Plac św.Marii

Plac stoi w cieniu katedry Św. Marii, stąd też jego nazwa. Można się tu natknąć głównie na turystów oraz stoiska z pamiątkami. Plac jest stale monitorowany.

Wpadła jakby została wystrzelona z procy. Sama z początku też nie wiedziała co dokładnie tu robi. Szła w kierunku pewnej księgarni jaką polecił jej brat jeszcze przed swoim wyjazdem. Obiecywał ,ze znajdzie tam jedne z ciekawszych książek jak i różne niespotykane "białe kruki". Zadowolona szła w tamtym kierunku gdy nagle zatrzymała się tuż przed jedną z katedr. Tak się jej spodobała ,że postanowiła ja chwilę poobserwować by potem móc ją narysować.

No ale ile ona mogła tak tu stać. Robiło się strasznie zimno. Nigdy nie lubiła jesieni, kiedy po cudownym lecie przychodził chłód. Odetchnęła tylko niezadowolona ruszając w drugą stronę w kierunku swojego bractwa.

[zt]

Plac św. Marii stał opustoszały. Turyści już dawno pochowali się w pobliskich barach i restauracjach, bądź też zwyczajnie odpoczywali po wykańczającym zwiedzaniu miasteczka. Z kolei Calvin wodzony piękną pogodą i potrzebą wyjścia z akademika, korzystania z ostatnich chwili wolności, szedł przez miasto i doszedł do tego właśnie miejsca. Poczuł sie bardzo dziwnie, gdy zdał sobie sprawę z tego, że jest tu niemal sam. Nie licząc nawalonych facetów pod barami... Zazwyczaj gdy tu był, widywał tu tłumy, całe pielgrzymki turystów.
Nie zraził się jednak i powędrował ku fontannie pośrodku placu. Zawsze ciągnęło go do wody... Usiadł na kamiennym murku, oparł łokcie na kolanach i na chwilę schował twarz w dłoniach. Był wykończony, wymęczony, potrzebował jakiejkolwiek formy relaksu...

Chyba żartujesz!? Nigdy w życiu Ci nie pomogę! Już za późno tato!- i trzasnęła słuchawką. Chociaż charakterystyczne dla Wielkiej Brytanii czerwone budki telefoniczne występowały główni w Londynie,to jednak, dla uciechy turystów, nawet małe ośrodki turystyczne,takie jak Cambridge,dołożyły starań,aby zakupić kilka z tych automatów. Oczywiście telefony stanęły na placu św.Marii, okupowanym przez turystów. Maya zajęła jedną z nich, ustawioną obok drobnego kiosku. Dziewczyna nie wyglądała na zachwyconą. Nadal lekko dygotała ze złości, ściskając w ręku plastikową słuchawkę. Jej palce powoli ześlizgnęły się z jej rączki,a liderka załoniła usta dłonią oddychając głęboko. Był to najprostszy sposób,aby powstrzymać łzy i Maya stosowała go z powodzeniem niemal przy każdej rozmowie z ojcem. W końcu wyprostowała się dumnie i wyszła z budki.

A jednak prócz niego i kilku nawalonych delikwentów pod barami ktoś tu jeszcze był. Nie sposób było nie usłyszeć ostatnich słów Mayi, zanim ta wyszła z budki telefonicznej, stojącej niedaleko fontanny. Calvin uniósł głowę do góry, wydobywając twarz spomiędzy dłoni. Przez chwilę próbował ustalić źródło odgłosów, po stukocie obcasów doszedł do niego bez problemu. Widać liderka Omega Phi właśnie zakończyła niezbyt przyjemną rozmowę z ojcem, nie dało się tego ukryć. Mimo, że wyszła ze środka dumna i elegancka jak zawsze, nie zdołała ukryć swoich emocji.
Myśli Calvina z tych skierowanych w kierunku szkoły i pływania błyskawicznie przestawiły się w kierunku myśli na temat panny Sexton. Chyba potrzebowała samotności, inaczej nie dzwoniłaby z budki na placu św. Marii, oddalonym dość znacznie od domu jej bractwa. Calvin swoimi błyszczącymi źrenicami wpatrzył się jednak w nią. Była w końcu jedynym obiektem wartym obserwacji na placu św. Marii.

