Dziedziniec

Billy wyszedł z budynku szkoły i po kamiennych schodach, tanecznym krokiem zeskoczył na obszerny dziedziniec. Dopiero teraz skończył odrabianie pracy domowej z angielskiego i mógł opuścić ściany biblioteki, co wprawiło go w tak krejzolski humor. Podrzucił książką do góry, obserwując ją w locie, a następnie obracając się wokół własnej osi i łapiąc ją z tyłu. Tego wieczoru przekonał się, że nauka potrafi być męcząca. Marzył o ciepłej kąpieli, a z tym mógł być pewien kłopot ze względu na częsty brak ciepłej wody w akademiku, a potem o spotkaniu ze znajomymi i wypiciu paru drinków.
Nucąc znaną nam wszystkim jedną z Rosyjskich piosenek ruszył przed siebie, w kierunku wyjścia z dziedzińca. W połowie drogi usłyszał jakiś szmer i obrócił się na pięcie w kierunku jego źródła.
- Cześć. W porządku? - spytał od razu, jak było w jego zwyczaju. Nie znał dziewczyny, ale po tych kilku godzinach spędzonych przy książkach nie bardzo o to dbał. Wieczór był piękny i nic nie mogło by mu go zepsuć.

Pytanie nie dotarło do mnie w takiej formie, w jakiej pierwotnie było wymierzone. Powodem tego była para słuchawek wepchniętych ciasno w dziurki uszu, które w konsekwencji zniekształciły przekaz do lekkiego zagłuszenia rytmu aktualnej piosenki na liście. Na szczęście chłopaka, na odtwarzaczu właśnie gościł jeden z bardziej sentymentalnych i cichych utworów. W konfrontacji death metalem zapewne nawet nie dostrzegłabym pracującego buldożera.
- Ee... tak, chyba tak... - wymamrotałam nieco zmieszana, jednym szarpnięciem pozbywając się dyndających kabelków. Spojrzałam badawczo na chłopaka, który z niewiadomego powodu zainteresował się moją osobą. Co prawda to prawda. Rzadko kto odrabia tutaj prace domową.

Na jego twarzy zagościł lekki, prawie że niewidoczny w świetle lamp uśmiech. Zrobił kilka kroków w kierunku dziewczyny i bez słowa usiadł na kamiennym murku obok niej. Jeszcze kilka chwil potrwało zanim się odezwał.
- Jaki ma sens siedzenie tutaj samej w ten jakże piękny poniedziałkowy wieczór? - spytał, uwydatniając tym samym swój strasznie trudny do zrozumienia akcent, który w raczej niewielkim stopniu przypominał język angielski. Często wiele osób śmiało się z kierunku, który wybrał. Anglistyka nie była najlepszym pomysłem dla osoby, która dla osób angielskojęzycznych jest trudna do zrozumienia. Ale on nic nie mógł przecież na to poradzić. Pamiętał sytuację kiedy rozmawiając z Anglikiem i Amerykaninem, ten drugi spytał tego pierwszego w jakim języku Billy do niego mówił. Cóż...
- Czego słuchasz? - spytał, wzrokiem wskazując słuchawki dziewczyny, z których jeszcze przed chwilą słuchała muzyki.

Jako odpowiedź na pierwsze pytanie zadarłam głowę do góry po czym uśmiechnęłam się znacząco.
- Wiesz, wytnijmy to że wieczór w cale ładny nie jest... - skwitowałam na początek, jakoś nie móc powstrzymać się od ironicznej sugestii. Co ciekawsze jednak, był to zupełnie inny typ złośliwości. Bardziej naturalny, raczej bardziej eksponujący osobowość aniżeli wrogość kierowaną w kierunku rozmówcy. Fakt był faktem, temperatura nie przekraczała 10 stopni a ja dalej tu siedziałam. Rysunek jednak tego właśnie wymagał. Jako iż nie byłam wzrokowcem, wszystko musiałam mieć tu i teraz. Przed sobą. Nawet w mglistym świetle lamp. Co do dziwacznego akcentu, to zareagowałam najzwyklejszym, wyrozumiałym uśmiechem. Obcokrajowiec zawsze lepiej zrozumie obcokrajowca. W sumie... jeszcze rok temu sama nie gadałam lepiej.
- Ulubionej melodii Józefa Stalina... - odparłam nie potrzebując na to ani chwili namysłu.

