Park

- Wy się znacie? To dlaczego ja go sobie jakoś nie przypominam- powiedziała Brooke na ucho.
- Dziękuję za pomoc, Sebastianie- powiedziała i pocałowała go w policzek.
- Słucham. Co wymyśliłaś?- zapytała.

-Ta... Nie ma za co... - Sebastien wypowiedział te słowa z lekką ironią w głosie - przecież nic nie zrobił, a gdy pojawiła się kolejna członkini Omicron Phi blondyn kiwnął do niej głową i zamilknął na chwilę. Było coś w dziewczynach, co kazało mu nic nie mówić. Opierał się jeszcze chwilę o ławkę, przyglądając się z dziwnym zainteresowaniem dziewczynom, po czym uśmiechnął się dziwnie i ruszył w tym kierunku, w którym zmierzał jeszcze przed chwilą.
-Lecę dalej, miłego wieczora. - rzucił na pożegnanie, po czym nadal z dłońmi w kieszeniach zniknął gdzieś w ciemności.

- Wiesz Annie to stare dzieje poznałam go na jednej z imprez jego bractwa....a więc zamówimy ogromny tort, przebiore sie jak Marlyn Monroe i zaśpiewam Happy Birthday wychodząc z tortu co ?. - spytała

- Do zobaczenia, Sebastian- powiedziała na pożegnanie.
- Dlaczego ja go nie pamiętam? Gdzie ja wtedy byłam? Podoba mi się twój pomysł ale jaki masz w tym niby prezencie interes?- zapytała.

- Ty wtedy chorowałaś na migdałki...no wiesz Annie pomyśl sobie jaki ja mam interes aby zrobić taki prezent dla Tony'ego ?. - spytała

Uśmiechnęła sie

- Może on Ci się podoba i chcesz go w ten sposób poderwać? Albo sama nie wiem. Ty mi powiedz skąd Ci się wziął w tej twojej główce taki pomysł? Tylko nie kłam. Znam cię zbyt dobrze. Więc powiesz mi o co chodzi? Tak czy nie?- spytała.

- No dobra powiem. Przyznam sie że Tony wpadł mi w oko. I sądze iż mój pomysł może mu sie spodobać. Co ty o tym sądzisz ?. - zapytała

Wyjęła z torebki lentynki i poczęstowała ją

- Tony jest moim najlepszym przyjacielem dlatego proszę Cię nie baw się nim tak jak robisz to z innymi. Znam go i wiem jaki jest. Więc przemyśl to jeszcze raz. Nie chcę żeby cierpiał i to przez moją najlepszą przyjaciółkę- powiedziała.

- Obiecuje ci Annie że nie będe sie z nim bawiła. Wierz mi zmieniłam sie podczas tych wakacji i to na lepsze. Nawet z nikimi nie flirtowałam w kancelari. Normalnie flirt celibat. - powiedziała szczerze

- Cieszę się, Brooke. Chyba i na Ciebie przyszedł czas żeby dojrzeć. Ja za to z nikim nie flirtowałam od roku więc chyba mam najdłuższy celibat ze wszystkich naszych członkiń bractwa. A kiedy jest ta początkowa impreza kiedy przyjmujemy nowe osoby do bractwa?- zapytała.

- No zerkałam dzisiaj do kalendarza i ona wypada w tą środe. Trzeba ustalić jakieś zadania i wszystkie szczegóły całej ceremoni. - powiedziała

Już w myślach obmyslała wszystko

- Wiesz dobrze że ja się na tym nie znam. Ustal cały scenariusz a gdy to zrobisz pokaż mi go. zgoda? Może pójdziemy już do bractwa. Nie mam zamiaru spać dzisiaj w tym parku- zaśmiała się.

- No dobra jutro od rana będe pracowała nad scenariuszem a teraz rzeczywiście chodźmy już bo jeszcze zamarzniemy. - powiedziała

Wstała i ruszyła

- Masz rację. Kocham Cię, moja siostro- powiedziała i przytuliła ją.

Szły objęte. Wszyscy się na nie patrzyli ale ich to nie obchodziło.

