyna, ledwie co złapała paczkę rzuconą przez Matt'a. Nie paliła chociaż wiedziało o tym zaledwie kilak osób. Większość myślała, że to właśnie na papierosa znika podczas przerw. Błąd. Czas wolny poświęcała głównie na ćwiczenia w sali muzycznej. Tylko tam znajdował się fortepian a ona przecież raz na jakiś czas musiała poćwiczyć. -Nie palę...-mruknęła, odrzucając paczkę z powrotem. -Za to piję i co tam jeszcze...-dodała, ale już w myślach. Miała wiele wad, ale nie tą. Na pytanie przewróciła oczyma. -No a co robi się na basenie?-spytała, lekko się uśmiechając.-Pływałam no, ale potem pojawili się twoi bracia a nie chciałam patrzeć jak któryś z nich się topi...-dodała, niechętnie przypominając sobie akcję z pływalni. Co jak co, ale do najmądrzejszych to nie należała. -W każdym bądź razie na mnie czas. Czeka mnie jeszcze kilka kilometrów a się ściemnia.-dodała, odpychając się od pnia. -Do zobaczenia.-rzuciła, po czym ruszyła sprintem przed siebie.

Siedziała po turecku pod tym nieszczęsnym drzewem, dziękując w duchu przeznaczeniu, które nie stawiło na jej drodze żadnego palacza. Powinni jej kiedyś napisać w karcie zdrowia: 'Uczulona na dym tytoniowy'. Nie znosiła jak ktoś palił przy niej, a mimo to, właśnie to miejsce przypadło jej do gustu. W ręku trzymała gitarę akustyczną i pobrzdąkiwała, na niej, nucąc słowa jakiejś mniej znanej piosenki. Lekki wiatr rozwiewał jej długie włosy, ale nie przeszkadzało jej to bynajmniej.

Sebastien w dobrym humorze, z powodu rozpoczęcia weekendu, wybrał się na krótki spacer po terenach kampusu. Trochę dotlenienia przyda mu się po całym dniu spędzonym w murach szkolnych. Jego myśli były skierowane w kierunku nadchodzącej imprezy, która miała się odbyć właśnie w najbliższych dniach. Musi w końcu ruszyć zachowane fundusze jego bractwa, przeznaczone na wszelkiego typu zabawy i imprezy...
Z dłońmi w kieszeniach jasnych, wytartych spodni, przechodził właśnie obok wielkiego drzewa, chyba ulubionego przez wszystkich palących mieszkańców kampusu. O dziwo jednak siedziała pod nim nie palaczka, a jakaś nieznana mu dziewczyna z gitarą w rękach. Grała jakąś przyjemną, wpadającą w ucho melodię, zatrzymał się więc kilka metrów od niej, próbując wymysleć, co to za melodia.

Pewnie jednak nie udało mu się odgadnąć tejże melodii, chyba że od czasu do czasu słuchał the beatles. Olivia jako mieszkanka Liverpoolu, została wychowana na muzyce tego zespołu, także często zdarzyło jej się wykonywać ich piosenki. W tym momencie akurat padło na 'Here comes the sun', która może nie była tak znana jak wszystkie wielkie hity bitelsów, jednak dla niej zawsze była cudowna. Zajęta grą i śpiewaniem, nie zauważyła nadejścia chłopaka. Nuciła dalej i nawet wcale nie fałszowała, taki ot skryty talent Olivii, którym dzieliła się tylko ze znajomymi i ewentualnie rodziną. Dlatego jakież było jej zdziwienie, kiedy skończywszy dostrzegła Sebastiena. Posłała lekki uśmiech w jego stronę, mając nadzieję, że to nie jeden ze stałych bywalców - czyli palaczy. Trochę głupio jej było, że przyłapał ją na właśnie tutaj, ale z drugiej strony nie miała czego się wstydzić, bo w końcu umiała grać i co najważniejsze śpiewać.

Uznał w końcu, że melodia jest mu nieznana, mimo wszystko podobała mu się. Zarówno melodia jak i delikatny i przyjemny głos dziewczyny. Jej uśmiech uznał za swego rodzaju zaproszenie, dlatego też bez skrępowania wolnym krokiem podszedł bliżej. Przez chwilę stał tak, mrużąc oczy, po chwili oparł się bokiem o pień drzewa.
-Studentka muzyki? - zapytał, bo jej nie znał i znikąd nie kojarzył. Był wręcz pewny, że skoro gra na gitarze tak dobrze, to pewnie wiąże z tym przyszłość. - Nie krępujesz się tak grać przy wszystkich? - zadał kolejne pytanie Sebastien, rozglądając się wokół i nie czekając na odpowiedź na te pierwsze. Wokół spacerowało i przechodziło wielu uczniów Cambridge, ciekawsko spoglądających na dziewczynę. - To wręcz niemożliwe, żeby skupić się i odłączyć od otoczenia w takim miejscu. - stwierdził chłopak, znów przenosząc spojrzenie na dziewczynę. Powiedział to jakby z lekkim podziwem, ale i zdziwieniem w głosie. On, gdy grał w kosza przy patrzących na niego ludzi rzadko kiedy potrafił się skupić. Wiele musiał się natrudzić, by odłączyć się od otoczenia.

