Czytelnia

Czytelnia usytuowana jest na samym końcu Biblioteki,za dziesiątkami starych regałów. Wystrój pomieszczenia można zaliczyć do antycznych, jednak Uniwersytet Cambridge posiada najnowsze lektury, ogólnodostępne dla studentów.

Nim jednak powróci do Akademika, Ani musiała odwiedzić jeszcze szkolną bibliotekę. Wiedziała, że tylko tu znajdzie potrzebną jej książkę o anatomii.
Szkoła powoli pustoszała, w czytelni była właściwie tylko ona, a w całej bibliotece jedyną żywą duszą poza nią była stara pani bibliotekarka. Ani była jednak do tego przyzwyczajona, dosyć często przesiadywała tutaj, gdy inni już smacznie spali. Czasami traktowała to miejsce jak swoją świątynie, celebrowała je i osobiście uwielbiała. Czuło się w powietrzu jakąś tajemnicę, co dawało jej najprzeróżniejsze odczucia...
Ani z książką o Anatomii w dłoni przywędrowała do jednego ze stolików. Książkę doskonale już znała, nie mogła jej jednak wypożyczyć, mogła z nią pracować jedynie tutaj.
Napisze tylko te kilka zdań i sie stąd zmywa...
Dziewczyna zapaliła lampkę na stoliku i odszukała odpowiednią stronę. Po chwili zrzuciła z ramienia torbę, wygrzebała z niej pióro i zeszyt z Anatomii, po czym zaczęła pisać ładnym, eleganckim pismem.
Nie było jednak rzeczą łatwą skupić się na tym, co robiła panna Wellinghouse o tej porze. Coraz trudniej było utrzymać jej pozycję pionową, a co dopiero utrzymać pióro w dłoni. Ani zamykały się powoli powieki, wbrew jej woli. Po kilkunastu minutach jej głowa bezwładna opadła na zeszyt, a pióro zastygło i zrobiło na kartce dużego kleksa. Ani jednak już tego nie dostrzegała, bo pogrążyła się we śnie...

Na korytarzu nagle rozległ się stukot obcasów. Wszystko zwiastowało, że zaraz do biblioteki wkroczy któraś z nauczycielek bądź, co gorsza, jakaś wystrojona lalunia. Ci, którzy tak sądzili bardzo się mylili, bowiem przez otwarte drzwi pomieszczenia weszła drobna szatynka w szpilkach od Gucci'ego, główne źródło nagłego hałasu. Cóż. Wyglądała inaczej, ale tylko dlatego, że nie zdążyła przebrać się po lekcji tanga. Od kilku miesięcy była instruktorką tańca towarzyskiego w pobliskiej szkole. Dotąd ukrywała główne źródło swoich dochodów, ale może i teraz jej się to uda. Uwielbiała tańczyć a, że w dzieciństwie rodzice posyłali ją do przeróżnych szkół baletowych, całkiem dobrze jej to wychodziło. Na początku propozycja pracy odrobinę ją zdziwiła, ale po głębszym namyśle doszła do wniosku, że potrzebuje pieniędzy a praca jest dobrze opłacana. Delikatna, sukienka w głęboko czarnej tonacji delikatnie falowała przy każdym kroku dziewczyny zmierzającej do pobliskiego regału w poszukiwaniu jakiejkolwiek lektury, która pomogłaby jej przy referacie. Trzeba było przyznać, że nie często można było ujrzeć podobny widok. W przypadku Saszy, wręcz nigdy. To był pierwszy, i jak sobie obiecała, ostatni raz. Owszem. Mogłaby wstąpić do domu bractwa tyle, że musiałaby nadrobić dodatkowe kilometry a poza tym stwierdziła, że sprawę biblioteki szybko załatwi. Opuszkiem palca wodziła po kolejnych grzbietach książek, szukając pomocnego tytułu.