Maya nerwowym ruchem poprawiła włosy,a potem sięgnęła do nieodłącznej torebki. Zawsze musiała wyglądać perfekcyjnie. Nie ważne czy była to 3 nad ranem czy zajęcia z wychowania fizycznego. To dawało jej pewność siebie, której tak zazdrościli jej niektórzy. Tak więc dziewczyna wyciągnęła z bocznej kieszonki lusterko oraz pomadkę w karmelowym odcieniu, na który mogły sobie pozwolić tylko dziewczyny o ciemnej karnacji. Wprawionym ruchem przeciągnęła kosmetykiem po pełnych wargach,a potem wszystko szybciutko schowała. Widać dość niepewne towarzystwo otaczające ją zewsząd nie robiło na liderce większego wrażenia. Kobieta podciągnęła torebkę opadającą jej z ramienia i ruszyła wzdłuż chodnika. Calvin niemal zlewał się z otoczeniem. Jestem pewnaże gdyby na swoją jasną czuprynę nałożył kaptur, to Maya z pewnością nie zauważyła by go. Stało się inaczej.
-Calvin,a co ty tutaj robisz?-spytała trochę zaskoczona dziewczyna. Podobne pytanie mogła sama sobie zadać. Na początku w ogóle do głowy jej nie przyszło,że chłopak mógł ją widzieć w budce, bliską płaczu.

Jednak został zauważony, chociaż starał nie rzucać się w oczy. Zauważył lekkie zdenerwowanie i zaskoczenie dziewczyny. Co on tu robił?
-Egzystuję. Jak zwyczajny uczeń Cambridge przyszedłem tu, żeby się oderwać od akademika... - wyjaśnił chłopak, prostując się nieco i spoglądając na nią z dołu. Nie wypadało jednak siedzieć, gdy dziewczyn stoi. Calvin wolno podniósł się z kamiennego murka. Maya należała do jednych z najwyższych dziewczyn Cambridge, co wcale mu nie przeszkadzało, bo sam był wysoki.
-Wszystko w porządku? - zapytał w końcu, nie kryjąc odrobiny troski w głosie. Mimo, że niemal nie znał tej dziewczyny, słyszał dokładnie, że coś, a raczej ktoś sprawił jej przykrość.
Miał też wrażenie, że są teraz jedynymi żywymi obiektami na placu, co dodawało sytuacji odrobiny niezwykłości. Cisza na placu św. Marii była czymś niesamowitym.

W porządku?-w jej głosie znów pojawiło się zaskoczenie. Już po samym tym fakcie można było dojść do wniosku,że Maya nie zachowuje się tak,jak zawsze. Przeważnie ciężko ją było zaskoczyć i na wszystko miała odpowiedź. Tym razem odparła dopiero po chwili.
-Tak,jasne. W sumie też chciałam trochę odpocząć od szkoły..-stwierdziła, starając się chwycić pasmo gładkich,starannie wyprostowanych włosów, które majaczyło jej nad głową,unoszone wiatrem. Maya niezbyt często decydowała się na spodnie. Dziś były to zabójczo wąskie ciemne dżinsy. Właściwie panna Sexton swoimi wymiarami przypominała manekina,a wiadomo,że ubrania,najlepiej się na nich prezentują. Wnioski wysnujcie sami. W każdym razie praktyczny,długi płaszcz osłaniał skutecznie jej nerki oraz pupę.

