Kawiarnia Starbucks

Dziewczyna osobiście nie przepadała ani za kawą ani za herbatą. Właściwie to w ogóle ich nie piła tak jak jej rodzina czy też koleżanki ze szkoły. Postanowiła zrobić wyjątek tylko po to by schronić się przed panującym zimnem, uciec z murów szkoły i trochę się pouczyć. Na początek wymyśliła sobie jakąś niestworzoną mieszankę kawy oraz standardowo musiało być i ciastko. Jedynie tu mogła pójść za przykładem wszystkich wybierając zwykłe, kruche ciastka obsypane małymi czekoladkami. Zaopatrzona w przekąskę ruszyła do jednego z wolnych stolików rozsiadając się przy nim wraz ze swoimi książkami na temat komputerów. Ostatnio stwierdziła ,ze trochę się jej nudzi na wykładach i musi się trochę rozwinąć lecz we własnym zakresie i takim to oto sposobem wylądowała w małej kawiarence.

{jakiś czas później..}

Zadowolona ze swojej pracy jak i tego co się nauczyła postanowiła po prostu wyjść. Zapłaciła za "posiłek" wyrzucając uprzednio wszystkie śmieci jakie pozostawiła po sobie. Przecież nie mogła zostawić tutaj bałaganu. Wyszła jako ostatnia klientka tuż przed zamknięciem i postanowiła wybrać się jeszcze na mały spacer.

Dziewczyna właśnie przechodziła ulicami miasta żeby zapoznać się z miastem w którym będzie mieszkała przez najbliższe. Bardzo jej się podobało w tym mieście. Była zmęczona więc postanowiła wstąpić do kawiarni na filiżankę kawy. Usiadła przy wolnym stoliku. Zamówiła kawę i ciasto karmelowe. Gdy już zjadła i wypiła zaczęła myśleć co ją spotka w tym nadchodzącym roku. Miała wielką nadzieję że w końcu spełni się jej marzenie i zostanie wydawcą jakieś choćby podrzędnej gazety. Poprosiła kelnera o gazetę i zaczęła ją dokładnie czytać. Gdy ją przeczytała podszedł kelner i dał mi rachunek. Zapłaciła i dała mu napiwek. Wyszła.

Ani weszła do kawiarni zaspana. Nocny pojedynek z Alice Rush dał się jej we znaki, nigdy nie wracała do domu o tak późnej porze. Mimo, że spała do 12.00 nie wyspała się ani trochę. Była przyzwyczajona chodzić spać ok. 23.00, chyba że następnego dnia miała ważny egzamin.
Tak więc obudziła się o 12.00 i nie wiedząc, co ze sobą zrobić, po prostu ubrała się i wyszła z Akademika, gdzie wszyscy jeszcze spali po całonocnych zabawach. Nieprzytomność dziewczyny spowodowała, że znów wyszła nieuczesana. Po drodze starała się jakoś rozczesać blond pasma dłońmi. Niekoniecznie jej to wychodziło, ale bynajmniej dziewczyna nie sprawiała wrażenia jakoś szczególnie niezadbanej. Bo dbała o siebie, owszem. Gorzej z włosami. Co prawda były zdrowe i czyste, ale nieuczesane. Nikt nigdy nie uczył jej, że włosy powinno się czesać co najmniej raz dziennie, zwłaszcza wtedy, gdy są takie długie. Swoją drogą, Ani mogłaby wreszcie odwiedzić fryzjera, włosy sięgały jej już pasa...
Blondynka nieprzytomnym wzrokiem omiotła kawiarnię, gdzie panowała przyjemna atmosfera. Na zewnątrz było chłodno, tu z kolei ciepło dawało się we znaki, więc Ani u progu już ściągnęła z siebie cienką kurtkę. Barman, pan Erick uśmiechnął się na jej widok, a Ani nie pozostała mu dłużna i również posłała mu promienny uśmiech.
-Czyżby nieprzespana noc? - zapytał, gdy Ani podeszła do lady. Spojrzał na nią zdziwiony. Doskonale znał pannę Wellingouse i wiedział, ze ta dziewczyna nie jest typem imprezowiczki. Ani pokręciła głową rozbawiona.
-Powiedzmy, że mała nocna przygoda... - odpowiedziała Ani nieco tajemniczo, a Erick nie pytał już o nic. Przygotowywał już to co zawsze zamawiała u niego uczennica Cambridge - dużą, mrożoną kawę z guaraną. Ani wyłożyła na ladę odpowiednią sumę, podziękowała mężczyźnie i odeszła wraz z napojem do oddalonego stolika w kącie pomieszczenia. Ściągnęła z ramienia torbę, wyciągnęła z niej najnowszą książkę jej ulubionego pisarza i usiadła przy stoliku. Rozejrzała się raz jeszcze po kawiarni, po czym zaczytała się w lekturze, sącząc powoli kawę.