Odgłos stukotu obcasów definitywnie jakieś dziewczyny, czy też kobiety obudził Ani ze snu. Dziewczyna ocknęła się momentalnie i jak gdyby nigdy nic usiłowała sprawiać wrażenie normalnej uczennicy, czytającej książkę. Była niemal pewna, że dopiero przed chwilą zasnęła i dzięki Bogu szybko się obudziła! Zaspana zerknęła na zegarek i omal nie padła na zawał... Jej oczy rozszerzyły się do nienaturalnych rozmiarów. Dziewczyna zaklęła pod nosem, a uczniowie, którzy przebywali teraz w bibliotece chyba po raz pierwszy mogli usłyszeć przekleństwo z ust panny Wellinghouse, przyszłej pani doktor.
Wiedząc, że ma przechlapane, dziewczyna posępnie walnęła się dłonią w czoło, co miała w zwyczaju robić gdy popełniła jakąś gafę... Zerknęła w dół, na stolik, gdzie leżał zeszyt z ogromnym kleksem na środku kartki. Blondynka syknęła pod nosem coś niezrozumiałego i zdenerwowana wydarła kartkę z zeszytu.
Zrozpaczona i zrezygnowana wepchnęła wszystko do torby i w niezbyt dobrym nastroju opuściła to miejsce, nie odkładając nawet książki na swoje miejsce.

Biblioteka była prawie pusta. Jedyną osobą ślęczącą jeszcze nad książką była Sasza. Reszta uczniów siedziała w salach, słuchając zapewne nudnych wykładów. Panująca wokół cisza wydawała się nie do zniesienia. Dziewczyna za nic nie mogła się skupić i sklecić kilku porządnych zdań. Bez większego entuzjazmu podniosła się z krzesła, ruszając w kierunku regałów. W miarę szybko odłożyła lekturę na określone miejsce i czym prędzej wyszła z czytelni.

Przyszła do czytelni z ogromną książką, niedawno wypożyczoną w szkolnej bibliotece. Zajęła miejsce gdzieś z tyłu, w kącie, tak aby nikt jej nie przeszkadzał. Powiesiła torebkę na oparciu krzesła, na które zaraz potem usiadła. Otworzyła księgę na stronie zaznaczonej zakładką i zaczęła czytać. Zapewne były to jakieś paragrafy, bo trzeba dodać iż była to książka prawnicza. Nie ma to jak nauka w sobotnie wieczory. Chociaż ona wcale się nie uczyła, czytała ot tak sobie. No cóż, mogła wybrać się do klubu ze znajomymi, ale uznała, że czytelnia będzie bardziej intrygująca. Bo kto powiedział, że nie jest? W czytelni można poobserwować naprawdę ciekawych ludzi. Także zapoznać. Poza tym Michelle pamiętała czasy, gdy potajemnie spotykała się z chłopakami w bibliotece, po między regałami. I było to zabawniejsze niż imprezy w klubie, która zazwyczaj są takie same. Nie to, ze miała coś przeciwko imprezom. Po prostu dziś nie miała ochoty na tego typu zabawy.

Znudziło jej się to zajęcie. Oddała książkę miłej pani bibliotekarce, po czym wyszła. Cicho, żeby nie przeszkadzać innym czytającym. Bo wbrew pozorom kilku ich tu było.

Może to nie było najczęściej odwiedzane przez Sebastiena miejsce w Cambridge, jednak jego obecność tu nie była też niczym dziwnym. Powszechnie było wiadomo, że chłopak do głupich nie należał, a swoją potencjalną wiedzę skądś musiał czerpać... Niektórzy profesorzy cenili u niego dar niewyuczonej wiedzy, a takiej swobodnej i naturalnej... Coś w tym było, Bastien był od zawsze dociekliwy, błyskotliwy i żądny wiedzy. Wystarczyło, że tylko raz usłyszał coś, co zainteresowało go na zajęciach, a potem nie musiał się już tego uczyć, bo pamiętał to przez bardzo długi czas...
Jego kroki potoczyły się po cichej bibliotece, w której zasiadała spora liczba uczniów Cambridge. W przerwie pomiędzy kolejnymi zajęciami zawsze warto było odwiedzić to miejsce. Sebastien skinięciem głowy przywitał jednego z członków drużyny koszykówki, siedzącym w kącie z dziewczyną, po czym skierował się do jedynego wolnego stolika w czytelni. Ściągnął torbę z ramienia, przewiesił ją przez oparcie krzesła, na którym sam usiadł. Przez chwilę jeszcze rozglądał się po bibliotece, właściwie bez większego celu, a potem wyciągnął z torby grubą książkę z Prawa Pracy i dość wyniszczony już zeszyt, z wypadającymi kartkami. Otworzył książkę na stronie 45 i usiłował skupić się choć na chwilę na tekście. Przez 20 minut przeczytał 5 stron, zapisując co chwilę coś na kartce. Niestety, najwidoczniej coś mu nie wyszło, bo nagle wyrwał kartkę z zeszytu, zgniótł ją w dłoniach i rozejrzał się za koszem, który stał w rogu pomieszczenia. Wymierzył papierową kuleczką, po czym rzucił nią znad czoła wprost do plastikowego kubełka.
-Za trzy... - mruknął dumnie chłopak, a widząc zdegustowane spojrzenia czytających, Sebastien w geście obrony uniósł ramiona lekko do góry i zrobił wymowną minę, po czym mrucząc coś cicho pod nosem znowu pogrążył się w lekturze, na której i tak nie potrafił się skupić.

