Szkolna stołówka

Wybór miejsca był prosty. Można tu zjeść no i pomieszczenie jest duże, więc Alice nie będzie czuć się przytłoczona. No i najważniejsze, że było tutaj ciepło. Jeszcze niedawno mogła siedzieć gdzieś na dziedzińcu. Wzrokiem przeszła po stołówce nie widząc nikogo znajomego i wybrała instynktownie miejsce, w którym miało być jej dobrze. Usiadła kładąc torbę na stoliku. Wyjęła z niej zeszyt oraz uwielbiane przez nią rodzynki w czekoladzie. Najlepiej uczyło jej się podczas słuchania muzyki. Nałożyła słuchawki, otworzyła zeszyt. Czytają ostatnie notatki wyjmowała powoli po jednym rodzynku i jadła nie przejmując się nikim i niczym.

Siedząc tak nad notatkami, których nie rozumiała a raczej nie była skupiona na tym, co czyta, myślała tylko i wyłącznie o walce „treningowej”. Czy to miała być zwyczajna walka? Nie. Alice chciała zrobić coś więcej. W każdym jej ruchu była ukryta intencja. Zanim jednak dojdzie to pojedynku będzie chciała się przygotować. Jej przygotowanie wygląda prosto, gra na skrzypcach. Wtedy jest zupełnie rozluźniona i jest mniej roztrzepana niż, na co dzień. Zamknęła nagle zeszyt wzdychając przy tym i schowała go do torby. Ku jej zdziwieniu zjadła przez ten czas wszystkie rodzynki w czekoladzie. Opakowanie zgniotła i wyrzuciła do kosza. Nie zdejmując słuchawek z uszu i zarzucając torbę na ramię wyszła ze stołówki.

Miejsce tak popularne i wciąż gwarne jak stołówka Uniwersytetu Cambridge była cieżkim orzechem do zgryzienia dla Ani. Przebycie całej drogi od drzwi, aż po jej stolik na końcu sali, niemal zawsze dostarczało jej tyle stresu, co najnormalniejszemu człowiekowi występ przed milionem ludzi. Dal dziewczyny uwielbiającej samotność, ewentualnie towarzystwo jednej osoby, miejsce takie ja stołówka było zazwyczaj omijane szerokim łukiem.
No ale panna Wellinghouse jeść musiała. Starając się nikomu nie rzucać w oczy, a już szczególnie nie tym przerośniętym ważniakom ze starszych klas, popularnym sportowcom, czy też elicie towarzyskiej Cambridge, dziewczyna kupiła u starej pani Stacy to co zawsze - kanapkę z pomidorem, serem i szczypiorkiem, plus sok grejpfrutowy. Płacąc odpowiednią sumę i zbierając z lady swój zakup, ruszyła do jedynego wolnego stolika w stołówce - tego, który zawsze zajmowała, zazwyczaj samotnie. Usiadła przy nim, odgarniając blond włosy z twarzy. Że tez nigdy nie miała rano czasu, by je spiąć...
Ani nie rozglądając się na boki, zaczęła konsumować 'obiad'.

Dennis należał do tych osób, które są nieustannie głodne,ale od ilości pochłanianych pokarmów nie tyją nic. Taki układ całkiem mu pasował,choć może nie do końca odpowiadał znajomym, od których wyłudzał śniadania. Dziewczyny za to oddawały mu swoje lunche z przyjemnością,za co odwdzięczał się im jednym ze swoich firmowych uśmiechów. Aktualnie był jednak piątkowy wieczór. W szkole zostało niewiele osób. Nie natknął się też na żadnego z braci,aby zorganizować wypad na pizzę lub najzwyczajniej zamówić do domu chińszczyznę. W obliczu mocno wyolbrzymionej śmierci głodowej zdecydował się na szkolną stołówką. Był ulubieńcem szefowej zmiany,Elmy,dlatego liczył na coś specjalnego. Jego pojawienie się w pomieszczeniu obwieściła masa powitań,przybitych piątek oraz uściśnięć dłoni. Potem, gdy już przywitał wszystkich znajomych, z kilkoma przyjaciółmi uciął sobie pogawędkę i wywołał rumieniec na twarzach kilku dziewcząt,dotarł do bufetu. Nie miał hamulców. Na 3 talerzach wylądowała starta frytek,kawałek pizzy,potrawka z ryżu i kurczaka,szaszłyk oraz spora porcja lasagne. Na deser dołożył miseczkę budyniu czekoladowego,a potem rozejrzał się za wolnym miejscem.