Zupełnie świadom atutów Mayi, Calvin niemal zmuszał się, by patrzeć tylko na jej twarz i to z dużą skutecznością. Jego oczy zdawały się błyszczeć nawet nocą, co teraz było świetnie widoczne. Wpatrując się w oczy Mayi od razu wiedział, że wcale nie jest w porządku. Calvin miał w sobie coś, co pozwalało mu wyczuwać nastroje innych osób i co tu dużo mówić, Maya niezbyt dobrze kryła się ze swoim złym nastrojem. Ale czy to pozbawiało ją tej jej elegancji i w jakikolwiek sposób zagrażało jej nienagannej pozycji? Oczywiście według Collins'a w żaden sposób.
-Chcesz pogadać? - zapytał najzwyczajniej w świecie Calvin. - Ojcowie bywają nieznośni, coś o tym wiem. - stwierdził szczerze chłopak, odwracając głowę w stronę nietrzeźwych panów po ich lewej stronie, wykrzykujących najprzeróżniejsze sprośne rzeczy, najwyraźniej na temat jego rozmówczyni. Calvin zignorował ich zupełnie, potraktował niczym posągi, czy manekiny, tyle że bełkoczące coś pod nosem.

Maya, podobnie jak Calvin zignorowała podejrzanych typów. Mniej więcej w tej samej chwili odczuła wieczorny chłód,dlatego też postawiła wysoki kołnierz swojego płaszcza,a potem wsunęła słonie do sporych kieszeni.
-Nie,dzięki. Poradzę sobie - jeśli spodziewał się innej odpowiedzi,to widać za mało znał Mayę. Mimo to była mu wdzięczna za zaoferowaną pomoc. Nie należała jednak do osób, które chętnie dzielą się problemami. Swoje sprawy załatwiała własnoręcznie lub ewentualnie w wąskim gronie rodziny lub znajomych. Collins jak na razie do tych osób się nie zaliczał,choć był na całkiem dobrej drodze.
-No, będę się już zbierać. Jutro muszę jeszcze coś załatwić przed wykładami. Czekoladowo-miętowych snów..-rzuciła,a potem jeszcze raz poprawiła torebkę i ruszyła w stronę kampusu.

Calvin w istocie nie spodziewał się innej odpowiedzi. Maya od lat kreowała swoją postać na niedostępną, dumną i samodzielną kobietę. Collins byłby zdziwiony, gdyby ta powiedziała mu cokolwiek innego. To byłoby poniżej jej poziomu, przecież zawsze dawała sobie radę sama. Odprowadził ją zatem wzrokiem, jedynie cicho wypowiadając jakieś słowa pożegnania, których dziewczyna zapewne nie dosłyszała.
Chłopak usiadł ponownie na kamiennym murku. Już po chwili poczuł się tak, jakby Mayi tu w ogóle nie było. Zawsze potrafił szybko zapominać o wszystkim i żyć chwilą i to dosłownie. W jednym momencie mógł przeżyć największy zawód życia, a chwilę potem mógł myśleć o tym, jak pogodzić jutrzejsze wykłady z treningiem na pływalni. O tym właśnie teraz myślał. Musiał wymyślić jakiś sposób, by pogodzić te dwie rzeczy, a wcale nie było to takie łatwe. Zegar na ratuszu wybił godzinę 23, co dało Calvinowi znak, że należy się zbierać. Podniósł się zatem z murka i wolnym krokiem ruszył w długą podróż powrotną do akademika.

Chłopak przyjechał niedawno do Cambridge. Właśnie chciał się tutaj rozejrzeć, bo nie bardzo wiedział gdzie jest szkoła, ale pewnie niedługo do niej dojdzie. Miał jakieś wspomnienia przez mgłę podczas nauki Matta w tej szkole. Matt był o niego o 8 lat starszy, więc, gdy on tu chodził to Arnold raczej nie zajmował się szukaniem szkoły, tylko słuchał MP3. Stanął sobie na tym placu i oparł się o jakiś murek. Nie był raczej zagorzałym katolikiem. O ile w ogóle nim był. Rozejrzał się po okolicy, zauważył kilka kamer, lecz nie było nic więcej ciekawego.

Po jakimś czasie:

Gapiąc się cały czas w katedrę chłopak postanowił odejść stąd i popodziwiać inne miejsca w tym mieście.