Przyszła do biblioteki. Swoją torbę rzuciła niedbale obok małego stoliczka i ruszyła w stronę regałów. Na co dzisiaj pani Blair ma ochotę? Kryminał. Och tak dawno niczego nie czytała. Ruszyła w stronę tego działu i zaczęła przeglądać książki. Wreszcie znalazła odpowiednią dla siebie - grubą, w twardej okładce na oko widać, że starą. Ruszyła w stronę stolika, usiadła wygodnie i wczytała się w książkę. Teraz świat rzeczywisty dla niej nie istniał. Nagle koło jej głowy przeleciała jakaś kartka. Aż podskoczyła i odwróciła się by zobaczyć kto jest sprawcą tegoż czynu. Wbiła wzrok w nikogo innego jak w Sebastiena i rzuciła mu ironicznym uśmieszkiem.

Przecież przeprosił! Bynajmniej spojrzeniem... W jego mniemaniu. Nie rozumiał, dlaczego ludzie wciąż patrzyli na niego dziwnie, postanowił więc kompletnie odizolować się od świata, co niekoniecznie mu wychodziło. Książka z Prawa nie była w istocie tak ciekawa jak zakładał jeszcze pół godziny temu. Oparł głowę na dłoni położonej tuż przed książką i tępym wzrokiem czytał wciąż jeden i ten sam akapit, z którego nie rozumiał ani słowa. Cóż, widać dzisiejszy dzień nie sprzyjał mu do koncentracji. Po chwili jego uwagę przykuł materiał oddzielający go od czytelnika, czy też czytelniczki z naprzeciwka. Niczym małe, znudzone dziecko, zaczął odsłaniać zasłonkę i zza niej obserwował czytającą coś dziewczynę z czwartego roku. Ta spojrzała tylko na niego krytycznie i prychnęła pogardliwie, Sebastien uśmiechnął się za to uroczo i schował się znów za zasłonką, próbując ponownie skupić się na książce.

Pokiwała głową widząc co wyczynia Sebastien i odwróciła się, żeby dalej wczytać się w książkę. Jednak nie wydawała się jej dosyć dobra. Mało akcji, a poza tym już od początku wiedziała jak się skończy. Wyjęła kartkę ze swoje zeszytu i zaczęła coś gryzmolić. Gdyby nie to, że była na architekturze, równie dobrze mogłaby być na malarstwie, gdyby troszku się podszkoliła. Nie wiedziała jednak o swoim talencie, ale była zajęta szukaniem obiektu, który mogłaby namalować. Jej wzrok padł na jakiegoś chłopaka, na oko z czwartego roku. Oceniła go od góry do dołu. Przezabawnie wyglądał gryząc ołówek i wysilając swoje szare komórki. Widocznie myślał nad rozwiązaniem jakiegoś zadania. Uśmiechnęła się przenikliwie i zaczęła szkicować jego kontury twarzy. Jakiś inny chłopak ją popchnął, może i przez przypadek ale przez całą pracę Leny wiła się teraz czarna gruba kreska. Rzuciła na niego zabójcze spojrzenie i zmięła kartkę wrzucając ją do torby, którą potem kopnęła. Parę dziewczyn z jej roku spojrzało na nią jak na wariatkę. No tak, przez ten jej charakter będzie nosiła miano szaleńca. Na samą to myśl uśmiechnęła się do siebie. Wstała po cichu ze swoje miejsca i szła szybkim i pewnym krokiem do wyjścia. Pech chciał że swoją torbą zahaczyła o krzesło Sebastiena i prawie się wywaliła. Rzuciła mu przepraszające spojrzenie i próbowała wyjąc jakiś rzemyczek, który zaklinował się w oparciu krzesła.

