Dziedziniec

Przez cały dzień pół dziedzińca spowite jest cieniem. Kamienne mury nie pozwalają wpaść du chłodnym podmuchom wiatru,co jest zbawienne w zimie,ale niezbyt przyjemne w upalne lato. Na dziedzińcu zawsze pełno jest uczniów.

Sebastien pojawił się na dziedzińcu z dłońmi schowanymi w kieszeniach. Niezbyt ładna pogoda nie zachęcała do opuszczania budynków, jednak chłopak miał do załatwienia kilka spraw na uczelni, więc nie mógł uniknąć przejścia przez dziedziniec, który świecił pustkami w niedzielne popołudnie. Sebastien znudzony nieco przystanął przy kamiennym murku i oparł się o niego biodrami, zakładając nogę na nogę i rozglądając się wokół, by zorientować się, czy na pewno nikogo tu nie ma. Nie było tam jednak ani jednej żywej duszy. Chłopak wyciągnął z kieszeni najnowszy telefon komórkowy, który między innymi dostał na 18 urodziny i zaczął wystukiwać coś na klawiaturze.

Za namową zawsze naiwnej nadziei, postanowiłam odwiedzić szkolne mury by może tam podwędzić lub najzwyczajniej pożyczyć kilka arkuszy białego bristolu. Fakt, iż bezapelacyjnie znalazłam się na terenie szkoły ( a raczej tej części, która ma już jakiś związek z kształceniem ) postanowiłam przemilczeć nawet w myślach. Z lekko zadartą głową, dziwnym znakiem firmowym przekroczyłam na wskroś trawnik by następnie pokonać krótki odcinek bruku i... z nieciekawą miną zatrzymać się przy schodach. Mój mętny do tej pory wzrok napotkał przypadkiem postać wysokiego blondyna. Można by i powiedzieć, że znajomego. Kto bowiem nie słyszał legend o bractwach i ich liderach? Kto nie podkochiwał się w nich niczym w rycerzach w bajek? Kto nie uczestniczył w ich głośnych imprezach i nie kosztował tam drogiego alkoholu? Dobra... na trzy ostatnie pytania z czystym sumeiniem byłam gotowa odpowiedzieć "ja".

Sebastien uniósł wzrok znad telefonu i automatycznie skierował go w stronę dziewczyny, która pojawiła się na dziedzińcu. Pewnie uczennica... Był niemal pewien, że nie była zrzeszona w żadnym bractwie, wiedziałby o tym... W końcu zna inne bractwa niemal tak dobrze, jak swoje własne. Ale chwila... Czy ta panna nie gra aby w żeńskiej drużynie piłki nożnej? Tak... Kolorowa, wyróżniająca się z tłumu fryzura, zacięte spojrzenie i ubiór też nieprzeciętny. A więc jednak nie zwykła uczennica. Sebastien mimowolnie już spotykając nowych ludzi "wkładał" ich do szufladek. Zatytułowane były "popularny'a", "niepopularny/a", "członek bractwa", "niezrzeszony". Oczywiście w hierarchii wyżej miał ludzi popularnych i członków bractw. Ale przynależność do szkolnej drużyny sportowców też traktował dość wysoko.
Chłopak uśmiechnął się niemal niewidocznie i opuścił wzrok z powrotem na ekran telefonu. SMS-a już dawno napisał, chciał jednak sprawić wrażenie, że ma lepsze i ciekawsze rzeczy na głowie, niż patrzenie na piłkarkę. Swoją drogą bardzo wysportowaną...

Przelotny uśmiech na twarzy chłopaka lekko mnie zaniepokoił. Najprawdopodobniej był on spowodowany tylko i wyłącznie nieco głupkowatą miną mojego autorstwa. W końcu jakoś trudno mi było sie pogodzić z tym, że lider akurat tego bractwa pokazuje się w tym czasie w szkole. Po upływie paru sekund moje spojrzenie zjechało nieco niżej, na wyjątkowo wyeksponowane „cacko”. Moje usta poddały się jeszcze większemu wykrzywieniu. Ah te bogate cwaniaczki... już ja miałam o nich z zdanie! Takie samo jak o ich bractwach! Jak można w taki sposób zagłuszać swoją indywidualność!? Jako iż ja nie potrafiłam, nie należałam do żadnego z bractw. Alkohol sama potrafiłam sobie zapewnić. Jedynie częste bytowanie na murawie dawało ludziom na korytarzu jakiekolwiek o mnie pojęcie.
Odchrząknowszy i poprawiwszy dłonie w kieszeniach, ruszyłam w górę schodów w stronę głównego wejścia. Oby tylko pracowania jeszcze nie była zamknięta...

