Rzeka Karola

Tuż po godzinie 19.00 nad rzeką Karola pojawił się wysoki chłopak w wytartych dżinsach, z dłońmi schowanymi głęboko w kieszeniach. Przez ramię przewieszoną miał torbę, a jego wzrok był jakby zamyślony, nieprzytomny. I rzeczywiście, chłopak pogrążony był w myślach dotyczących szkoły, o dziwo. Musiał w końcu przyłożyć się do zajęć...

Każdego dnia Alice wydawało się, że jest coraz zimniej. Ubrana w czarną kurtkę i jakże charakterystycznych białych rękawiczkach kroczyła wzdłuż rzeki. Na jej ramieniu wisiała szara torba, w której miała jedynie jeden zeszyt z dzisiejszymi notatkami. Jeżeli nigdy nie widziałeś jej bez słuchawek to teraz też nie masz, na co liczyć. Jak zwykle słuchała czegoś i lekko kiwała głową w rytm muzyki. Zatrzymała się kopiąc jakiś kamień. Dzisiaj nie miała ochoty na nic a na domiar złego sala szermiercza jest w remoncie, więc z walki treningowej nic nie wyszło. Stojąc nad rzeką nie myślała o niczym, bo uznała, że to zbędna czynność, która jedynie teraz może ją przytłoczyć.

Cromwell nie był typem marzyciela, czy faceta zadumanego. Od zawsze był realistą i nie interesowało go to, 'co by było gdyby', a 'co jest tam', 'jak by było, gdyby...' Wolał sprawy przyziemne, wiedział, że to na nich należy się koncentrować.
Ale nie dzisiaj. Jesienna, ponura aura dała się we znaki również jemu, jak i wielu innym ludziom, którzy spacerowali właśnie wzdłuż rzeki. Rozmyślając dosłownie o niczym, patrzył przed siebie, idąc wolnym krokiem tuż obok wody. 20 metrów przed sobą zauważył pewną przeszkodę, a mianowicie blondynkę wpatrującą się w rzekę, najwyraźniej tak jak on zamyślona. Czyżby to była... Alice Rush.
Sebastien nie miał nigdy okazji bliżej jej poznać, mimo, że wydawała mu się być nawet konkretną dziewczyną... Wiedział jednak jedynie, że jest z bractwa Omicron Chi Delta i że jest kapitanem żeńskiej drużyny szermierczej.
Bastien idąc nadal przed siebie, przechylił głowę na prawe ramię. Szermierka to coś oryginalnego, z pewnością bardziej pomysłowe od piłki nożnej. Do tego te skrzypce. To wszystko kształtowało w głowie Bastiena całkiem interesujący obraz blondynki. Nie zamierzał więc wymijać 'przeszkody', a wręcz postanowił zmierzyć się z nią osobiście. Po chwili stał już przy dziewczynie, tuż przy jej lewym boku i tak jak ona, stanął przodem do rzeki.
-Wiedziałaś, że w tej rzece żyją straszne stworzenia? Słyszałem o wielu potworach, które kryje... - powiedział tajemniczym głosem, wkładając dłonie do kieszeni i zaglądając do wody. Dziewczyna zapewne znała go z widzenia. Bywali razem na tych samych imprezach. Chłopak pozwolił sobie zatem rozpocząć jakąkolwiek rozmowę bez przywitania. Nie dostrzegł w ciemności słuchawek na jej uszach.

Jej wzrok wciąż tkwił na wodzie. Nie myślała o niczym, nawet o dzisiejszej straconej walce. Nagle z zamyślenia wyrwał ją widok odbicia w tafli wody. Był to Lider bractwa Alfa Epsilon. Kto by nie znał takiej osobistości? Bywał jak nie na wszystkich to na większości imprez no i należał do drużyny koszykarzy. To właśnie do nich dziewczyny wzdychały, wysyłały liściki, robiły słodkie minki i oczywiście starały się zagadać. Gdy chłopak zbliżył się na wystarczającą odległość by mogła uznać, że podszedł właśnie do niej, zdjęła słuchawki. Nie odwracając wzroku od wody uśmiechnęła się kącikiem warg.
- Potworach? Masz na myśli te małe rybki?
Kiwnęła głową w stronę rzeki. Zdarzało się, iż było widać małe rybki, pływające i szukające czegoś do zjedzenia.

Sebastien widząc, a raczej słysząc, że dziewczyna podchwyciła temat, a bynajmniej nie wyśmiała jego cudownych opowieści, ani nie popatrzyła na niego jak na idiotę, poczuł się nieco pewniej i zaczął kontynuować swoje wywody. Starał się być niezwykle poważny i na tyle wiarygodny, by dziewczyna uwierzyła w choć jedno jego słowo. Patrząc nadal w wodę powiedział:
-Nawet nie wiesz, co te 'małe' rybki są w stanie zrobić! Gdy wyczuwają swierzą krew i kobiece ciało, zamieniają się w potwory z rzeki Karola... No nie żartuj, nie słyszałaś o nich?
Mimo, iż w środku blondyn był roześmiany, na twarzy nadal pozostawał dość poważny. Kąciki ust drgnęły mu co prawda, ale trudno było to dostrzec w ciemnościach.