Sebastien już niemal zrozumiał sens czytanego po raz setny zdania, gdy ktoś zaczął szarpać się z jego krzesłem. Chłopak wyrwany z transu uniósł wzrok na dziewczynę, która najwyraźniej zahaczyła o oparcie jego krzesła czymś, co było przewiązane przez jej nadgarstek. Panna Blair!
-No i potem mówią, że to ja zaczepiam dziewczyny, a one same się zaczepiają... - powiedział osądzającym tonem blondyn, kiwając powoli głową i patrząc z boku na poczynania dziewczyny. Rzemyk najwidoczniej nie chciał popuścić i trzymał się usilnie krzesła, na co Sebastien uśmiechnął się tylko pod nosem.

A ona przygryzła tylko wargę i usiłowała się wydostać z pułapki, ale tylko pogarszała sprawę. Doszło nawet do tego że zaczęła na siłę odrywać się od krzesła, ale ono tylko odjechało do tyłu - sorry - powiedziała szybko po czym dalej kombinowała - możesz mi pomóc bo inaczej będę Ci tutaj sterczała nad głową, przyczepiona do krzesła, jak ekologowie do drzew - powiedziała ironicznie próbując kolejnego sposobu. Obkręciła się już totalnie wokół tego, co potocznie nazywało się krzesłem, lecz dla niej była to w tej chwili pułapka. Zerknęła na chwilkę na notatki chłopaka i powiedziała z wykrzywieniem - ty się z tego w ogóle kiedykolwiek rozczytasz - widząc jaki piękny charakter pisma ma jej kolega.

Smutne ale prawdziwe. Nawet Zeta Eta Sigma musieli czasem sięgnąć do książek. No a przynajmniej lider bractwa, jeśli chciał nadal utrzymać swoją pozycję. Tony'emu to nie przeszkadzało, chociaż powiedzenie,że lubił się uczyć, było mocno przesadzone. Chłopak po prostu był ambitny i chciał do czegoś w życiu dojść. Ciężko byłoby to osiągnąć bez odpowiedniego wykształcenia, które mógł mu zapewnić Uniwersytet Cambridge. Wiedza na wyciągnięcie ręki wymagała jednak trochę wysiłku oraz zaangażowania od studentów. Sohma rozumiał to doskonale,dlatego też przy swoim kolejnym projekcie postanowił zaczerpnąć ze skarbnicy wiedzy zwanej potocznie biblioteką. Widok blondyna w tym miejscu już nikogo nie dziwił,jak mogłoby się wydawać. Lider Zeta Eta był tu dość częstym bywalcem, w przeciwieństwie do pozostałych członków swojego bractwa. No cóż, nie potrzebował towarzystwa. Z wyrazem zamyślenia na twarzy zniknął między regałami.

-Hej, mam piękny charakter pisma, piszę czasami listy miłosne właśnie takim stylem i kobiety są zachwycone. - powiedział chłopak, chociaż wcale tak nie było. On i wiersze?
-Czekaj, zaraz coś wymyślę... - mruknął chłopak, odkładając długopis. Wyciągnął z kieszeni swojej torby podręczny scyzoryk, który niemal zawsze tam był i nim jeszcze dziewczyna zdążyła zaprotestować, dwoma sprawnymi ruchami odciął rzemyk. Ten pozostał przywiązany na zawsze do krzesła, ale co się liczy, dziewczyna była wolna!
-I prosz... Uwolniona. - stwierdził chłopak dumnie, chowając nożyk z powrotem w torbie. Chciał ponownie skoncentrować się na lekturze, coś mu jednak mówiło, że to bez sensu. Miał dzisiaj nadzwyczaj dużo energii, roznosiła go wręcz od środka i nie potrafił usiedzieć dłużej w miejscu. Co zresztą było doskonale widać. Poza tym jego koncentracja stała pod dużym znakiem zapytania. Kątem oka zauważył lidera Zeta Eta Sigma, wchodzącego do biblioteki i znikającego po chwili pomiędzy regałami. W tym momencie jednak Sebastien miał ochotę chociażby na sprint wokół Cambridge, dlatego też wstał, zgarniając swoje rzeczy i wkładając je do torby. Zerknął jeszcze na Lenę i uśmiechnął sie znikomo.
-Do zobaczenia, kiedyś tam... - pożegnał się i ruszył w stronę wyjścia.