Sebastien powiódł wzrokiem za dziewczyną, nadal z tym samym, mało widocznym uśmiechem na twarzy. Wsadził komórkę do kieszeni dżinsów i rozejrzał się wokół, czy jakaś kolejna zagubiona postać nie pojawiła się na dziedzińcu. Jak jednak było pusto, tak też pozostało. Nie licząc Sebastiena nikogo tu nie było. Chłopak skrzyżował ręce na piersi i zamyślił się na moment. Szukał jakiegokolwiek powodu, by zorganizować kolejną, głośną imprezę.

Dziś dla odmiany Melody była zadowolona. Po długich dyskusjach oraz zarwanej nocce, razem z dziewczynami z drużyny udało się im ustalić projekt nowych strojów Piłkarek. Te bardziej uzdolnione z zakresu rysunku, wykonały nawet wstępne szkice. Wystarczyło tylko przedstawić je dyrekcji i modlić się,aby Dyrektorka zaakceptowała plany. Cała praca uczennic zawierała się na zrolowanym arkuszu, który Melody niosła pod pachą. Dziewczyna dopiero na dziedzińcu zorientowała się,że ma rozwiązane sznurowałda przy swoich sportowych butach. Nie chcą przypadkiem pozbawić się zebów przystanęła,ukucnęła i rozprawiła się ze sznurówkami.

Wodząc wzrokiem po Dziedzińcu Sebastien napotkał kolejną piłkarkę. Tym razem pani kapitan wybrała się do szkoły, najwidoczniej tak jak on miał coś do załatwienia w szkole. Chłopak wpatrzył się w pannę Randall, najlepsza bodaj piłkarkę żeńskiej drużyny piłkarskiej. Wielu kumpli z bractwo chodziło na mecze dziewczyn tylko dlatego, by popatrzeć na ich ciała. On sam nieraz łapał się na tym, że zawieszał dłużej wzrok na niektórych partiach ich ciała.
Melody Randall była popularna w szkole, była bywalczynią na niektórych imprezach, więc Sebastien znał ja powierzchownie. Z doświadczenia wiedział, ze dobrze jest mieć dobre znajomości. Odepchnął się od murka, o który był oparty i z dłońmi w kieszeniach ruszył w kierunku dziewczyny, pochylającej się nad swoim butami.
-W niedzielę na terenie szkoły? O ile wiem piłkarki mają treningi w inne dni, co więc tu robi panna Randall? - zapytał mimochodem Sebastien, stając przed dziewczyną i pochylając głowę w dół.

Nic nielegalnego..-zapewniła Melody, biorąc niski,znajomy głos za pytanie któregoś z nauczycieli. Belferowie niemal nie opuszczali szkolnych terenów, w przeciwieństwie do studentów. Ale wracając na dziedziniec, brunetka szybko uporała się z niesfornymi sznurówkami. Nie było sensu dalej ślęczeć przy ziemi,dlatego wyprostowała się i odrzuciła w tył kręcone włosy, które opadły na jej plecy sprężynkami. Dopiero teraz zorientowała się,że ma do czynienia nie z nauczycielem,ale z Cromwellem. Mówiąc ściślej, liderem Alfa Epsilion. O tak, już nie raz nurkowała w basenie bractwa podczas kilku imprez.
-Niosę projekty nowych kostiumów do zatwierdzenia przez dyrekcję..-wyjaśniła.