Dennis był bezsilny w walce ze swoim apetytem. Mógł tylko za każdym razem zaspokajać swoje zachcianki. W innym wypadku byłby wysoce niezadowolony. Na szczęście dziewczyny często uznawały to za słodką przypadłość i same przynosiły mu jakieś smakołyki lub oddawały swoje śniadania. Jak mógłby odmówić? W niedzielę sytuacja rysowała się inaczej. Zostawał sam,ze swoim żołądkiem domagającym się jedzenia. W takim wypadku był zmuszony opuścić ciepłę 4 kąty domu Zeta Eta Sigma i udać się do najbliższej knajpki. Padło na Starbucks. Może i nie była to restauracja,ale mieli niezłe pączki oraz gotowe kanapki dla zdesperowanych. Dennis zaliczał się do tego grona,datego teraz siedział przy jednym ze stolików z kubkiem kawy,talerzykiem z pączkiem i pudełkiem kanapek z kurczakiem.

Czy ona już całkowicie oszalała ?! Tak z pewnością miała pewne objawy szaleństwa. Nie dość, że pojechała do Barcelony na tydzień "bo Mama jest chora" to jeszcze pierwsze co zrobiła to przyszła do kawiarni. Jak ona nienawidziła kawy i herbaty. Odetchnęła trochę nazbyt spazmatycznie gdy przez małe potknięcie torebka jej wypadła z ręki, a wszystkie kobiece duperele rozsypały się po podłodze.
- Jezu, jak cudownie.
Zakpiła cicho, starając sie to przerodzić raczej w żart niż by miała teraz histeryzować czy też się martwić czymś takim.

Zamieszanie nie było w stanie przerwać mu posiłku. Kanapkę odłożył dopiero, kiedy pod jego nogami wylądowała czarna puderniczka,a właściwie to,co z niej zostało. Przy kontakcie z podłogą kosmetyk rozsypał się,a lusterko pękło. Chłopak schylił się i pozbierał wszystko. Lubił zapach damskich kosmetyków. Najpierw należało rozejrzeć się za właścicielką. Odnaleźć ją nie było trudno. Ciemnowłosa latynoska zbierała z podłogi resztą przedmiotów, zbierajac je do torebki.
Dennis ruszył tyłek z krzesła i stanął nad nieznajomą. Na wstępie zacmokał,a potem mruknął:
-Nie dobrze, 7 lat nieszczęść...

- Czy ja wyglądam jak pies ,że na mnie cmokasz ?
Odparła jak zwykle uprzejmie z tym swoim zabójczym uśmiechem. Gdy tylko się wyprostowała dało sie zaważyć każdy jej walor jaki podkreślała obcisła bluzeczka na ramiączkach i czarne rurki jakie dzisiaj postanowiła założyć. Dziewczyna ceniła sobie również i prostotę. Jeżeli dało się ubrać ładnie, wygodnie i prosto to na pewno tak ona wyglądałaby codziennie. Potrafiła znieść wiele rzeczy jednak postępowania z kobietami jak z "towarem" nigdy nie była w stanie znieść. Nienawidziła tego wręcz i zawsze gnębiła takie uczynki.
- Nie wierzę w takie bzdurne przesądy.