- ej zepsułeś - powiedziała z wyrzutem, a swoją torbę tym razem przytrzymała blisko uda - zapewne były bardzo zachwycone, szczególnie gdy nie mogły się rozczytać - podniosła oczy znad torby i spojrzała na niego znowu z tym swoim uśmieszkiem pełnym ironii - no cóż idę, bo nie chcę Ci przeszkadzać w jakże fascynującej zapewne lekturze - ona na razie miała luzy na roku. Co prawda była nowa, ale na razie brali rzeczy, o których Lena wiedziała już dawno, dawno bo często pracowała z rodzicami i to oni zaszczepili ją miłością do architektury. Przymrużyła oczy próbując chociaż przeczytać o czym pisał Sebastien, ale udało jej się tyko przeczytać jeden wyraz ,,prawo". Zobaczyła, że chłopak wstaje. Odsunęła się i też pomachała mu na pożegnanie sama ruszając w stronę wyjścia. Powiało chłodem dlatego opatuliła się szczelnie bluzą i wyszła

Co jakiś czas, gdzieś między regałami dawała się zauważyć blond czupryna. Większość książek w bibliotece była dość wiekowa i raczej nie przydatna dla studentów Technologii Informatycznej. Problem pojawił się dopiero wtedy, gdy Tony nie znalazł nic interesującego na regałach poświęconych współczesnym publikacją. Szukanie w książkach mogło być czasem naprawdę ciężkie. Coraz to nowsze nowinki techniczne sprawiały,że wiedza z zakresu technologii stawała się przestarzała z minuty na minutę. Jedynym aktualnym źródłem był Internet. Tony, po pół godzinnych poszukiwaniach dał za wygraną. Tytuł jakieś książki ładnie wyglądał by w Bibliografii jego pracy,ale będzie musiał się obejść bez tego. Niepocieszony opuścił bibliotekę.

Mimo, że czytelnia była tuż obok, Calvin gdy dorwał tylko pożądaną przez niego książkę usiadł w alejce pomiędzy regałami, opierając się o regał, w którym znalazł odpowiadająca mu lekturę. Biblioteka powoli pustoszała, jedynie bibliotekarka i kilka kujonek z młodszych klas pałętały się po zakamarkach pomieszczenia. Calvin ostatnimi czasy opuścił się ponownie w nauce, musiał to koniecznie nadrobić, by pokazać, że dostał stypendium zupełnie zasłużenie. Mimo, że nie miał na to zupełnie ochotę i energii, otworzył grubą książkę, gdy tylko oparł się o regał i zgiął nogi w kolonach, opierając na nich łokcie. Przetarł jeszcze twarz, jakby chcąc się jakoś ożywić, po czym otwarł na stronie 33 i zaczął czytać mało zrozumiały dla niego tekst.

Pojawienia się Melody trudno było niezauważyć. Powstały nagle szmer był wyniiem tego,że większość chłopców oderwała się od swoich lektur by choć spojrzeć na dziewczynę. Przy jej uspodobieniu istniała nawet szansa,że uśmiechnie się do nich. Aczkolwiek panna Randall zdarzała się nie zauważać ogólnego zamieszania. Oczywiście znalazło się kilkoro znajomych, który chcieli pogratulować pani kapitan udanego meczu lub spytać o nieszczęśliwą kontuzję. Melody załatwiła to dość szybko. Była tu właśnie po to,aby nadrobić zaległości z lekcji, które odbyły się w dzień wyjazdu. Natknęła się z resztą na kilka członkiń jej drużyny, które miały podobny problem. Interesujące ją materiały znajdowały się zaraz z brzegu,dlatego też podeszła do regału i zaczęła półka,po półce sprawdzać tytuły opasłych tomów, mrucząc coś pod nosem.
-Cholera..-wymcknęło się, kiedy w końcu znalazła to,czego szukała. Niestety, ktoś książkę odłożył na półkę znacznie wyższą od Melody. Dziewczyna stanęła na palcach i wycięgnęła się,starając się dostać do lektury. Nadal brakło jej jednak dobre 15 cetymetrów.