Ostatnimi czasy, Sasza zrobiła się chyba najbardziej aspołeczną osobą w Cambridge. Całe dnie spędzała samotnie, unikała domu bractwa z nieznanych sobie powodów. Po prostu od jakiegoś czasu źle się tam czuła. Potrzebowała ciszy, skupienia tym bardziej, że miała bardzo dużo spraw do załatwienia no a niestety siostry miały inne poglądy na spędzanie wieczorów. Oczywiście, wszelkie imprezy przyciągały liderkę, aczkolwiek codzienne tłumy ludzi przewijających się przez dom i nieustający hałas nie były czynnikami jej sprzyjającymi. Tak było i teraz. Omicronki, jak to zdrabniała często, urządziły sobie małą bibkę tylko i wyłącznie dla dziewcząt z bractwa. Zapowiadało się całkiem nieźle, gdyby nie fakt, że dziewczyna musiała rozpatrzeć podania nowych kandydatek, przejrzeć jak się mają sprawy bractwa i pomyśleć nad najbliższymi tygodniami. Planowała kilka specjalnych rzeczy. Tak, żeby dodatkowo umilić życie i sobie, i swoim podopiecznym. Tak, więc zaraz po treningu wstąpiła do domu żeby się wykąpać, przebrać i porwać wszelkie notatki dotyczące Omicron Chi Delta, które prowadziła niezwykle starannie. Cóż. Tak było prościej połapać się w ty wszystkim. Wędrowała po mieście, poszukując jakiegoś cichego miejsca, najlepiej na odludziu. W pierwszej chwili do głowy wpadł jej nawet pub, aczkolwiek nie spełniał żadnego z wymogów, niezwykle wybrednej w dniu dzisiejszym dziewczyny. Nogi zaniosły ją do parku i już w pierwszej chwili, Sasza uznała, że to był dobry wybór. Trochę ciemno, ale zawsze coś. Nie dostrzegła ani jednej żywej duszy, pałętającej się po skwerze. Siadła na jednej z ławek, cieplej otulając się bluzą i chwilę później wyjmując z torby notatki. Otworzyła zeszyt na pierwszej stronie, następnie przerzucając kilka kartek i odszukując miejsce, na którym ostatnio skończyła. -Jest...-mruknęła do samej siebie, pod nosem, odnajdując wreszcie upragnioną stronę. Notowała coś uparcie przez kilka godzin, ale w końcu poczuła, że zmarzła, więc wstała z ławki i leniwym krokiem ruszyła w stronę kampusu.

Calvin wkraczając do parku jeszcze nie wiedział, że postanowi spędzić tu chociaż trochę więcej czasu, niż poczatkowo planował. Miał tędy tylko dojść do Akademika z pobliskiego supermarketu, który chcąc nie chcąc musiał odwiedzić. Do akademika było jednak jeszcze dość daleko, a ogólne uczucie wyczerpania Calvina w ostatnich dniach nakazało mu choć na chwilę usiąść na jednej z wolnych ławek. Swoje drobne zakupy upchnął do torby, którą miał jeszcze z popołudniowych zajęć. Sprawdził wcześniej, czy ławka nadaje się do siedzenia, po czym opadł na nią ociężale, wyciągając jedną nogę przed siebie i rozglądając się wokół. Jego wzrok spoczął na wyglądającej na wesołą rodzince, która najwyraźniej wybrała się na popołudniowy spacer po parku.

Dziewczyna spacerowała wzdłuż parkowych alejek ze słuchawkami na uszach,skąd wydobywał się przyjemny dla uszu trance.Uwielbiała takie wieczorne spacery,szczególnie gdy wokół nie ma prawie nikogo i może spokojnie się przejść zastanawiając się nad całym swoim życiem.Równie dobrze mogłaby wybrać na to miejsce trening na boisku,jednakże lepiej wyszło jej iść na spacer,bo ostatnio miała sporo problemów nad którymi chciała się zastanowić.Dochodząc do rozwidlenia dróg poszła w prawą stronę,którą to szło się prosto do akademika.Po drodze zobaczyła chłopaka,którego twarz oświetlała jedna z lamp.Zwolniła kroku przechodząc obok niego i zdjęła jedną słuchawkę z ucha.
-Calvin pływak?-Spytała nie będąc pewną czy to na pewno on,w końcu nie widziała go całe wakacje.W każdym razie pływak był jej starym znajomym,bo poznała go na początku swojej przygody w Cambridge.