Nie ma powodu,jak można mówić o pechu,skoro mnie spotkałaś?-Dennis miał również pewne swoje charakterystyczne zachowania i cechy. Był równie rozbrajający jak Beatrice,chociaż być może w innym sensie. Jej surowość w dość sporej,powitalnej dawce, jak na razie nie była w stanie go urazić,bądź zniechęcić. Możecie się dziwić,ale Hoppera w jakiś sposób to nawet zachęcało. Beznadziejny przypadek,a przy tym nieuleczalny. Sprawa dotyczyła głównie Omicron Chi Delta,bo to właśnie dla nich były charakterystyczne tego typu zachowania.

Ta niewysoka, zgrabna latynoska zabrała jeszcze od chłopaka swoje lusterko, a raczej to co z niego zostało i wrzuciła je do kosza.
- Nie wiem, sam to powiedziałeś.
Stwierdziła za chwilę rozbawiona, bo przeważnie nigdy długo się nie gniewała wręcz przeciwnie. Wystarczyło kilka minut by jej świetny humor powrócił jak bumerang. Przez chwile przyglądała się chłopakowi, który wydawał się trochę zbyt pewny siebie, ale to nie było problemem. Trochę przypominał jej tego blondyna którego na furczała gdy starała się rysować ostatnio. Prawdziwa kobieta w akcji, żałosne.

Nie wszyscy o tym wiedzieli,ale Maya była uzależniona od sieci Starbucks,a co za tym idzie,od kofeiny. Nie chodziło tu o jakieś niewyobrażalne dawki,jednak dziewczyna była już stałą klientką tego oto lokalu. Przynajmniej raz dziennie zjawiała się i zamawiała jak zawsze podwójne Expresso. W gorsze dni,do zamówienia dołączała czekoladowa babeczka, nie zdarzało się to jednak często,gdyż dbała o linię. Wielu ludzi posądzało ją już nawet o anoreksję. Maya pozostawiała to bez komentarza. Jako osoba znana w kręgach Uniwersytetu,miała świadomość,że jest narażona na takie właśnie komentarze. Opinie innych spływały po niej jak woda. Jeszcze nigdy nie dała nikomu wejść sobie na głowę. Podobno też nikt nigdy nie wiedział jej płaczącej. W każdym razie w ten wtorkowy wieczór, miała trochę do zrobienia. W Starbucks zjawiła się ze swoim notesem oraz plikiem notatek i telefonem komórkowym w pełnej gotowości. Kiedy już dostała swoje expresso,zabrała się do pracy.

Niepokój wale nie zniknął po rundce joggingu. Wręcz przeciwnie. Teraz dziewczyna czuła, że o czymś zapomniała i rzeczywiście tak było. Kilka nowych czekało na przyjęcie do bractwa a ona jeszcze nie dopracowała odpowiednich testów. Byle kogo nie miała zamiaru przyjąć. Tak, więc po długim, ciepłym prysznicu i szybkiej kolacji składającej się z jabłka, wymknęła się z domu, tłumacząc swoją nieobecność przez całe dni, napiętym harmonogramem. Co innego miała powiedzieć? Że przeżywa jakieś załamanie nerwowe? Nie, to nie było w jej stylu. Nigdy nie mówiła co myśli, co tak naprawdę czuje no i starała się tego nie okazywać. Wychodziło jej perfekcyjnie. Jedynym spokojnym miejsce do jako takich przemyśleń wydawała jej się kawiarnia. Gdyby nie fakt, że niecałą godzinę temu biegała pewnie poszłaby na halę. Sasza weszła do środka, obrzucając ludzi przebywających wewnątrz badawczym spojrzeniem. Nie było tłumów. Nawet lepiej, mogła się skupić. Kiedy z zamówioną kawą pokonywała drogę do wolnego stolika kaem oka udało jej się nawet dostrzec liderkę Omega Phi. Od kilku tygodni żyły nawet w zgodzie, więc skinęła do niej głową i usiadła na swoim krześle, wyciągając z torby duży notatnik oprawiony w skórę i szybko go przekartkowała, doszukując się swoich poprzednich zapisków. Po kilkunastu minutach, dziewczyna była przygotowana. Wiedziała które przyjmie a co do których ma wątpliwości. Dopiwszy kawę, wstała, zapłaciła i wyszła z kawiarni, kierując się do domu bractwa.