Wzrok Sebastiena padł na zrolowany arkusz, tkwiący pod pachą dziewczyny. Uniósł zainteresowany brwi lekko do góry i bez pytania o zgodę rozwinął go błyskawicznie, zanim jeszcze dziewczyna zdążyłaby zaprotestować. Zerknął na projekt i pokiwał głową z uznaniem.
-Myślę, że śmiało można by jeszcze skrócić te spodenki... - powiedział w końcu chłopak tonem specjalisty i zerknął na dziewczynę z wesołym wyrazem twarzy. - Chociaż Ci Randall wszystko pasuje. Nie wiem jak to jest, ale nawet w worku na śmieci wyglądałabyś seksownie.
Sebastien wsunął zwinięty już arkusz z powrotem pod pachę Melody, a wyrazem twarzy dał znać dziewczynie, że właśnie sprawił jej komplement. Komplementy z jego ust należały do rzadkości...

Ostatecznie zdobywszy kilka rolek grubego, technicznego papieru pojawiłam się na szczycie schodów taszcząc zebrane materiały pod pachą. Pod moją nieobecność jednoosobowe towarzystwo podwoiło swoją liczebność. Otuchy nie dodał mi i fakt, że nową osobistością okazała się być Kapitan mojej drużyny. Po ostatnim sezonie niewiele miałyśmy ze sobą do gadania. Tak po prostu. Nadawałyśmy na różnych płaszczyznach i wyznawałyśmy zupełnie inne poglądy. W grze wypadało to podobnie. Cóż... przynajmniej dziewczyny nie obarczały mnie żadnymi głupkowatymi projektami czy przygotowywaniem imprez dla większego grona. Eh... i co ja w ogóle mam do szukania w sportach drużynowych? Tak wzdychając w myślach kiwnęłam do Melody, rzucając i krótkie, niewzruszone spojrzenie w kierunku lidera bractwa. Dość tych spotkań na dzisiaj... Po zaledwie paru sekundach stałam się dla obecnych jedynie zbiorem punktów na płaszczyźnie zabitego murami horyzontu.

Szorty i miniówki to domena Cheerleaderek. Ja nie mogę świecić tyłkiem na boisku..-wyjaśniła,z nienaturalnym wyrzutem,wydymając lekko swoje pełne wargi. Zachowaniem przypominała w tym momencie 4-latkę,ale nie mogła postąpić inaczej,w odpowiedzi na słowa chłopaka. Oczywiście Melody rozumiała. Hormony,dojrzewanie i te sprawy. Mimo to,pozwoliła sobie na chwilkę ponaigrywania się z Bastiena. W końcu znali się całkiem nieźle. Wierzcie lub nie,ale na imprezach działy sie naprawdę ciekawe rzeczy. Ciekawe na tyle,że Melody przy swoich słowach przesunąłe czubkiem palca wzdłuż suwaka bluzy blondyna. Kątem oka zerknęła na Selene, która zaledwie przemknęła dziedzińcem.

Sebastien na chwile spuścił wzrok z Melody i zerknął w kierunku drugiej piłkarki, którą miał już zaszczyt dzisiaj widziec, gdy jednak poczuł palec Melody na suwaku swojej bluzy błyskawicznie przeniósł wzrok na panią kapitan. Przez chwile obserwował jej palec, potem jednak spojrzał w jej oczy.
-Masz rację. Na boisku lepiej rób co do Ciebie należy, a nie prowokuj facetów. Mogą miec traumatyczne wspomnienia z meczu damskiej piłki nożnej. - mruknął chłopak, a w jego oczach pojawiły się iskierki rozbawienia.
Miał słabość do Melody. Z opowiadań kolegów wiedział, że nieraz widywano go w towarzystwie brunetki, gdy był już tak wstawiony na imprezach, że nie wiedział jak się nazywa. Gdy jednak był całkowicie trzeźwy uwielbiał się z nią droczyć. Flirtowanie jednak należało do rzadkości w wykonaniu Cromwella. Niewzruszony zatem trzymał dłonie w kieszeniach dżinsów i spokojnie obserwował poczynania panny Randall.
-Ale na imprezach za to nie dbasz o nienaganny wizerunek, hm? Stawiając na czele fakt, że zadajesz się z kimś takim jak ja na przykład... - rzucił niedbale chłopak.