Ani właśnie wgryzała się w swoją bułkę, gdy przybycie do stołówki kogoś popularnego obwieściło tysiące powitań, okrzyków radości, wybuchów śmiechu, czy też pisków dziewczyn z niższych klas.
Ani z pełną buzią powiodła wzrokiem w kierunku sprawcy całego tego zamieszania i napotkała wzrokiem Dennis'a Hoopera. No tak, jeden z braci Zeta Eta Sigma. Mimo, iż blondynka nie należała do szkolnej elity i nie znała tego chłopaka, orientowała się dobrze, że jest on jednym z tych popularnych ludzi uczelni. Ona z kolei była tu zwykłym uczniem. Tak się składało, że ludzie "jej pokroju" doskonale orientowali się w sprawach 'gwiazd' uniwersytetu. Najzwyczajniej w świecie plotkowali na ich temat, czasami obgadywali i stwarzali najrozmaitsze historie na temat imprez organizowanych najczęściej przez bractwa. Co prawda, dla Ani ważniejsza teraz była nauka, a nie życie towarzyskie nieznanych jej osób, żyjąc jednak w Akademiku trudno jej się było odgrodzić od tych niesamowitych historii!
Widząc, jak fanclub Hooper'a szaleje w kącie na widok chłopaka, Ani na chwilę stanęło jedzenie w buzi. Zdegustowana starała się odłączyć od otoczenia i jak zwykle nie zwracając na sobie uwagi zaczęła wolno przeżuwać kolejne kęsy bułki.

Weszła do środka stołówki i zaczęła sie rozglądać czy przypadkiem nie znajdzie którejś z dziewczyn ze swojego bractwa. Niestety żadnej nie było.
Wzięła sobie na tace sałatke, budyń karmelowy i sok z pomarańczy. Następnie usiadła przy swojim stoliku i zaczęła jesc

Kolejną falę ekscytacji wywołało pojawienie się następnego członka Zeta Eta Sigma. Tym razem był to lider, we własnej osobie. Tony wyglądał na lekko zdenerwowanego,gdy manewrując w wąskim przejściu pomiędzy ławkami starał się ściągnąć kurtkę. Nawet przez tek krótki dystans między kampusem,a uczelnią jego policzki zdążyły się zaróżowić od zimna. Dennisa ani śladu,stwierdził na pierwszy rzut oka. Jednocześnie mijając kolejne stoły, rzucał krótkie spojrzenie na siedzące przy nich osoby. Czasem się uśmiechnął,lub skinął komuś głową na powitanie. Trwało to przez chwilę. W między czasie grupka dziewczyn starała się go zatrzymać w swoim gronie. Nie miał jednak czasu na tego rodzaju sprawy. Postanowił,że Dennis tym razem się nie wymiga od pracy. Na sali dostrzegł w końcu jedyną osobę, w której mógł pokładać nadzieje i która prawdopodobnie udzieli mu racjonalnej odpowiedzi.
-Ani, dzięki Bogu...-mruknął Tony zatrzymując się wreszcie przy krzesełku zajmowanym przez blondynkę.
-Nie widziałaś gdzieś tu Hoppera? - spytał po chwili.

Zauważyła Tony'ego, miała do niego kilka spraw więc nie zawachała sie podejść do niego.

- Hey Tony jak tam przygotoania do imprezy ?. - spytała

W ręku trzymała kubek z sokiem

Dennis dość szybko zorientował się w sytuacji. Przygotowania do przyjęcia tym razem opuścił nieświadomie. Po prostu zaliczył to do drobnostek,przez co czas spotkania dość szybko wyleciał mu z głowy. Tony nie wyglądał na zadowolonego. Należało się ewakuować. Dennis spojrzał na swój talerz. Dopiero co skończył frytki. Zostało jeszcze tyle smakołyków. Należało jednak dokonać wyboru. Jedzenie,czy życie. W tym wypadku chłopak zwinął kawałek pizzy w rulonik i trzymając go w dłoni zsunął się z krzesła. Dennis zauważył,że Tony zaczepił jakąś blondynkę. Dobrze, to odwróci uwagę chłopaka. Teraz wystarczyło tylko dotrzeć do wyjścia. Misja iście szpiegowska. Zgięty w pół, Hopper zaczął przemykać wzdłuż ściany.