Złośliwość dziewczyny wywołała kolejny, szczery uśmiech, który pojawił się na jego twarzy. Spojrzał przed siebie na kamienny mur nie ukrywając tego, że wyraźnie zastanawia się nad jej ostatnimi słowami.
- Co to za melodia? - spytał w końcu, nie mogąc skojarzyć faktów. Znaczy. Oczywiście wiedział kim był Józef Stalin, jednak lekcje historii pamiętał jakby przez mgłę. Nie ukrywał również tego, że zainteresowało go to co powiedziała, a kiedy coś go ciekawiło to potrafił być bardzo upierdliwy. Cóż. Nie ma ludzi idealnych, choć jak sam Billy uważał - był tego bliski.

- Piękna, po prostu śliczna... - westchnęłam, z rzadkim dla siebie sentymentem. To tą melodię babcia zwykła mi jeszcze puszczać w winylu, próbując okiełznać jakoś nadpobudliwego berbecia. Nawet w tym wieku nie potrafiłabym spokojnie zasnąć, przedtem nie wysłuchawszy chociażby jednej zwrotki. Unikając konkretniejszych wyjaśnień po prostu zanuciłam wstęp wiedząc, że tylko tak można oddać całe zauroczenie ową melodią. W końcu z ust wypłynęły i słowa, rosyjskie słowa. Delikatny, nieco ściszony głos i poruszane przez wiatr liście dały razem uroczy, głęboki efekt. A może tylko ja tak to przeżywałam? W takim czy innym razie, starłam się dopieścić nuty w jak najczulszym wyrazie. Głosu nie miałam, aczkolwiek tą melodię potrafiłam odtworzyć perfekcyjnie...
- Где ты? Отзовись, Сулико... - dokończyłam ostatni wers, jakoś nawet zapominając o tym, że ktos tutaj jest i słucha. Dopiero w pare sekund po fakcie oblałam się czerwonym rumieńcem. To ta późna pora... tak...

Spojrzał na dziewczynę nie mogąc ukryć zdziwienia. Uniósł brwi, a na jego twarzy po raz kolejny tego wieczoru pojawił się uśmiech. Ale tym razem ten uśmiech był wyrazem zakłopotania. Z języka Rosyjskiego znał tylko słowo "Kanikuły", więc to co dziewczyna nuciła i tak do niego nie docierało.
- Znasz Rosyjski? - spytał z wyraźnym podziwem w głosie. Prawdę mówiąc Carter nie uczył się języka obcego. Miał taki przedmiot w szkole, ale jego znajomość Niemieckiego była podobna do znajomości Rosyjskiego. "Szajse" i to by było na tyle. - Zawsze chciałem uczyć się Hiszpańskiego, ale jestem strasznie leniwy. - mruknął, sam nie wiedząc po co mówiąc o tym dziewczynie, której na pewno to nie interesowało. - Wiesz. Hola i te sprawy. Nic z tego nie wyszło.
Wzruszył ramionami, poprawiając się jednocześnie na twardym kamiennym murku.
- Co studiujesz?

- Nie, tylko tekst tej piosenki... w sumie, do niedawna nawet nie wnikałam o czym jest tekst... - odparłam jeszcze za pomocą speszonego pomruku. Na wzmiankę o nauce hiszpańskiego wyszczerzyłam się pokazując przy tym śmiesznie uwydatnione, białe kły. Rozbawił mnie nieco. Rzadko tutaj bowiem zdarza się ktoś, kto bez obaw o swoją reputację potrafi pleść tak naturalne, czasami wyłapane z kontekstu ale dalej pocieszne słowa. Beztroska... tego brakowało tutejszej społeczności.
- Ja przechodziłam takie etapy z norweskim, angielskim, japońskim i suahili – wyrzuciłam zgodnie z prawdą – Cóż, jak teraz widać udało sie tylko z tym drugim. - dodałam, tym samym wskazując, że „wyspiarski” nie jest moim rodzimym językiem. Brr... aż mnie ciarki przeszły, gdy pomyślałam o tym, że ktoś tak właśnie mógł sobie wyobrażać moją narodowość.
- Architektura... najogólniej. - odparłam, wskazując na skoroszyt w którym dzisiejszego wieczora pojawiły sie dwa nowe szkice. - A ty? Na pewno nie medycyna... - takie spostrzeżenie kierowane w moim kierunku, zapewne uznałabym za komplement.

- Suah... co? - skrzywił się, bo dziewczyna po raz kolejny pokazywała, że jest od niego... mądrzejsza? W każdym razie, nigdy o czymś takim nie słyszał. - Nie. Studiuję Anglistykę i prawdę mówiąc zaczynam tego szczerze żałować. Zwyczajnie w świecie nie daje sobie rady. Chciałem studiować Wychowanie Fizyczne, ale jakoś tak dziwnie wyszło. - wzruszył ramionami. Chłopak sam czasami zastanawiał się nad tym co pokusiło go by studiować to co właśnie studiował. - Architektura? Fajny kierunek. Dobry architekt może zarobić naprawdę wielkie pieniądze. - pokiwał z uznaniem głową, zastanawiając się nad tym jak wyglądać będzie jego przyszłość.