Sam chyba wiesz najlepiej,że po pełnym napięcia meczu trzeba jakoś odreagować..-podsunęła, bo w końcu obydwoje byli zaangażowani w sportowe życie szkoły. Cenieni wśród innych uczniów, często doświadczali korzyści płynących ze swojej pozycji. Oczywiście tylko w wypadku,gdy drużyna odnosiła sukcesy. Nienaganny wizerunek ambitnych i zawziętych sportowców diametralnie zmieniał się podczas imprez. Melody była tego najlepszym przykładem. Poza boiskiem stroiła od dresów. Piłkarce ciężko było utrzymać kobiecy wizerunek, pani Kapitan radziła sobie w tym wypadku całkiem nieźle.
-Każdy ma swoje grzeszki..-dodała, rzucając mu znaczące spojrzenie. Oboje mieli swoje za uszami,a w wielu przypadkach łączyły ich wspólne przewinienia.

Sebastien pokiwał głową.
-Doskonale o tym wiem. Nie jestem z tego jednak dumny... - stwierdził chłopak po chwili milczenia. Wiedział, że gdy wypije za dużo zmieniał się w kogoś, kim nie był, co wcale mu się nie podobało. Faktem jednak było, że jako lider bractwa i członek drużyny koszykarskiej zawsze musiał wypić co najmniej jednego. No a od jednego się zaczynało...
Zerknął w czekoladowe oczy dziewczyny. Nie zamierzał jej się zwierzać, w końcu... Wiedział właściwie jak się nazywa, ile ma lat i co jest jej pasją. Właściwie on sam był dość zamknięty w sobie.
-Więc powodzenia u dyrekcji Randall, pozdrów dyrektorkę od Cromwella. - dodał po chwili Sebastien i uśmiechnął się nieco szerzej. Odszedł kilka kroków do tyłu i rozejrzał się wokół. Jakie on miał właściwie plany na dzisiaj?

Melody uznała,że za odpowiedź wystarczy uśmiech. No tak,poza imprezami sprawa między tym dwojgiem wyglądała zupełnie inaczej. Chociaż właściwie podczas przyjęć też nie poświęcali zbyt dużo na rozmowy. Zachowanie blondyna nie zrobiło na niej większego wrażenia. Wiedziała,że przy najbliżej bibce zapewne znów nawiążą bardziej przyjazne stosunki. Taka już była specyfika członków Alfa Epsilion i wiedziała to każda, która miała z tymi braćmi do czynienia. Sebastiem mimo wszystko był kąskiem apetycznym, na który pokusiłaby się niejedna uczennica,dlatego Melody akceptowała obecną sytuację. Z determinacją wymalowaną na twarzy, ruszyła w stronę szkolnego sekretariatu.

Tajemnicza i kusząca, jak zwykle. Panna Randall potrafiła rozczulić każdego faceta, jakby się postarała to 'złapałaby' również Sebastiena w swoje sidła. Ten jednak nie nawiązywał jak dotąd bliższych stosunków z dziewczynami. Nie widział wśród nich odpowiedniej dla siebie. Przynajmniej na dzień dzisiejszy. Wśród uczniów uniwersytetu miał opinię lovelasa, była ona jednak kreowana tylko na podstawie opowiadań o jego zachowaniu na imprezach. Właściwie nikt nie znał go bliżej od tej strony... trzeźwej. Trzymał na dystans każdego i każdą, która chciała się do niego zbliżyć. Taki już był.
Blondyn odprowadził wzrokiem dziewczynę, po czym ruszył w stronę wyjścia z terenu uniwersyteckiego. Czyżby zapowiadała się samotna niedziela?

Kolejny beznadziejny i arcynudny wykład z dziedziny wiedzy o sztuce współczesnej został zakończony wraz z ostatnim dzwonkiem. Tym zwiastującym początek kolejnej lekcji... Notatek nie zredagowałam żadnych, co zapewne za jakiś miesiąc będzie przyczyna jednego z poważniejszych problemów. Ach, gdybym potrafiła się przejmować czymś więcej aniżeli tylko dniem dzisiejszym. Nie zagłębiając się bardziej w ideologię twórców romantycznej rzeźby, zlazłam leniwie po schodach totalnie ignorując obecne tu grupki uczniów. Dzisiaj jakoś mi nie zawadzali. Jedynym pomysłem na zagospodarowanie kolejnych piętnastu minut życia, okazało się poczekanie tutaj aż ktoś z grupy raczy pojawić się na dziedzińcu. Oczywiście ze wspaniałym wachlarzem notatek w zeszycie... Dumając tak nad niczym a zarazem i wszystkim, usiadłam na betonowym murku u podnóża schodków z twarzą skierowaną w kierunku wejścia.

