Park

Właściwie to dość dziki park, nieogrodzony żadnymi płotami. Drzewa są tu dość wiekowe.

***

Przemierzył całe miasteczko. Natknął się na kilku znajomych,ale byli oni równie znudzeni,co sam Tony,dlatego szybko pożegnali się w poszukiwaniu rozrywki. Blondyn zrobił podobnie. Właściwie w miejscu, gdzie główna droga łączyła się w polną ścieżką, zaczynała się wieś położona na obrzeżach miasta. Park sąsiadował z pobliskim lasem,a jego nazwa wysnuła się bardziej z rozmieszonych gdzieniegdzie ławek,niż z jego faktycznego przeznaczenia. Tony'emu to nie przeszkadzało. Stąd nie dostrzegał nawet wysokich wieżyczek Uniwersytetu.

Po ciężkim dniu na rozmowach z samorządem uczniowskim i innymi osobistościami w szkole, czas na mały odpoczynek. To już trzeci rok a Cambridge nadal poszukuje zdolnych szermierzy. Wracała właśnie ze sklepu z czarno czerwonym plecakiem zawieszonym na ramieniu. Co kupiła? Lubiła mieć zapas jedzenia. Nie żeby kupiła tego cały plecak. Były to zaledwie dwa opakowania jej ulubionych ciastek i paczka rodzynków w czekoladzie. Przechodziła przez park myśląc nad rekrutacją do klubu oraz przeprowadzką do Bractwa.

Właściwie Tony'emu przed oczami zamajaczyły tylko końcówki długich blond włosów dziewczyny. Czegoś takiego nie mógł zignorować. Podnosząc głowę, już na pierwszy rzut oka mógł orzec,że dziewczyna należy do Omega Chi Delta. Lata praktyki wyrobiły w nim pewne stereotypy,jeśli chodzi o bractwa. Poza tym znał ją,ale nie osobiście.
-Alice Rush..-powtórzył cichym mruknięciem. Kapitan Żeńskiej Drużyny Szermierek,a poza tym dość zjawiskowa dziewczyna

Zatrzymała się nagle jakby o czymś sobie przypomniała. Pokręciła głową o odwróciła się na pięcie chcąc wrócić tam skąd właśnie szła. Podniosła wzrok zauważając chłopaka z Uniwersytetu. Tak to Tony Sohma lider Zeta Eta Sigma. Kto by o nim nie słyszał? Plotki i ploteczki krążą po całej szkole i docierają nawet do takich uszu jak niczym niezainteresowanej Alice. Zawiesiła się patrząc na chłopaka, co mogło sprawiać wrażenie, że perfidnie się na niego gapi. Nagle uderzyła się lekko z otwartej dłoni w czoło.
- Przecież kupiłam.
Szepnęła pod nosem. Była trochę nieogarnięta i nigdy nie lubiła zakupów nawet spożywczych. Uśmiechnęła się nieznacznie do Toniego wiedząc jak głupio musiało to wyglądać.
- Jak się nie mylę jesteś z Zeta Eta Sigma?

Tak-kiwnął głową, trochę rozbawiony jej zachowaniem,albo raczej roztrzepaniem- ale jeśli o to chodzi,to nic nie kupiłem..-dodał nie mogąc powstrzymać drobnego uśmiechu. Tony sam nie mógł się zdecydować, na co patrzeć. Czy na wielkie słuchawki Alice, czy na samą dziewczynę. Był to spory dylemat,ponieważ dość często musiał wybierać między płcią piękną,a miłością do technologii.
-Niezły sprzęt..-skwitował w końcu. Nowinki techniczne były przynajmniej tematem, w którym czuł się dobrze. Oczywiście nie należał do osób niesmiałych. Jako reprezentant Zeta Eta Sigma, nie miał takiego prawa. Cóż, przywykł. W końcu na swoich barkach nosił spory,ale słodki ciężar pozycji lidera.

- Nie, nie.
Powiedziała gestykulując przy tym rękoma jakby odganiała muchę i kiwając przecząco głową. Poczuł się głupio, kiedy wspomniał o kupowaniu, dlatego też wręcz panicznie wypowiedziała te „nie”.
- Dzięki. Nie każdy tak docenia to cudo techniki, szczególnie, kiedy są takie wielkie.
Gdy nie grała na skrzypcach, gitarze albo nie trenowała to kompletnie traciła głowę. Wolała teraz trenować na sali gimnastycznej aż do momentu, kiedy padnie i już nie wstanie. Poprawiła plecak, który był nieposłuszny i zjeżdżał z jej ramienia.