Kęs bułki stanął w gardle Ani, gdy Tony Sohma podszedł do niej i zapytał ją o swojego kumpla. W szkolnej stołówce od pojawienia się Dennisa był już dość duży gwar, nie spostrzegła więc przybycia Tonny'ego. Skutecznie 'odłączyła' się od świata ją otaczającego, więc gdy nagle znikąd pojawił się obok niej blondyn, Ani była dość zaskoczona i było to widać na jej twarzy. Na jego pytanie przełknęła tylko kęs bułki i bez problemu kiwnęła głową w kierunku wianuszka dziewczyn, które zatrzymały pana Hooper'a w drodze do wyjścia ze stołówki.
Blond czupryna wystawała spomiędzy uczennic Cambridge i niewątpliwie była to głowa Hoopera, który górował nad wieloma wzrostem, nawet jeśli był zgięty w pół. Ani jednak przeniosła wzrok na zgryźliwe spojrzenia starszych dziewczyn, które niewątpliwie miały jej za złe, że Sohma w jakikolwiek sposób odezwał sie właśnie do niej. Ani westchnęła cichutko i powróciła do jedzenia bułki.

Tony obrócił się,wiodąc wzrokiem za spojrzeniem dziewczyny. No tak. Dostrzegł zbiega. Spryciaż chciał się wymknąć.
-Ani kroku Hopper!-wrzasnął przez cała stołówkę. Zabrzmiało groźnie,dlatego jego "brat" zatrzymał się w miejscu. Pozycja lidera jednak dawała pewne możliwości.
-Dzięki Ani..-mruknął już łagodniej Tony,a potem poczochrał jej blond główkę. Był to oczywiście wyraz sympatii z jego strony. Dziewczyna była jedną z niewielu przedstawicielek płci pięknej w szkole, na której mógł polegać. Może i był naiwny,ale miał pewność,że panna Wellinghouse nie postara sięi go uwieść lub z zazdrości zrobić mu jakieś świństwo. Gdzieś zza jego pleców padło pytanie odnośnie przyjęcia. Chłopak spojrzał na śliczną jak zawsze członkinię Omeha Phi.
-Sory, nie mam teraz czasu..-usprawiedliwił się krótko. Zwróciłby się do brunetki po imieniu, gdyby tylko je pamiętał. Nie mógł znać wszystich. Na odchodne uśmiechnął się ponownie do Ani,a potem zaczął się przedzierać do Dennisa. Widząc minę lidera, otaczające blondyna kółeczko odeszło w pośpiechu.
-Hopper..impreza już jutro, prawda?-zaczął spokojnie,a nawet klepnął chłopaka w ramię,dość przyjacielsko.

Nagle całą stołówkę przysłoniły Ani jej długie, blond włosy, które swoją drogą znów były nieuczesane. Ani po raz kolejny zatrzymała jedzenie w buzi, teraz jednak przymknęła również oczy, by się uspokoić. Odgarnęła wolną dłonią włosy i powiodła wzrokiem za odchodzącym już blondynem. Powróciła do regularnego przeżuwania bułki, starając sie odgonić spojrzenia wszystkich, które przez pewien moment spoczęły na niej. Dziewczyna wyrazem twarzy i swoją aktualną postawą ciała zdawała sie mówić: "Nie patrzcie na mnie, ja tu jestem tylko nic nie znaczącym podmiotem!"
Na szczęście ciekawe spojrzenia niemal wszystkich powędrowały w kierunku dwóch członków Zeta Eta Sigma, co Ani przyjęła z ulgą.
-Nie ma za co. - powiedziała cicho nad bułką, po czym już w spokoju mogła dokończyć resztę, popijając sokiem.

Tak,tak. Dlatego musimy szybko skończyć przygotowania..-zaczął Dennis. W "nawijaniu" był mistrzem. Większość nauczycieli nadała mu też plakietkę "Cwaniaka". To fakt, lubił kombinować,szczególnie na lekcjach. Hopper był oddanym matematykiem i tylko na tych wykładach korzystał ze swoich faktycznych,ponadprzeciętnych umiejętności. Resztę mniej ważnych przedmiotów traktował jako rozrywkę. Podobnie było z dziewczynami. Ale nie o tym. Chłopak widział w oczach lidera, że tym razem mu nie odpuści. Jedynym wyjściem było jakieś lekkie załagodzenie sytuacji. Na nic przyszedł mu teraz wrodzony urok, który tak skutecznie ćwiczył na płci pięknej. Tony patrzył na niego surowo,a zamydlenie mu oczu graniczyło z cudem. Tak,Hopper zdał sobie tego sprawę.
-Dobra,chodźmy już..-stwierdził w końcu zrezygnowany. Poddał się bez walki. W końcu wypadało by bracią pomóc. Ku niezadowoleniu ogółu dziewcząt,obydwaj członkowie Zeta Eta Sigma opuścili stołówkę.