Mimo kiepskiej, jesiennej pogody oraz rozpoczęcia się kolejnego tygodnia wypełnionionego pięcioma ciężkimi dni pracy, członkowie Zeta Eta Sigma wydawali się dość zadowoleni. Zapewne pokrzepiała ich myśl o nadchodzącej imprezie. To miało być pierwsze przyjęcie w tym sezonie,dlatego większość wyczekiwała go ze zniecierpliwieniem. Chłopcy mieli na to swoje sposoby. Mianowicie,aby rozładować napięcie,niemal co przerwę urządzali małe rozgrywki futbolu amerykańskiego, popularnie zwanego rugby. Sam Tony oczywiście wpadł na pomysł,a potem był głównodowodzącym. Jednak szybka przemiana materii dała się we znaki i chłopak odpuścił jedno starcie na rzecz lunchu. Grupkę fanek, przyglądającym się poczynaniom bractwa obdarzył krótkim uśmiechem,a potem przysiadł gdzieś na środku z kanapką w ręce.

Kilka rozanielonych pisków i żeńskich szeptów skłoniło mnie do chwilowej rezygnacji z obserwowania tłumu wytłaczającego się non stop z głównych drzwi. Źródłem owych dźwięków okazało się nic innego, jak nie całkiem spora grupka dziewcząt skondensowanych przy...yyy... W tej samej chwili mój wzrok ponownie zapragnął szukać znajomych twarzy wśród niekończącej się rzeszy masy uczniowskiej. Odruchowo jedynie odgarnęłam włosy za ucho, co było oczywistym nonsensem zważywszy na ich niejednorodną długość. Przez chwilę wydawało mi się, że tuż obok kolumienki przemknęła gdzieś ruda głowa Charlotte z roku. Niestety, chwilowe podniecenie ponownie ustąpiło miejsce irytującemu czekaniu. A, i komentarze dziewcząt tuż obok zdawały się nie umilać tej czynności.

Zapewne Selene odetchnęła z ulgą, kiedy komentarze w końcu ucichły. Przypuszczam też,że niewiele ją obchodziło, dlaczegóz tak się stało. A to był błąd. Dziewczyny zaprzestały bowiem rozmów, na rzecz obserwacji znanego dobrze wszystkim wysokiego blondyna, który niespodziewanie opuścił swoje siedzisko,dostrzegłszy coś u podstawy schodów. Studenci Cambridge rywalizację mieli we krwi. Nie ograniczała się ona tylko do ocen czy sportu. Dziewczęta były czasem bardziej zażarte od mężczyzn, szczególnie jeśli sprawa dotyczyła lidera Zeta Eta Sigma. W pewnym momencie kilkanaście par zaiwstnych spojrzeń spoczęło na osobie Francuski. Wyglądało to mniej więcej tak, jak gdyby dziewczyna była główną podejrzaną w sprawie o morderstwo. Winna, czy nie winna wkrócte usłyszała za swoimi plecami dość znajomy głos.
-To jak..przemyślałaś moje zaproszenie?- spytał Tony stojąc za Selene. Jakimś cudem dostał się na schody, u których podstawy siedziała blondynka. Chłopak oparł sie swobodnie o kamienną kolumnę kilka stopni wyżej i nadal był w połowie swojego lunchu, który trzymał w dłoni.