Gigantomania to domena mężczyzn..-skwitował krótko. Kilku psychologów już dawno podjęło się wyjaśnienia tej męskiej przypadłości,ale Tony jakoś szczególnie się nad tym nie zastanawiał. Jako fan techniki wolał raczej zmniejszać rozmiary,co było bardziej ekonomiczne. Swoją opinię zatrzymał jednak dla siebie i zeskoczył z ławki, na której wcześniej zaległ.
-Wpadnij na imprezę w piątek..-powiedział,uśmiechając się do Alice,a potem ruszył zarośniętą alejką prowadzącą z powrotem w stronę miasta.

Jej myśli podkreśliły tylko jedno słowo „impreza”. Tak, na to czekała. Chciała wreszcie trochę się rozluźnić a impreza mogłaby jej na to pozwolić. Jednak pierwszą czynnością w jej planach było przeniesienie się do domu bractwa a kolejno trening albo gra na skrzypcach. Odprowadziła chłopaka wzrokiem. Zdjęła plecak z ramienia i otworzyła go. Przerzuciła kilka rzeczy i znalazła wreszcie paczkę rodzynek w czekoladzie. Powietrze robiło się coraz chłodniejsze. Nie lubiła takich dni, kiedy wieje wiatr i rozwiewa jej włosy na boki. Zarzuciła plecak z powrotem na ramię i ruszyła tam gdzie się wybierała. Do domu bractwa.

Już nawet znudzona i obrzydła architektura parkowa doczekała się uwiecznienia na jednym ze szkolnych, świeżych bristoli. Osiadłszy na nagim trawniku już od kilku minut kreśliłam proste, chropowate linie na gładkiej powierzchni papieru. Powoli zaczęły się one układać w idealny zarys altany parkowej i żywopłotu. Po paru kolejnych ruchach węgla do krajobrazu dołączyła i rozłożysta wierzba. Myślami byłam jednak daleko od tego miejsca, jego kolorów i kształtów. Na mojej twarzy wyrysował się delikatny, błogi uśmiech. I nawet grzywka na spółkę z kilkoma krótszymi kosmkami targanymi przez wiatr, nie mogła wyprowadzić mnie z tej przyjemnej równowagi. Oh, zieleń i ja.. moja mała samotnia.

Samotnia nie została długo samotnią,ponieważ otoczenie blondynki zostało brutalnie naruszone przez wysokiego blondyna o dość ciekawym,jak na nastolatka stroju. Chłopak ze wszystkich sił starał się zniszczyć oficjalny charakter swojego wizerunku. Prążkowany krawat już dawno zwisał luźno na jego piersi. Sztywny kołnierzyk koszuli został rozpięty. Sweter ściągnął i trzymał w dłoni, ignorując chłodną, angielską pogodę. W kwestii spodni Tony był jednak wierny swoim szeroki bojówkom, w których kieszeniach pochowane były najróżniejsze gadżety.

Po kilkudziesięciu minutach park oddany na popierze przez moją dłoń zdawał się być zupełnie innym kawałkiem ziemi. Pagórek i most co prawda znajdowały się w idealnie odzwierciedlonych odległościach, jednak kilkanaście innych elementów : układ rabatek i rodzaj altany, zmieniło swoje formy i położenie. Porównawszy oba obrazy odłożyłam kawałek startego węgla do kieszeni, jak zwykle zapominając owinąć go bibułką. Efektem tego moje dłonie, tak lubujące otoczenie ciepłego materiału, zazwyczaj nosiły ciemne znamiona mojej twórczości. Nagle w obrazie przede mną pojawił się nowy element – jakaś zbłąkana człowieczyna. Odruchowo już miałam zamiar sięgnąć z powrotem po przyżąd kreślacy, póki nie zauważyłam, że punkt bardzo żwawo się porusza. W przeciągu kilku następnych sekund stanowczo porzuciłam swój głupawy zamiar. Otóż... gdy tylko osobnik zbliżył się na tyle blisko, by móc zatwierdzić jego wiek, dostrzegłam i kilka innych szczegółów.
- Cholera... - warknęłam pod nosem, jak oparzona zmieniając kierunek spojrzenia.