No cóż ona by pogawędziła dłużej z Tonym ale widziała całą sytuacje więc wolała z powrotem usiąść przy swojim stoliku i powrócić do przerwanej czynności jedzenia sałatki.
Wyciągnęła z torby swojego Sidekicka i ustalała szczegóły jutrzejszej niespodzianki.

Ani zerknęła na duży zegar ścienny wiszący nad bufetem. Coś jej mówiła ta godzina... Zdecydowanie coś miała...
Szermierka.
Tym razem jedzenie stanęło w gardle Ani na tyle niebezpiecznie, że jakaś uczennica za nią, kujonka z trzeciego roku musiała porządnie poklepać ją po plecach, by odzyskała oddech. Ani wymruczała jakieś słowa podziękowania, po czym zebrała swoje rzeczy i wpychając resztkę bułki do papieru pognała w stronę hali sportowej.

Chociaż ciężko było w to uwierzyć, widząc zgrabną,a przy tym zabójczo szczupłą sylwetkę Mayi, to nawet dziewczyna czasem musiała coś zjeść. Oczywiście jadłospis starannie dobierała, o czym przekonało się kilku kucharzy, pracujących niegdyś w jej domu. Sprawę posiłków załatwiała ekspresowo. Stołówka leżała najbliżej, dlatego liderka Omega Phi korzystała z niej dość często. Chociaż była już po lekcjach i tak nie nadal siedziała w szkole. Może i zwykli studenci mogli sobie pozwolić na powrót do swoich akademików. Ona nie miała takiej możliwości. Do załatwienia nadal pozostawała kwestia tegorocznego charytatywnego festynu, którego organizacją zająć miało się jej bractwo. Było mnóstwo kwestii do rozważenia,dlatego Maya pozwoliła sobie na przekąskę przy swoich notatkach. Nikt nawet nie śmiał jej przeszkadzać. Dziewczyna zdecydowała się na jakąś mało wyszukaną sałatkę z pomidorami,serem feta i oliwkami w rolach głównych.

Tak, mimo, że pora była już dość późna i mało było uczniów Cambridge na uczelni, do stołówki wkroczyła Evangeline z torbą przewieszoną przez ramię. Po treningu cheerleaderek, które swoją drogą było dzisiaj nadzwyczaj męczące z powodu jakieś ogólnej niedyspozycji dziewczyn. Evangeline doskonale wiedziała, że w domu jej bractwa obecnie nie ma nic w lodówce, więc musi pożywić się na stołówce.
Przy bufecie stała już tylko jedna kobieta, która sprawnie i szybko ją obłużyła, gdyż doskonale wiedziała, co jada blondynka. Zawsze brała to samo, co zostało zapamiętane przez te dwa lata nauki w Cambridge...
Z talerzem przepełnionym różnego rodzaju sałatkami i kotletem schabowym na wierzchu ruszyła do jednego z wielu wolnych stolików. Nie zwracając na nic uwagi zaczęła grzebać widelcem w sałatkach, a także delektować się świeżym i jak zwykle dobrze przyrządzonym schabowym. Że też żadna z jej sióstr nie potrafi tak gotować...

Z tego,co wiedział Tony stołówka nadal powinna być otwarta. Normalnie jadłodajnie zamykano przed 20.00,ale w tym wypadku kucharki zwykle litowały się nad głodującymi studentami. Sam blondyn zdecydował się na posiłek w stołówce,ponieważ dość już miał pizzy,chińszczyzny czy batoników. Takie jedzenie było szybkie i tanie, jadło się je łatwo przed ekranem komputera,gdzie Tony spędzał długie godziny,ale niezdrowo było żywić się tylko gotowcami. Żołądek lidera w końcu zaczął się buntować,dlatego też chłopak odmówił wypadu do miasta i zamiast tego skoczył na stołówkę. Przyspieszył trochę kroku,kiedy zerknął na zegarek. Na szczęście dotarł na miejsce w porę. Pan Sohma zdecydował się na ciepłą zupę oraz jakiś domowy obiadek. Tego właśnie było mu trzeba. Zadowolony,z tacą w dłoniach rozejrzał się za stolikiem.