Naprawdę fascynująca książka... Jakoś Calvin nie potrafił czerpać wiedzy z książek, potrzebna mu była żywa wiedza, ktoś, kto mu coś wytłumaczy lub o czymś opowie, pokaże na przykładzie. Z męki, jakim było dla niego czytanie suchych faktów, wyrwał go jakiś szmer niedaleko niego. Oparł przedramienia na kolanach, odwracając głowę w lewo, w stronę postaci, która najwyraźniej czegoś szukała. Po rysach i kształcie ciała od razu wywnioskował, że to dziewczyna. Co prawda może dwie, trzy dziewczyny z Cambridge były w bliskich stosunkach z Calvinem. Może dlatego, że on trzymał się na dystans, spoufalał się tylko z tymi naprawdę godnymi uwagi. Z innymi tylko się znał, nic nadzwyczajnego. Tej dziewczyny z pewnością ani nie znał, ani nie był z nią w bliższych kontaktach, chociaż musiał przyznać, że sylwetka wyglądała zachęcająco. Był jednak rozsądny i wiedział, że ciało to nie wszystko.
Kąciki jego ust drgnęły gdy Calvin dostrzegł, jak dziewczyna wspina się na palce, by sięgnąć po jakąś książkę. Widać bycie małym wcale nie jest takie cudowne, bycie wysokim jest bardziej pożyteczne. On miał to szczęście, że wyrósł do 183 cm. Wystarczająco jego zdaniem.
Nie miał jednak zamiaru pomagać komuś kogo nie zna, bo i po co. Dla niego coś takiego, jak zawiązywanie nowych znajomości nie było niczym wyjątkowym. Liczyła się jakość, a nie ilość. Spokojnie odwrócił wzrok od dziewczyny i zatrzymał go z powrotem na książce.

Melody po pewnym czasie zaprzestała prób. Rozsądniej byłoby znaleźć pomoc albo jakąś drabinkę. Przecież zawsze było ich tu pełno. Ciemne włosy zatańczyły w powietrzu, gdy dziewczyna rozejrzała się dookoła. Oczywiste, nie mogła znaleźć żadnej z nich wtedy, kiedy były potrzebne. Sebastiena,Briana,Aarona ani nawet Tony'ego nie było w pobliżu. Dziewczyna była zdana na siebie. Jasne, mogła poprosić o pomoc. Stało się jednak tak,że Melody urodziła się jako osóbka dość uparta i dumna zarazem. Już prędzej zrezygnowała by z tej książki. W tej chwili niestety była jej potrzebna,dlatego jeszcze raz wspięła się na palce. Sprawa byłaby prostsza, gdyby obie ręce miała sprawne. Za sprawą kontuzji pojawiały się trudności. W takim wypadku po prostu zacisnęła zęby i oparła się zabandażowaną dłonią o półkę niżej.
-Już prawie..-stęknęła opuszkami palcy muskając grzbiet książki. I mniej więcej w tym momencie nastąpiło głuche uderzenie,a lektura wylądowała na podłodze.

Calvin oderwał się ponownie od lektury, ty razem za sprawą głośnego kuku, spowodowanego upadkiem grubej książki. Chłopak odwrócił ponownie głowę w kierunku dziewczyny, z obawą, ze to ona opadła ciężko na ziemię, po jakieś szalonej wspinaczce na szczyt regału, jednak z pewną ulgą stwierdził, że to tylko książka. Tak więc zdolna dziewczyna, dała sobie radę sama. Calvin miał soczewki w oczach, widział więc wyraźnie. Mimo wszystko zmrużył oczy i dostrzegł, ze dziewcz6yna ma zabandażowaną dłoń. No tak, słyszał coś o kapitan żeńskiej reprezentacji piłki nożnej. Był w końcu na tym meczu, zmuszony przez kumpla, który po uszy zadurzył się w pewnej piłkarce. A że był dobrym kumplem, Calvin zmuszony był siedzieć przez ponad 1,5 godziny na trybunach i patrzeć, jak dziewczyny kopią piłkę bez większego celu, biegając za nią w kółko... Nie bez powodu chłopak zdecydował się niegdyś na pływanie.
Że też żaden z partnerów, czy kochanków Melody nie przybył jej na pomoc. Calvin jako uczeń Cambridge oczywiście słyszał o podbojach tej pani.
Wyciagnął nogi do przodu i skrzyżował je na sobie, opierając tym razem książkę na udach. Powrócił do czytania tej samej strony, którą jeszcze czytał pięć minut temu.