Calvin przeniósł wzrok ze swojego obiektu obserwacji na żródło dziewczęcego głosu, którym okazała się Preity Torres.
Preity? Czy to na pewno ona? Nie widział jej... od dawna. Na jej widok uśmiechnął się nawet, co można było uznać za coś niezwykłego.
-Calvin Collins. - poprawił ją Calvin. Dziewczyna miała w zwyczaju nazywać go Calvinem Pływakiem, co niesamowicie swego czasu go irytowało.
-Preity Piłkarka? - zapytał po chwili tym samym tonem głosu, którym to dziewczyna zadała pytanie. Nie czekał jednak na odpowiedź, przesunął się lekko w bok, by dać dziewczynie do zrozumienia, by usiadła obok niego.
-Co słychać? Nie widziałem cię lata świetlne... - powiedział cicho chłopak.

-Myślisz,że ja nie wiem jak ty masz na nazwisko?-Spytała i uniosła brew równocześnie uśmiechając się kącikiem ust.Usiadła obok niego na ławce,tak że jej udo przycinało kawałek jego spodni i oparła się o deskę,służącą za oparcie ławki.Wyjęła z kieszeni mp4 i wyłączyła piosenkę wyjmując słuchawkę również z drugiego ucha.Schowała wszystko do małej torby,którą zdjęła ze swojego ramienia i położyła obok siebie,na ławce.Dopiero teraz spojrzała na Calvina.
-To zaledwie wakacje...lata świetlne trwają dużo dłużej-Poprawiła go,chociaż wiedziała że użył przenośni.Ale miała już w zwyczaju poprawianie ludzi.Zastanawiała się chwilę nad odpowiedzią na jego pytanie.
-Wakacje spędziłam tam gdzie zawsze,czyli na Alasce.Temperatura ledwo dochodziła do 16 stopni...ale przynajmniej mogłam pojeździć na skuterach śnieżnych-Odpowiedziała po krótkiej ciszy i założyła nogę na nogę,co już było w jej zwyczaju.
-A jak Tobie minęły wakacje?

-Czasami mam wrażenie, że nie wiesz, skoro zaraz po moim imieniu zawsze wymieniasz słowo 'Pływak'... - stwierdził chłopak zgodnie z prawdą. Może Prei o tym wiedziała, a może nie, ale irytowało go to okropnie. Jak jednak zawsze, Calvin nie okazywał co mu w 'duszy gra'.
-Więc wakacje spędziłaś w swoim żywiole. - Calvin pokiwał ze zrozumieniem głową. - Skutery śnieżne, 16 stopni w lato... Codzienne życie Preity Torres.
Calvin wyciagnął teraz obie nogi przed siebie, prostując je i krzyżując na sobie. Dłonie wepchnął do kieszeni spodni, robiąc w nich niewielkie wybrzuszenia. Wokół zaczęło się robić ciemno, więc jedynie pobliskie latarnie oświetlały mu rozmówczynię.
Znał ją dość dobrze, więc wiedział, że wakacje spędziła, tak jak lubi najbardziej. W swoich rodzinnych stronach i nie tak jak zwykłe nastolatki z Cambridge. Między innymi to zawsze fascynowało Calvina w Preity.
-A Calvin pływak jak pewnie się domyślasz pływał oceanami, morzami, jeziorami i nawet basenami.... Jak na pływaka przystało. A tak szczerze, to pewnie wiesz... Ojciec, szare życie Leeds, czyli po staremu...