No tak,jak widać Omicron Chi Delta było prowadzone równie skrupulatnie co Omega Phi. Maya uważała jednak,że jej bractwo ma więcej klasy. Mimo to,utrzymywała z Saszą jako tako dobre stosunki,dlatego też skinęła jej głową z..nazwijmy to umownie "uśmiechem", kiedy dziewczyna mijała jej stolik. Chociaż Maya miała dużo do roboty,pozwoliła sobie na chwilowe oderwanie się od papierów. Sasza chyba również ostatnimi czasy zaniedbała sprawy dotyczące bractwa. Obydwie liderki płaciły za to teraz,siedząc w kawiarni,zamiast w domu ze znajomymi. Pozycja, którą dzierżyły wymagała pewnych poświęceń i przynajmniej Maya, była na nie gotowa. Nie podchodziła jej jedynie kwestia partnera, bo jak wiadomo,przywódczyni Omega Phi nie mogła się spotykać z byle kim. Być może dlatego panna Sexton nadal była samotna. Choć właściwie nigdy nie twierdziła,że szuka chłopaka. Ale czas wracać do pracy,stwierdziła dziewczyna i wodząc opuszkiem palca po krawędzi kubka z kawą,z powrotem zajęła się planowanie budżetu na najbliższe przyjęcie.

Jak na uczennicę Cambridge, Maya pozwoliła sobie na dość długą przerwę od nauki. Oczywiście w cale nie oznaczało to odpoczynku. Po prostu sprawy bractwa były równie ważne,dlatego najpierw postanowiła się nimi zająć. Wiedziała,że zaległości ze szkoły uda się jej nadrobić, jeśli tylko trochę się zepnie. Oczywiście miało to swoją racjonalną granicę, której przekroczenie wiązało się z zarwaniem nocki. Tego panna Sexton wolała uniknąć,dlatego po załatwieniu wszystkich naglących spraw, uregulowana rachunek, pozbierała manatki i opuściła kawiarnię.

Evangeline Wenness bywała częstym gościem w kawiarni, nie było więc niczym dziwnym, gdy pojawiła się w niej w niedzielne południe. Miała tyle rzeczy na głowie podczas ostatniego tygodnia, a także perspektywa przyszłego tygodnia nie była zbyt przyjemna, musiała więc jakoś odstresować się, rozluźnić, odpcząć od natłoku zajęć.
Blondynka usiadła przy tym stoliku, co zawsze i uśmiechnęła się do właściciela, który doskonale wiedział, co dziewczyna zamówi, bywała tyu w końcu bardzo czesto i zawsze zamawiała to samo - dużą mrożoną kawę. Evangeline w oczekiwaniu na swój przysmak oparła łokcie na stoliku i dłońmi odgarnęła długie włósy, opadające na jej twarz. Przez chwilę siedziała tak z zamknietymi oczami, chcąc się jakoś odłączyć od otoczenia, potem jednak otwarła oczy i oparła się o oparcie swojego krzesła, rozglądając się wokół. Nikogo znajomego, żadnej rozywki...