Fakt. Melody prowadziła rozwiązły tryb życia. Możecie ją ukamienować, była tylko nastolatką. Do tego na studiach. Jej partnerzy nie byli mimo wszystko przypadkowi,a dziewczyna starannie dbała o wszelkie zabezpieczenia. Jedynym problemem była szkolna opinia, którą z czasem nauczyła się ignorować,ewentualnie akceptować. w końcu była dobrą panią kapitan i miała w tym kierunku spore osiągnięcia. Jej życie prywatne nie powinno nikogo interesować.
Ale wracając do biblioteki. Książka tylko o mały włos upadła obok stopy Melody. Dziewczyna patrzyła na to ze zgrozą. Gdyby uszkodziła sobie nogę, wtedy z pewnością nie mogłaby wyjść szybo na boisko. Rozważniej było poprosić kogoś o pomoc,ale na szczęście tym razem obeszło się bez ofiar. Randall z trudem podniosła opasły tom jedną,zdrową ręką,a potem powędrowała do stolika, przy którym wcześniej zostawiła swoje notatki. Znalezienie reszty książek zajęło jej mniej czasu. Były one też bardziej dostępne,dlatego Melody mogła je wypożyczyć. Dosyć szybko odnalazła w wielkiej księdze poszukiwane informacje i naskrobała je w swoim notatniku. Tylko tyle było jej potrzebne. Bez słowa opuściła blibliotekę, zostawiając lektury na stole

Cambridge było jak wieś. Wszyscy wiedzieli o wszystkich wszystko. Wieści rozchodziły się z prędkością światła. Elita była rozpoznawalna wśród wszystkich uczniów. Meloedy była panią kapitan szkolnej reprezentacji piłki nożnej, na dodatek bywała na wszystkich imprezach i znała niemal wszystkie ważne osobistości ze szkoły. To ją czyniło również popularną. Calvin należał do klubu pływackiego i tylko to go wyróżniało ze społeczności szkolnej. Zawody pływackie nie były tak prestiżowe jak piłka nożna, czy też koszykówka. Tylko wąska grupa uczniów mogłaby powiedzieć, że Collins jest jednym z czołowych pływaków ich szkoły. Pływanie, pływanie... Wszystko toczyło się wokół tego. Był pewny, że jeżeli tylko otrzyma zgodę, jeszcze dzisiaj wstąpi na pływalnię, na której i tak spędzał już większość swojego wolnego czasu.
W każdym bądź razie Collins i Randall to były dwie różne bajki. Nie trzeba było się dziwić temu, że chłopak nie zaproponował jej żadnej pomocy, czy też nie zagadał. Odprowadził ją jedynie wzrokiem do stolika i zajął się sowimi sprawami.

Przypuszczenie,że Maya nie spała nigdy, nie byłoby tak do końca przekłamane. Sprawy miały się inaczej w wypadku posądzenia ją o bycie wampirem,co też się zdarzało. Inni nazywali to pracowitością i tego trzymała się sama panna Sexton. Właściwie piątek starała się zaplanować sobie dość swobodnie,bez naglących spraw do załatwienia. Do odrobiny relaksu nadawała się idealnie sprawa Finetti-King, którą profesor polecił przeanalizować na kolejne zajęcia. Biblioteka Cambridga na szczęście dysponowała podobnymi aktami. Maya miała tez nadzieję znaleźć podobne przypadki,aby ewentualnie móc ocenić, jak skończy się dana sprawa. W tym wypadku zanosiło się na to,że piątkowy wieczór spędzi w szkole. Liderce Omega Phi nie przeszkadzało to szczególnie. Niezbyt często widywano ją w klubach, chyba,że nadarzyła się specjalna okazja. O niczym takim w dniu dzisiejszym nie było mowy,dlatego dziewczyna z czystym sumieniem wślizgnęła się do Biblioteki. Miejsce świeciło raczej pustkami,co odpowiadało dziewczynie. Stukot jej obcasów odbił się echem,kiedy przemierzała alejki między regałami. Do czytelni weszła z kilkoma pękatymi teczkami pod pachą. Jej uwadze nie umknął też pan Collins, prawdopodobnie jedyny towarzysz jej dzisiejszej nocnej eskapady.
-Witaj Calvin..-powiedziała spokojnie i z lekkim uśmiechem. Z chłopakiem do czynienia miała w sprawie kursów pływania organizowanych bezpłatnie przez klub dla dzieci z Cambridge. Maya uczestniczyła w tym nie tylko jako organizatorka,ale i instruktorka. Oczywiście miała potrzebne do tego papiery. Stare dzieje.