Kotlet schabowy powoli znikał z jej talerza i Evangeline z przerażeniem policzyła właśnie kalorie, które niebawem przemienią się w tkankę tłuszczową na jej ciele. Zmarszczyła lekko czoło i uśmiechnęła się pod nosem. Przy jej trybie życia pewnie spali to w jeden dzień...
Evangeline rozejrzała się dopiero teraz po stołówce. Jak na te porę dnia całkiem sporo uczniów przebywało w tym miejscu, a kucharki pewnie dostawały pieniądze za nadgodziny. Tak to jednak jest w kręgu studenckim... Studenci nigdy nie mieli i nie będą mieli czasu na robienie sobie jedzenia. Taka stołówka była dla nich wybawieniem.
Jej wzrok padł na blondyna, zdecydowanie wyróżniającego się spośród pozostałych uczniów. Tony Sohma najwyraźniej zgłodniał, co spowodowało, że Evangeline ponownie uśmiechnęła się do siebie. Nie wyobrażała sobie, jak może żyć w jednym domu stado samców... To przecież wręcz niemożliwe!
Evangeline przełknęła ostatni kęs schabowego i wzięła się za sałatki, zerkając co chwilę na lidera Zeta Eta Sigma.

Osoba panny Wenness oczywiście nie umknęła uwadze Tony'ego,ale nie dał po sobie tego poznać. Wystarczył mu już sam fakt,że Evangeline była kultem uwielbienia ponad połowy braci z jego bractwa.
Czy mógł się im dziwić? Wątpię. Pech chciał,że kapitan cheerleaderek była dziewczyną bardzo atrakcyjną i chłopak nie był w stanie temu zaprzeczyć. Sam niejednokrotnie łapał się na tym,że przez dłuższy czas nie odrywał od niej wzroku.
Tony raczej unikał blondynki. Nie,żeby był zadufany w sobie,ale wolał dmuchać na zimne. Przed oczami miał wizję tego,co stałoby się z nim,gdyby nieopatrznie wpadł w oko Evageline.Przypuszczenia te wysnuł tylko na podstawie swoich kilku fanklubów, o których istnieniu starał się usilnie zapomnieć.
Skoro już jednak zerkała na niego tak uporczywie,przy kolejnym wzrokowym spotkaniu Tony posłał jej uśmiech.

No tak, mogła się spodziewać, że Tony zobaczy, jak Evangeline się na niego patrzy. Połowa dziewcząt na stołówce była w niego wpatrzona jak w jakiegoś boga i blondynka przyłapała się na tym, że ona również tak na niego patrzy. No, może nie jak na boga, ale jednak się patrzy...
Gdy ten posłał jej uśmiech, Evangeline automatycznie również się uśmiechnęła. Chyba była zaprogramowana na uśmiechanie się do każdego i do wszystkiego. Taka rola cheerleaderki... Przełykała właśnie jakiś mix sałatkowy, gdy postanowiła, że może zaprosi go do swojego stolika. Dawno ze soba nie rozmawiali, a znali się w końcu całkiem nieźle... Nie tylko z imprez. Zanim więc Tony odwrócił od niej wzrok, Evangeline kiwnęła głową w jego kierunku i dała mu znać, żeby się do niej dosiadł. Mimo, że w stołówce było wiele wolnych stolików. Co z tym zrobi, zależy od niego.

Tony raczej nie uważał na zajęciach poświęconych zdrowemu odżywianiu,a już na pewno ominął fragment mówiący o tym,że każdy kęs należy dokładnie przeżuć. Musicie mu wybaczyć, tego chłopaka dosyć łatwo rozkojarzyć. W każdym razie zaowocowało to tym,że blondyn dość szybko rozprawił się ze swoją obiado-kolacją lub popularnie nazywanym lunchem. Odnotował spojrzenie równoznaczne też z zaproszeniem. Miał dylemat. Jeśli któryś z braci zobaczyłby go rozmawiającego z kapitan pomponiar, nie wybaczyliby mu tego nigdy. Blondyn rozejrzał się zaintrygowany. Wyglądało na to,że bracia Zeta Eta już dawno zrezygnowali ze stołówki. Chyba nic mu nie groziło. Na rozmyślania poświęcił drogę do okienka, w którym zostawiało się brudne naczynia. Potem jeszcze raz obrzucił wzrokiem salę i już bez wyrzutów sumienia ruszył w stronę stolika Evangeline.
Jak już wspomniałem chłopak starał się jej unikać. Nigdy nie pozwolił sobie na bliższą rozmowę lub jakieś spotkanie w cztery oczy. To mogłoby go zbyt wiele kosztować.~
W ostatniej chwili jednak zdecydował się wyjść

[Sorry..><]