- Taaak, ale by być dobrym trzeba być też pilnym i lotnym... A ja jestem ptakiem raczej niskich i krótkich lotów, nie lubię się przemęczać. - stwierdziłam jakby jakoś nie dodając tego do swojego osobistego zbioru wad. Od tak po prostu. Swoje lenistwo uznawałam za nieuleczalną chorobę, z która trzeba nauczyć się żyć. Oczywiście na to by z nią walczyć, nie było sposobu. Nie chciało się i przeżywało życie jedynie w stosunku biernym.
- Wychowanie Fizyczne... w sumie można się tam realizować, uwolnić gromadzony gdzieś głęboko zapał... no i przy tym trzymać dobrą sylwetkę! - wymieniłam i jakby automatycznie zerknęłam w stronę zarysu postaci chłopaka. No, no.. forma niczego sobie.
- Rzeczywiście, nadawałbyś się bardziej na w-f'istę aniżeli nauczyciela języka angielskiego – przyznałam szczerze. Zadatki miał wyraźnie w kierunku tego pierwszego... delikatnie mówiąc.
- A właściwie to... z kim ja rozmawiam? - trafne pytanie, które zamiast na początku zostało zadane już raczej na pożegnanie. Zeskoczywszy wartko z murka stanęłam frontem do jeszcze bezimiennego kolegi. Posłałam mu dziarski, jakby nawet trochę nadpobudliwy uśmiech.

Carter przeczekał słowotok dziewczyny, czekając na moment kiedy będzie mógł się odezwać. Słysząc jej ostatnie słowa skrzywił się znacząco.
- Nie przedstawiłem się? - mruknął zażenowany. - Billy Carter. Miło mi, w każdym razie.
- Prawdę mówiąc Wychowanie Fizyczne zawsze mnie interesowało. No, ale jak już mówiłem. Tak wyszło.

- Selene Cache – wtrąciłam przelotem, czyniąc rzecz obligatoryjną. Słysząc odpowiedź chłopaka Billy'ego zmarszczyłam brwi z niezrozumieniem. I tutaj ujawniła się kolejna, niczym nie stłamszona wada: wścibstwo, które czasem potrafiło przejść nawet w bezczelność.
- No ale nie rozumiem... jak „tak wyszło”? Cos musiało być powodem...

- Moje siostry chciały, żebym się uczył. Prawdę mówiąc przyjechałem tutaj studiować WF, ale... jak się okazało po przyjeździe takiego kierunku tutaj nie ma. Po prostu chciałem uciec z domu. Rozumiesz mnie? - uśmiechnął się delikatnie, wątpiąc by dziewczyna rozumiała co ma na myśli.
Chłopak zeskoczył z murka i jeszcze raz spojrzał na dziewczynę.
- Na mnie już czas. Jeszcze się pewnie zobaczymy. Trzymaj się! - zawołał i machając dziewczynie dłonią ruszył przed siebie.

Korzystając z ostatków ładnej pogody, zamiast skierować się do domu, przyszła na szkolny dziedziniec. W zasadzie nie wiedziała, co może być fascynującego w tym miejscu, poza wygrzewaniem twarzy w nielicznych promieniach słonecznych. Usiadła na niewysokim murku, przymknęła oczy i odchyliła głowę ku słońcu.

Miała w ręku gazetę. Usiadła na murku koło jakieś dziewczyny. Miała nadzieję że w końcu kogoś tu pozna. Pogoda była jeszcze w miarę ładna więc postanowiła sobie posiedzieć na świeżym powietrzu.

Przebudziła się, bo w zasadzie zmarzła. Zobaczyła obok siebie jakąś blondynkę.
- pewnie Omega Phi - stwierdziła w myślach z niesmakiem.
Nie do końca wiedziała czemu, ale miała wrażenie, że wszystkie dziewczyny z tego domu są przygłupawe i do żadnej z nich nie pałała miłością. Po raz kolejny zaszczyciła dziewczynę zniesmaczonym spojrzeniem, po czym wstała i wyszła.

Pomyślała że to dziewczyna z Omicron Chi Delta. Nie miała nic do nich ale najwidoczniej one do nich choć nie wiedziała dlaczego. Gdy dziewczyna wyszła zaczęła się opalać. Po kilku minutach wyszła.