Tony minął dziewczynę, nie zwalniając zbytnio swojego i tak już ślamazarnego tempa. Fakt, było zimno,ale to nie był dla blondyna powód,żeby wrócić do domu. Lekko sinawy odcień ust również. Oczywiście, chociażby przez sam kolor włosów nieznajomej, chłopak nie był w stanie nie zwrócić na nią uwagi. Chyba cały kampus znał już zboczenie lidera Zeta Eta na punkcie jasnowłosych. Było to potwierdzone w praktyce, gdyż z wśród jego dotychczasowych wybranek nie znalazła się ani jednak brunetka czy szatynka. Wyjątkiem była tylko rudowłosa Emma, z którą przygodę chłopak zakończył dość szybko. Tak więc Tony obdarzył blondynkę przeciągłym,badawczym spojrzeniem,po czym przysiadł na ławce kawałek dalej. Selene, imię to pojawiło się w jego głowie na wspomnienie twarzy uczennicy.

W głowie zaczęło ryczeć, buczeć i kołatać. Że spotkałam dzisiaj lidera Alfa Epsilon jeszcze ścierpię, ale jego!? Przygryzłam nerwowo wargę, jak zwykle starając się wszystkie swoje emocje skryć gdzieś w jakimś sekretnym zakamarku. Niestety... wszystkie kryjówki okazały się zapchane a ja przygarbiłam się nieco bardziej ponad arkuszem. Na imprezie organizowanej przez Zeta Eta byłam tylko raz, na samym początku swojej towarzyskiej kariery. Jak to się już i wcześniej zdarzało, trochę się wtedy za dużo i za szybko wypiło... Efektu moja świadomość nie zarejestrowała, aczkolwiek zrobili to moi najświeżsi znajomi, którzy po całej imprezie po prostu przestali się ze mną zadawać. Wiedziałam po prostu, ze mam czego się wstydzić... a ten blondas chyba nawet miał coś z tym wspólnego.

Tony,choć nieświadomie, przyjął postawę przypominającą układ rzeźby Rodina - "Myśliciel". Choć oddalił się od blondynki,to jednak nie dała mu spokoju. Fragmenty filmów wspomnień, urwane,a właściwie porwane w strzępy przez słynne już alkoholowe wyczyny Tony'ego miały w swojej treści pannę Caché. Chłopak jednak nie do końca kojarzył, w jakich okolicznościach się poznali,nie dochodząc do tego,co robili potem. To była już jego wrodzona przypadłość. Głowę miał mocną,ale jeśli do litrów piwa dołączył papieros,to pamięć chłopaka była czyszczona niemal automatycznie. A co do papierosów, to najlepiej myślało się Tony'emu właśnie z fajką w ręce. Dlatego też zmarzniętymi dłońmi sięgnął do jednej z wielu kieszeni swoich bojówek i wyciągnął paczkę papierosów.

Rozmyślenia nas obojga przerwał nagle bardziej porywisty powiew wiatru. Na nieszczęście, zamiast pierwsze zabezpieczyć arkusz, pierwszym co starałam się zachować w większym ładzie okazała się być grzywka. No... taka rozwalona utrudniała nieco funkcjonowanie, a ściślej kontakt wzrokowy z reszta otoczenia. Zanim zdążyłam się zorientować, wstępny szkic parku zdążył odfrunąć już na dobre kilka metrów. Zerwawszy się gwałtownie z miejsca, potykając się przy okazji i o własną podeszwę, zrobiłam trzy dłuższe susy w stronę kartonu, ostatecznie przygniatając go ciężkim buciorem tym samym chcąc mu utrudnić dalszy lot. Euforia z pochwycenia zadania domowego trwała zaledwie kilka chwil. Szybko zepsuło je spojrzenie w kierunku tego, co pozostało po moim wyobrażeniu o idealnym parku. Heh... węgiel i tak już miał swoje kaprysy a w kontakcie z mokrą trawą oraz naciskiem podeszwy, kompletnie tracił cała swoją wartość artystyczną. A mnie pozostało się poczuć tylko i wyłacznie jak idiotka...