Kac. Sprawa dość nieprzyjemna w wielu przypadkach. Na szczęście Tony, dzięki swojemu doświadczeniu opracował specjalną metodę picia zmniejszającą ryzyko do minimum. Nigdy też nie mieszał alkoholi. I całkiem dobrze na tym wychodził. W końcu ktoś musiał ogarnąć wszystko po imprezie. Ta rola najczęściej przypadała właśnie liderowi, który w wypadku Zeta Eta Sigma,całkiem nieźle się z niej wywiązywał. Jak to bywa po imprezie, jej członkowie po nieprzespanej nocy śpią do południa. Tony wiedział,że budzenie swoich braci nie jest najlepszym pomysłem. Szybciej wytrzeźwieją,jeśli trochę dłużej sobie pośpią. Pan Sohma był jednak człowiekiem obrotnym. Szkoda byłoby marnować ten czas w domu. Chłopak postanowił przygotować śniadanie, które również w sprawie kaca mogło dużo zdziałać. Tak więc po krótkim prysznicu wyszedł z domu i pomaszerował wprost do kawiarni. Zamówienie było dość spore. Uwzględniało 15 kubków kawy oraz jakieś 20 pączków. Blondyn oparł się o ladę czekając. Nie trwało to na szczeście długo. Po niespełna 20 minutach opuścił kawiarnię z pełnymi rękoma.

Rozmowa przy ladzie jednego z klientów z właścicielem zwróciła uwagę Evangeline. Po pierwsze, owym gościem był pan Tony Sohma, lider Zeta Eta Sigma. Jako cheerleaderka doskonale znała niemal wszystkich panów z jego bractwa. Cała drużyna cheerleaderek była niemal zawsze zapraszana na wszystkie imprezy, jako "panie do towarzystwa". No tak, cheerleaderki zawsze były kojarzone jako te bardzo zabawowe, łatwe i głupiutkie...
Po drugie jej uwagę zwróciło duże, a raczej ogromne zamówienie Sohmy. Chciał wykarmić jak ojciec wszystkich swoich kumpli z bractwa? Blondynka uśmiechnęła się nieznacznie. Wyobraziła sobie całą tą zgraję skacowanych facetów w jednym pomieszczeniu. Zapewne nieprzyjemny widok... Jednak widok Tony'ego, który najwyraźniej również nie był w zbyt dobrej dyspozycji był nawet zabawny. Wyglądał doprawdy uroczo.
Z pewną satysfakcja dziewczyna przyjęła fakt, że barman pierw podał zamówienie jej, za co Evangeline odpłaciła się mu promiennym uśmiechem i zapłatą z napiwkiem. Czekanie, aż zrealizuje zamówienie Sohmy mogłoby trwać w nieskończoność... Tak więc miała już swoją czekoladę i teraz nie liczyło sie nic innego. Dziewczyna zatopiła usta w gorącym napoju i przymknęła oczy, delektując się jego smakiem.
Od dawna wiadomo, że co dobre szybko się kończy. Gorąca czekolada błyskawicznie zniknęła z dużej szklanki, co było znakiem dla Evangeline, że musi opuścić lokal. Zabiegana panna Wenness miała tyle na głowie, że siedzenie porzed pustą szklanką po czekoladzie nie wchodziło w grę. Dziewczyna wstała od stołu, wzięła szklankę i po drodze postawiła ją na ladzie u barmana.
-Dzięki. - rzuciła krótko z uśmiechem, zerknęła przez ramię na Tohny'ego i wyszła z kawiarni.

Czo ona rzeczywiście nawrzeszczała na tego biednego chłopaka czy się jej tylko wydawało ? Przez chwile zastanawiała się czy sama nie znalazła się w roli Pana Tadeusza co to mu Zosia wpadła i wypadła przez okno jak dzienna mara. Odetchnęła głęboko układając sobie wszystko powoli w głowie. Tak, udało się jej już omieść go złowrogim spojrzeniem, warknąć nieuprzejmie i wyrwać brutalnie szczątki lusterka. Brawo Beatrice, ty to potrafisz ludzi przekonać do siebie. Na bladych policzkach dziewczyny pojawiły się mało widoczne rumieńce. Jak teraz pomyśli to przez ten cały okres była okropna i złośliwa, cóż zdecydowanie tak nie może być dalej. Wtem jak grom z jasnego nieba pojawił się Lider Zeta Eta Sigma, no i jego tu jeszcze brakowało. Jedynie co mogła zrobić to uśmiechnąć się w ten swój łobuzersko, rozbrajający sposób odgarniając kręcone, ciemne włosy za ucho.
- Um, Cześć.