Otoczenie stało się jakieś dziwne. Jakby to centrum świata zmieniło nagle swoje położenie, umiejscawiając zainteresowanie całego społeczeństwa w jednym miejscu. Na nieszczęście, tym samym na którym ja usadowiłam swoje szanowne pośladki. I naraz zacisnęłam zęby.
- Wiesz, jeżeli wczorajsze stwierdzenie w Twoim zamyśle miało być zaproszeniem to... - i tutaj napotkałam kilkanaście zawistnych, gotowych zabić za te słowa spojrzeń. Gdybym była normalną dziewczyną, zapewne speszyłabym się dukając zbywającą wszystko i wszystkich odpowiedź. Ale niestety... ja to ja. Istota, która potrafiła rozpętać piekło w stołówce szkolnej, z ostatecznym wynikiem 48 godzinnego aresztu na pobliskim posterunku. Tak więc i teraz nie zamierzałam tłamsić swojego charakteru i odwróciwszy się z wyjątkowo zajadliwym uśmiechem w kierunku popularnego delikwenta westchnęłam
- ... wybacz, miałam tysiące innych spraw do przemyślenia... - kilkanaście natrętnych spojrzeń ani myślało znaleźć sobie inny obiekt zawieszenia.

Selene, ambitna i pracowita uczennica Cambridge University, której myśli o nauce wypełniają każdą wolną chwilę..-rzekł,bo to najlepsze określenie, Tony. Oczywiście nie byłby sobą, gdyby nie dodał po tym - godne podziwu,acz raczej mało realne...
Chyba wyraził się dość jasno. W każdym razie, przyjemnie było dla odmiany porozmawiać czasem z dziewczyną oschłą,a przy tym równie sarkastyczną,co sam chłopak. Większość przedstawicielek płci przeciwnej padła by mu do stóp, gdyby tylko do tego dopuścił. On jednak nadal uważał się za normalnego chłopaka. Oczywiście zdawał sobie sprawę ze swojej atrakcyjności,ale już lepsze "towary" żyły na ziemi przed nim. Ciekawe,czy tak jak lider Zeta Eta, nie znosili walentynek?

- Hem, najpierw trzeba mieć trochę tu, następnie dopiero tam Panie Sohma... - dorzuciłam z przekąsem wskazując wymownie na swój skroń a chwilę później zjeżdżając dłonią w stronę kieszeni, w której najprawdopodobniej miał znajdować się portfel. Moim skromnym zdaniem bowiem było, że członkowie bractw mają zbyt wiele za minimalną pracę własną. Może akurat zazdrościłam? Mniejsza... nagle wszystkie skupione na nas spojrzenia poczęły irytować mnie dwukrotnie bardziej.
- Czy mógłbyś chociaż na chwilę odgonić się od swoich przydupasek ? - warknęłam, sącząc z oczu wściekły jad w kierunku jednej z ciekawskich dziewcząt. Ta, urażona słusznym epitetem prychnęła coś pod nosem szukając wzrokiem jakiejkolwiek próby obrony u swojego idola.
- Chociaż w sumie, mogą robić za żywą tarczę... nikt nieproszony się o Ciebie na korytarzu nie obije... - wytknęłam, chcąc katygorycznie pominąć tematy imprezy i mojej tam obecności.

Są nieszkodliwe..-odparł Tony. Nie dał się oczywiście tak łatwo zwieść,ale właściwie nie widział powodu, dla którego miałby zmuszać lub prosić Selene,aby pojawiła się na imprezie. Zapewne i tak namówią ją koleżanki z drużyny. Blondyn ugryzł kawałek bagietki i otarł usta z okruszków. Na otoczenie jakoś specjalnie nie reagował. W końcu rozmawiał teraz z Francuską. Zainteresowanie kimś innym byłoby niegrzeczne.
-Czy są pomocne? Nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie. Skoro jednak tak Cię denerwują, to sobie już pójdę..-stwierdził, pozbywszy się lunchu z ust. Oczywiście nie wypluł go,ale normalnie pogryzł i połknął. Na koniec rozmowy skinął blondynce głową z nieukrywanym uśmiechem,a potem przeskoczył poręcz schodów i zeskoczył na plac dziedzińca. Nie skrępowanym krokiem wrócił do znajomych. Nie został tam jednak długo. Bez rozmowy kanapka znikała znacznie szybciej,a kiedy wylądowała w żołądku blondyna, chłopak strzepał okruszki,po czym zniknął za rogiem.