Tony niewzruszony obserwował blondynkę uganiającą się za kartką. Być może studiowała Historię Sztuki? Chłopaka stać było tylko na domysły. Choć,co prawda, na pamiętnym przyjęciu rozmawiali krótko, to jednak potem przeszli do czynów w zacisznym pokoju lidera. A może to był balkon? Albo stół bilardowy? Jeśli schodziło się do szczegółów, to Tony mógł niewiele na ten temat powiedzieć. Obyło się bez wpadki, nadal ojcem nie był,dlatego wydawał się zadowolony. Właściwie, jakiś porządniejszy chłopak miałby wyrzuty sumienia w takiej sytuacji,ale blondyn znał dobrze prawa rządzące studenckim życiem. Tego typu akcja nie była niczym niezwykłym. Większość uczniów potrafiła, tak jak Tony, przejść nad tym do codzienności. Szczególnie, jeśli chodziło o liderów bractw.

Ukradkiem zerknęłam w stronę blondyna. Czego on tutaj jeszcze siedział!? I w dodatku tak ubrany... Co jak co, ale widownia obleczona w jakikolwiek garnitur kojarzyła się mi się jedynie z zakończeniem roku akademickiego lub też jakimś innym wydarzeniem, gdzie to należało przyjąć honory za tegoroczne dokonania sportowe. W innych wypadkach, moi widzowie siedzieli na trybunach w koszulkach ufajdanych piwem lub popcornem. Ze zniesmaczoną miną powróciłam wzrokiem do analizowania czegoś, co jeszcze przed chwilą byłam gotowa podpisać swoim nazwiskiem. Myśli jednak dalej błądziły we wspomnieniach z tamtego wieczora... kurde, tam bodajże też była jakaś zalana piwem widownia...

Fart chciał,że przemyślenia chłopaka przerwał szelest arkusza sunącego w stronę jego ławki,po ziemi. Zapewne nawet,gdyby miał do wyboru pamiętać tamtą imprezę, lub zapomnieć..wybrałby raczej wyczyszczenie pamięci. Były to jednak jego początki w Cambridge. Był nic nieznaczącym pierwszorocznym. Z czasem grzeszki tamtego okresu zostały mu wybaczone,co pozwoliło chłopakowi zająć pozycję Lidera Zeta Eta Sigma. Nie oznacza to jednak,że zmieniło się jego podejście. Pijackie libacje,nadal były domeną bractwa,a w internecie roiło się od filmików z najróżniejszych imprez w wykonaniu studentów. Właśnie te przyjęcia były chlubą stowarzyszenia,co Tony musiał podtrzymywać. W końcu raz się żyje. Nie chciałby potem żałować czasów studenckich. Wracając do parku, blondyn zeskoczył z ławki,a potem schylił się i podniósł arkusz. Widać artystka nie zadbała o swoje pozostałe materiały.

Z nędzną, widocznie przytłoczoną całą sytuacją miną skierowałam twarz w stronę, z której dobiegł charakterystyczny szelest. I znowu napisałabym... na nieszczęście coś tam, coś tam... Tutaj jednak nie było już miejsca na takie gdybanie a szybkie odzyskanie metrowego kawałka papieru, który i tak ku wielkim trudom jakoś wyżebrałam u woźnej. Westchnęłam cicho po czym zrezygnowana ruszyłam w kierunku Tony'ego.
- Dzięki, to moje... - rzuciłam w przelocie, jednym szarpnięciem wysuwając papier z dłoni chłopaka. Dziwnym trafem uniknęłam nawet kontaktu wzrokowego. Po prostu odwróciłam głowę.

W jednym momencie kartka, którą oglądał, zniknęła mu z przed oczu. Dołączone do tego zostało "Dziękuje". Tony podniósł wzrok. Oczywiście miał przed sobą Selene. Nikogo innego w parku nie zastał. Oglądanie jej z tej odległości sprawiło,że był na 99% pewny tego,co rzekomo zrobił podczas tamtej imprezy..Dziewczyna z pewnością była w jego typie,choć aż nazbyt wyrazisty styl trochę zmniejszył jego zapał. Blondyn uznał jednak,że po paru głębszych, nie istniały żadne granice. Większości dziewczyn piękna dodawał albo uśmiech,albo wypite wcześniej przez delikwenta piwo. Mógł to stwierdzić nawet ze swoim niezbyt wielkim,jak na życiowe standardy,doświadczeniem. Ale znowu odbiegam od tematu. Tak więc Tony oddał arkusz bez walki,wpatrując się w Selene z uśmiechem zadowolenia na twarzy.