Klub '9 Clouds' w piątkowy wieczór był niemal obowiązkowym przystankiem lidera Alfa Epsilion. Tłumy uczniów Cambridge odwiedzały to miejsce, by odetchnąć po ostatnich piątkowych zajęciach i spędzić trochę czasu z dala od nauki, akademika i domu bractwa. Wszyscy członkowie Alfa Epsilion mieli dziś za zadanie odwiedzić ten klub. Połowa była już w środku, kilku mimo wszystko się wyłamało i spędzało czas na własną rękę, tak jak Sebastien.
Ten był tymczasem w kawiarni niedaleko klubu, gdzie było cicho, jasno i przyjemnie. Przywitał się krótko w wejściu z wychodzącymi znajomymi, po czym opadł ociężale na jedno z krzeseł przy stoliku w rogu, rozglądając się wokół.
Po kilku kolejnych treningach koszykówki i ciężkim wykładom z prawa na razie nie miał ochoty i siły niemal na nic. Myślami był zupełnie gdzie indziej, niż kawiarnia.

Wierzcie mi w sytuacji, kiedy nie jadło się od rana prawie nic, gorący muffin z czekolada był o wiele bardziej łakomym kąskiem od batona,choć równie niezdrowym. Maya była zaskoczona tym,jak cicho jest na zewnątrz. Właściwie od tego łomotu bolała ją lekko głowa, jednak nie mogła opuścić przyjęcia tak wcześnie. Spacer do sklepu był niezłą wymówką,dlatego tez nie wybrała kiosku zaraz pod pubem. Za cel obrała sobie kawiarnię Starbucks,gdzie serwowali jej ulubione dietetyczne babeczki. Dotarcie do lokalu nie było najprostsze. Maya wystroiła się i w tych wysokich obcasach oraz migotliwym makijażu zwracała na siebie uwagę. Chociaż właściwie robiła to w większym czy mniejszym stopniu bez przerwy. Zdawało się,że nie zauwazyła ciekawskich spojrzeń wbitych w nią w chwili, w której weszła do Starbucks. Jak dyby nigdy nic,stukając obcasami ruszyła w stronę lady.

Wejścia Mayi nie dało się nie zauważyć. I nie usłyszeć. Na dźwięk obcasów blondyn automatycznie odwrócił głowę w stronę drzwi, przez które właśnie wchodziła wysoka, czarnoskóra dziewczyna. Jak zwykle zwracała na siebie uwagę, dzisiaj jednak bardziej niż zwykle. Widać miała odwiedzić jakiś klub, podczas gdy trafiła tutaj, do kawiarni. W cichej, skromnej kawiarence wyglądała bynajmniej niezwykle.
Sebastien uśmiechnął się mimowolnie na jej widok. Było w niej coś takiego, co sprawiało, że ludzie padali z zachwytu, inni patrzyli na nią krzywo z ogromną zazdrością, go jednak niemal zawsze przyprawiała o uśmiech na twarzy. Panna Sexton spowodowała choć na chwilę, że Sebastien przestał myśleć o wszystkich obowiązkach i problemach.
W międzyczasie zdążył już zamówić duże piwo, tak więc oparł się wygodnie o oparcie swojego krzesła i w zacienionym rogu pomieszczenia obserwował poczynania Mayi, sącząc powoli piwo.
Czas jednak płynął nieubłaganie, a wlepianie wzroku w Mayę nie mogło przecież zająć mu całej nocy i całego dnia. Sebastien dopił swój napój, odstawił kufel na stół, wraz z odpowiednią zapłatą, wstał i wyszedł z kawiarenki niezauważony.