-Dobra...nie irytuj się tak.Nie będę już wymieniała słowa pływak po Twoim imieniu.Chociaż uwierz,będzie to trudne.Od trzech lat to mówię...-Powiedziała i chuchnęła na swoje lodowate dłonie,które zamarzały bez rękawiczek.Włożyłaby je do kieszeni bluzy,ale wiedziała że i tak to nic nie da.Pogoda wcale nie zapowiadała że dzisiejszej nocy będzie chłodniej niż wczorajszej,gdzie nawet nie było mowy o przymrozku.A tu niespodzianka.Preit poczuła się przez chwilę jakby siedziała na bujanej ławce przy swoim domu w Alasce,gdzie to spędzała niegdyś zimne noce,gdy zapominała kluczy do domu a matka pracowała na trzecią zmianę.Na samą myśl o tym,że znowu musiałaby tak marznąć przeszły ją ciarki,które na pewno odczuł też i chłopak,bo dziewczyna mocno się wzdrygnęła.
-Czyli oboje spędziliśmy wakacje jak co roku-Uśmiechnęła się do niego co jakiś czas wdmuchując ciepłe powietrze między obie dłonie,złożone w bryłę przypominającą kulę.
-Wiesz Calvin...chciałabym Ci coś zaproponować..-Zaczęła trochę niepewnie,bo mimo że była śmiałą osobą,nieco krępowało ją proponowanie czegokolwiek chłopakom.
-Może wybrałbyś się ze mną na ferie do Alaski?-Spytała po jakimś czasie zaczynając machać nogą,tak że zahaczała o jego nogę.

-Wierzę. - przytaknął jej krótko Calvin, bo zdawał sobie sprawę z tego, że dziewczyna wpadła w swego rodzaju nałóg. - Wierzę też głeboko, że sobie z tym poradzisz. - Calvin mrugnął do niej znacząco. Doskonale wiedział, że Prei jest osobą ambitną i uparcie dążącą do celu. Czasami zastanawiał się, jak ona robiła, że wszystko, co sobie postanowiła się spełniało i dochodziło do skutku.
Następne jej pytanie nieco go zaskoczyło, jako, że chłopak był jednak osobą spokojną i niezbyt wylewną, przez chwilę tylko patrzył na nią z boku, próbując rozszyfrowac z twarzy jej intencje.
-Brzmi interesująco... - powiedział niepewnie chłopak, jednak zgodnie z prawdą. Perspektywa spędzania chociaż jednego dnia ferii poza Leeds była dla niego swego rodzaju wybawieniem. Z dala od ojca i szarych mieszkańców swojego miesteczka, na dodatek w takim miejscu jak Alaska... Jeżeli tylko dziewczyna mówiła poważnie, byłby głupcem marnując taką okazję. Do tego chwile spędzone z Prei zawsze należały do tych przyjemnych i miło przez niego wspominanych.
Na jego twarzy pojawił się szczery, rzadko widziany u niego uśmiech.
-Wiesz, zależy jakie masz wobec mnie intencje. - dodał Calvin, przenosząc wzrok z dziewczyny na pobliska parę na ławce obok.

-Pewnie że poradzę-Powiedziała i włożyła ręce do kieszeni spodni,bo zdecydowanie tam było im najcieplej.Co do swoich słów nie miała pewności.Ostatnio była zapełniona obowiązkami i była skłonna zapominać co miała zrobić.Ale jak obietnica to obietnica.Wiedziała,że Calvin jej w jakiś sposób ufa i wierzy w to co robi,więc postanowiła się jednak odzwyczaić od mówienia do niego pływak i używania jego nazwiska.
-Intencje?-Spytała po chwili widząc jak spogląda na jakąś parę na ławce obok.Podejrzewała,że myśli że chce się ona do niego zbliżyć.Ale wcale tak nie było,chciała po prostu miło spędzić ferie w towarzystwie jednego przyjaciela jakiego posiadała,bo co jak co ale woli pojechać z kimś niż spędzać całe dnie w domu lub jeżdżąc samotnie na skuterach.Zawsze o swoich wakacjach opowiadała chłopakowi z zadowoleniem,chociaż za każdym razem żałowała,że to właśnie jego tam nie było.Z drugiej strony jednak chłopak miał rację.Bo w końcu był przystojny,wysoki i wysportowany.Powoli zaczynał ją kusić,ale czekała aż to on podejmie się pierwszego kroku bo nie zamierzała zacząć się do niego przystawiać,podczas gdy on będzie uznawał ją jedynie za przyjaciółkę.
-Wiesz Calvin...chodzi po prostu o to,że za każdym razem gdy jadę na Alaskę czuję się trochę samotnie...chciałabym żebyś mi towarzyszył chociaż w ferie i to wszystko-Powiedziała po jakimś czasie dalej patrząc na jego twarz.W końcu nie widziała go całe lato,więc musiała sobie poprzypominać każdy szczegół jego wyglądu.