Uśmiechnęła się ponownie, po słowach chłopaka. To miłe, iż pomyślał, że jest studentką muzyki. - raczej studentka medycyny z muzycznym zacięciem - odparła, przyglądając się uważnie chłopakowi. Była pewna, że go już gdzieś widziała, no bo w końcu nie trudno wyróżnić z tłumu lidera jednego z najpopularniejszych bractw, jednak na razie nie mogła go z nikim utożsamić, bo przez ostatni czas stroniła od tego towarzystwa. - raczej nie, wszystko tu biegnie swoim życiem, spójrz - wskazała na grupki uczniów wyraźnie zaabsorbowanych rozmowami lub innymi formami wypoczynku, we własnym gronie. Mało kto zwracał uwagę na brunetkę grającą na gitarze, pochłonięty własnymi sprawami. Chyba, że Olivia urządzała niewinną awanturę jakiemuś nieszczęśnikowi, który ośmielił się palić a jej towarzystwie, albo co gorsza prawić sobie jakiekolwiek uwagi na jej temat. Była twardą osobowością, chociaż na taka nie wyglądała i raczej zawsze miała jakąś ripostę w kieszeni, jak to ona.

-A więc pani doktor z gitarą, zamiast strzykawką w dłoni. - przyznał rozbawiony Sebastien. Za jej nakazem rozejrzał sie ponownie po otoczeniu i po ludziach przechodzących właśnie nieopodal. Niektórzy rzeczywiście mijali wielkie drzewo bez żadnego zainteresowania, inni jednak zerkali ciekawie w kierunku dziewczyny. Może jednak była tak pochłonięta muzyką, że tego nie dostrzegała.
-Tak więc jesteś samoukiem? I nie wiążesz przyszłości z muzyką? - zapytał chłopak lekko zaintrygowany, przerzucając wzrok znowu na dziewczynę.

Poklepała miejsce obok siebie, żeby usiadł, bo nie lubiła kiedy ktoś stał, gdy ona siedziała. Rozbawił ją komentarz chłopaka, w końcu pani doktor może mieć też inne zainteresowania. - samoukiem tak do końca nie jestem, moi rodzice nauczyli mnie pierwszych chwytów - wyjaśniła, choć później rozwijała już pasję sama. Przyszłości z muzyką nie planowała, bo trasy koncertowe, czy nagrywanie płyt nigdy nie były jej marzeniem, po prostu lubi robić to co robi dla siebie, takie ot zajęcie dodatkowe. Wyjaśniła więc mu to. Chyba woli siebie w wersji pani doktor.

Sebastien po kilku sekundach schylił się i usadowił sie pod drzewem, tuż obok dziewczyny, wyciągając nogi do przodu i krzyżując je na sobie.
-To tak jak ja. Uwielbiam koszykówkę, chodzę na halę jak tylko mam czas, jednak swoja przyszłość wiążę tylko i wyłącznie z karierą prawnika. Bardziej perspektywiczna wizja... Więc poniekąd cię rozumiem. - przyznał chłopak po chwili zastanowienia.
-Ale z tego co wiem medycyna jest wymagająca. Musisz być wybitną uczennicą skoro znajdujesz czas na gitarę... - spostrzegł blondyn. Zerknął na nią oceniająco, jakby chciał wywnioskować z jej wyglądu, czy jest pilną uczennicą.

Patrząc na Olivię trudno to wywnioskować, zważywszy na zużyte konwersy, duży czarny t-shirt z kolorowym nadrukiem i zwykłe ciemne rurki. Lubiła swobodę, dlatego też starała się ubierać wygodnie, zwłaszcza propagowała ten styl w weekendy. - To prawda, medycyna jest wymagająca, ale jeśli wychowujesz się w rodzinie pełnej lekarzy, nauka ta nie wydaje już się taka trudna. Tym bardziej, ze od dziecka żyję ze świadomością, że zostanę lekarzem - powiedziała z lekkim uśmiechem. Ludzie zwykle nie rozumieli jak można czerpać przyjemność z nauki, ale kiedy wie czego się chce w życiu, nic nie jest straszne. Olivii szczególnie, tym bardziej, że ambicji jej nie brakuje i zawsze znajduje czas dla siebie, a nawet na rozwijanie zainteresowań 'ponad programowych'.

Słuchając Olivii miał wrażenie, że jego historia jest podobna. Rodzice prawnicy... Jakże mogłoby być inaczej? On też musiał być prawnikiem. Dobrze tylko, że to była jego decyzja, a nie ich.
-Może masz wrodzony talent. Przejęłaś całą wiedzą w genach i teraz dzięki temu masz czas na inne rzeczy. Zdolna dziewczyna. - stwierdził chłopak nieco rozbawiony, gdy jego komórka zagrała jakąś skoczną, modną teraz melodię. Sebastien wyciągnął telefon z kieszeni i zerknął na ekran.
-Wybacz, ważny telefon, chyba mnie wzywają... Będę się zbierał. Miłego wieczoru... - chciał dodać imię, ale zdał sobie sprawę z tego, że go nie zna. Zamiast tego wstał spod drzewa, strzepując ziemię z dżinsów i wolnym krokiem odszedł od dziewczyny, odbierając telefon.
-Słucham? Brian? Ta... Zgadza się... Spróbujmy to zrobić tak, jutro...
Jego głos po kilku chwilach ucichł, a sylwetka blondyna zniknęła w mroku.