Podbródek jak zwykle w takich sytuacjach pozostał delikatnie zadarty do góry. Z takiej perspektywy zawsze było łatwiej spoglądać na osobistości pokroju Tony'ego Sohmy, a zwłaszcza na samego wspomnianego. W tej chwili zaczęło irytować mnie wszystko: począwszy od coraz bardziej porywistego wiatru, poprzez zmarnowane arkusze i brudne od węgla rękawy, kończąc w końcu na debilnym uśmiechu lidera bractwa. Nie jedną w życiu miał imprezę, a podczas każdej co najmniej jedną, śliczną partnerkę. Ku mojemu niezadowoleniu i ja wpisywałam się w tą listę. Po całym zajściu, przez dwa miesiące nie zajrzałam głębiej do kieliszka! Czułam do siebie wstręt... który w tej chwili właśnie powrócił. Ten uśmiech gotów był podarować każdej pierwszej lepszej... I pomyśleć, że właśnie jedna z nich podarowała mu nieświadomie swoje dziewictwo. Co za hańba... a włosów nie miał nawet za ramiona!

Podmuchy wiatru były równie odczuwalne,co słyszalne,dzięki niemal idealnej ciszy, która zaległa ponownie w parku. Selene zdawała się czymś wielce poirytowana,co Tony odkrył po chwili. Najlepiej świadczył o tym jej zmarszczony nosek. Blondyn zawsze dawał się nabierać na takie numery, a większość lasek dobrze wiedziała,jak swoje uroki wykorzystać. Selene wyszło to dość naturalnie. Być może już na wstępie starała się zgrywać niedostępną. Niezła taktyka i pewnie skuteczna,gdyby nie fakt,że Tony wyraźnie nie był zainteresowany. Żyli w dwóch różnych światach,a obydwa w jednym Cambridge.
-Słyszałaś o imprezie?

- O jakiejś tak... bodajże nawet wy ją organizujecie... - mruknęłam przekazując tyle, na ile pozwalały mi krążące tu i ówdzie plotki. Zazwyczaj niebyt mnie to wszystko interesowało. Połowa z tych wątpliwej prawdy wieści okazywała się być najzwyczajniejszą ściemą. Z resztą... już od dawna nie preferowałam tego typu imprez i towarzystwa. Posiadałam swoje własne, zaufane grono z którym co jakiś czas robiliśmy dalsze wypady na koncerty czy festiwale. Tam chociaż nie popada się w rutynę a tutaj...? Raz wpadniesz do basenu, drugi raz zaliczysz kilka numerków... repertuar tutaj dla większości się kończy. Nowych rozrywek zapewniają jedynie pierwszoroczni, którzy na różne sposoby zmuszani są o okazania lojalności bractwu, drużynie czy innemu, mniej głębszemu stowarzyszeniu.

Tony włożył sweter przez głownę, wyraźnie szykując się do odejścia. Nie wysilił się jednak,aby wyciągnąć krawat. Był tylko chłopakiem i nie należał do podgatunku pedantów. Robiło się zimno,a stosunek Selele był co najmniej obojętny. Całkiem nieźle wychodziło jej zgrywanie niedostępnej. Tony nie miał jednak ani potrzeby,ani czasu na gierki. Niedopałek papierosa wylądował na ziemi,a chwilę potem został dogaszony czubkiem Martensa blondyna.
-Zobaczymy się tam..-rzucił na pożegnanie z anielskim spokojem,a potem obrócił się i odszedł.

Czy powinnam poczuć się zaszczycona? Chciałam dodać z przekąsem, jednakże chłopak zdawał się nie przywiązywać wagi do jakichkolwiek opinii. Tym bardziej moich. Poprawiłam wszystkie zebrane już do kupy arkusze, umiejscawiając je bezpiecznie pod pachą. Na mnie też już była pora. Pracę domową w końcu wypadałoby raz za czas odrobić... Chcąc nie chcąc z takim właśnie zamysłem ruszyłam w kierunku akademika.