Czasami ta powaga bijąca z jej twarzy go przerażała, czasami fascynowała. Mimo, że Calvin bardzo często mówił poważnie wolał, gdy jego rozmówca wciąż żartuje i nie zawsze mówi dosadnie to, co chce powiedzieć. Znał się jednak z Preity na tyle dobrze, że doceniał bardzo jej umiejetność poważnej rozmowy z każdym. Mało teraz było osób, a już szczególnie dziewczyn, z którymi mozna było porozmawiać.
- Możesz więc szykować dla mnie pokój. - odpowiedział spokojnie Calvin, jakby właśnie zgodził się na jakieś pójście na zakupy nastepnego dnia. - Jeśli tylko o mnie nie zapomnisz. - dodał po chwili chłopak, zerkając na nią z boku. Preity była atrakcyjną, mądrą uczennicą Cambridge, wysportowaną i oryginalną. Nic dziwnego, że przyciągała facetów. Sam czasami myślał o tym, dlaczego właściwie żadne z nich nie wykonało nigdy tego pierwszego kroku, zawsze jednak pozostawiał to pytanie bez odpowiedzi.
Jego oczy zabłyszczały blaskiem ze światła pobliskiej latarni i szło w nich dostrzec odrobinę radości, którą mogły wyrazić tylko jego oczy. Błądziły one teraz po twarzy dziewczyny, co mogło ją doprowadzić do zdezorientowania, czy chociażby lekkiego speszenia. Jego wzrok przeszywał ją na wylot.
-I powiedz mi jakim cudem taka dziewczyna jak ty czuje się samotnie, co? Masz inteligencję, urodę, pasję, charakter... Może te ideały odstraszają ludzi? - Calvin zadał te pytanie raczej jako pytanie retoryczne, odwracając głowę przed siebie.

-Jak mogłabym o Tobie zapomnieć-Roześmiała się przenosząc wzrok na niebo i kręcąc głową.Tutaj,w Cambridge zawsze uwielbiała usiąść w jesienne wieczory na obszarze,gdzie mało jest ruchu i świateł,które w centrum miasta co chwila pojawiały się w jakimś oknie i pooglądać gwiazdy.Dlatego właśnie studiuje geografię.Uwielbia przyrodę,astronomię i naukę o świecie,dlatego to wybrała.Patrzyła przez jakiś czas w rozgwieżdżone niebo nie odzywając się ani słowem do chłopaka.Rozmyślała nad tym wyjazdem i wyszukiwała kolejnych gwiazdozbiorów na niebie.Dopiero gdy chłopak się odezwał jej głowa wróciła do normalnej pozycji i znów jej wzrok mierzył chłopaka.Widziała,że też on na nią patrzy ale wcale jej to nie przeszkadzało i nie peszyło.Zawsze mogła bez problemu wpatrywać się w ludzkie twarze i tak samo znosić czyjś wzrok.W końcu głupotą jest szukać czyjegoś wzroku,a jednocześnie przed nim uciekać.
-Nie wiem jak to jest.W sumie to Twoje słowa odwołują się również do Ciebie...więc oboje tkwimy w tym samym punkcie-Mruknęła bo niezbyt odpowiadało jej stanowisko życiowe w jakim się teraz znajdowała.Nigdy nie miała partnera na dłużej niż dwa tygodnie.Jak na razie każdy ją rozczarowywał.Jej nie mógł mieć każdy.Miała swój wytyczony ideał pod który podstawiała facetów w swoim otoczeniu.Tak się składało że Calvin do niego idealnie pasował...