Alice pokiwała przecząco głową wychylając się w stronę wody. Wyglądała teraz jakby chciała dostrzec w głębi wody te straszliwie potwory. A może chciała zostać wciągnięta? Uruchomiła funkcję myślenie i nie przypomniała jej się żadna historyjka na temat rzeki Karola. Na pewno nie taka historyjka. Pech chciał, że dziewczyna nie była naiwna i nawet w takie prawie prawdziwie słowa Sebastiana nie była zdolna uwierzyć.
- Nie żartuj sobie ze mnie, bo cię tam wrzucę i posmakuje im płeć męska.
Odwróciła się w jego stronę i lekko uderzyła z otwartej dłoni w ramię. Przynajmniej pod wpływem uderzenia ręka zrobiła jej się cieplejsza.
- A zamiast tu stać mógłbyś urządzić jakąś imprezę.
Stwierdziła uśmiechając się naturalnie i szczerze. Oczywiście wszystko teraz było żartem tak by zapomnieć na chwilę o tym dziwnym przygnębiającym, dzisiejszym dniu.

Sebastien po brutalnym uderzeniu dziewczyny zrobił krok do tyłu i schował się za swoimi ramionami, w ramach obrony przed atakiem dziewczyny. Zrobił to z uśmiechem na twarzy, bo widać dziewczyna rozszyfrowała jego wierutne kłamstwa i nie była naiwna.
-Muszę Cię zawieść, te rybki lecą tylko na kobiety... I wcale sobie z Ciebie nie żartuję. - dodał po chwili urażonym głosem tonu, chowając dłonie ponownie do kieszeni dżinsów.
-Zobaczysz, że zaraz Cię wciągną w otchłań i zjedzą... A co do imprezy... Słyszałem, że Sohma coś organizuje... Nie chcę mu robić konkurencji, wiesz. W końcu w urodziny każdy musi czuć się wyjątkowo! - powiedział Bastien z błyskiem w oku i spojrzał z góry na blondynkę. Zawsze przewyższał dziewczyny, wzrost koszykarza dawał się tu we znaki. Ale Alice też nie była aż taka niska...

Gdy Bastien odsunął się po uderzeniu zrobiła niewinną minę i pogłaskała go po miejscu gdzie jeszcze niedawno wylądował jej lekki cios. Stała teraz naprzeciwko niego, bokiem do wody. Zerknęła na rzekę a z jej twarzy nie znikał uśmiech.
- Przynajmniej wiedzą, co dobre.
Skomentowała jego pierwsze słowa. Nie ukrywała, że płeć kobieca w jakiś sposób jest lepsza. Nie chciała też by wyszło, że jest jakąś feministką, ale cóż.
- Urodziny to tylko dziwaczne potwierdzenie, że człowiek się starzeje, ale czego się nie robi dla imprezy.
Wzruszyła ramionami udając, że nie ma wyjścia i musi iść na imprezę, którą organizował liter Zeta Eta. Dziwnym zjawiskiem było, iż przy niektórych osobach mogła się rozluźnić i nie udawać poważnej pani kapitan. Zapewne wszyscy znają ją z imprez i to właśnie przy tych osobach nie „ukrywa” się.
- Jestem ciekawa, kogo jeszcze zaprosili.

Sebastien raz jeszcze spojrzał w wodę, wyłapując spojrzeniem rybki.
-Masz rację, wiedzą co dobre. - chłopak skinął głową i przez chwilę przyglądał się Alice. Imprezy pokazywały, że panna Rush potrafi być nie tylko skoncentrowaną skrzypaczką czy szpadzistką z dobrym refleksem, ale i szaloną imprezowiczką. Na przyjęciach zawsze wychodziły prawdziwe oblicza uczniów Cambridge. A przynajmniej jakaś ich część...
-Zaprosił pewnie wszystkich prócz mojego bractwa, a jakże... - powiedział po chwili Sebastien nieco poważniej. Z jego twarzy zniknął uśmiech, a wstąpiło coś w rodzaju grymasu. Mimo, że nie został zaproszony, pewnie odwiedzi przyjęcie urodzinowe lidera Zeta Eta Sigma. Jakby mógł to przegapić? Nie żeby zaliczyć kolejną imprezę. Raczej żeby coś udowodnić.
-Oczywiście się wybierasz? - zapytał Bastien, patrząc na nią z ukosa. - Głupie pytanie. Panie z Omicron nie przepuszczą żadnej imprezy. - dodał po chwili zastanowienia, a na jego twarzy zawitał z powrotem lekki uśmiech, jakby ironiczny. Czyli ten co zawsze.

- Jaki on nie dobry. Nie zaprosić tych miłych chłopców z Alfa Epsilion? Po części się nie dziwie, wtedy miał by konkurencje.
Mówiła otwarcie wszystko, co mogła. Nie porównywała obu bractw i nigdy nie uważała jednych chłopaków lepszych od drugich. Każdy musiał zasłużyć na jej opinię. Nie rusza ją żaden tytuł jak lider czy kapitan. Sama siebie też nie traktowała z góry, po prostu była zwykłą dziewczyną, która uwielbia szermierkę i oczywiście grę na skrzypcach.
- Oczywiście się wybieram.
Powtórzyła jego zdanie, lecz z pozytywnym znaczeniu. Robiło się coraz zimniej. Alice czuła to bardzo dobrze. Podniosła wzrok na niebo i nie widząc żadnej deszczowej chmury uśmiechnęła się w duchu.
- A jak tam w drużynie? Mam nadzieje, że będę miała, po co kibicować.
W tym roku liczyła na wszystkie kluby istniejące na Uniwersytecie. Z tego, co jej wiadomo wszyscy są w dobrej formie a nowinkami sportowymi interesowała się aż za bardzo.

-Uważaj bo się zarumienię. - powiedział Sebastien pół żartem pół serio na temat konkurencji. Sam nie lubił, gdy porównywano bractwo Alfa Epsilion z Zeta Eta Sigma, ale tak się jakoś złożyło, że panowie nie przepadali za sobą. Walka samców i te sprawy. Sebastien z natury wolał unikać konfliktów, ale czasami nie było na nie żadnego sposobu, stawiał im więc czoła. Tym bardziej jako lider Alfa Epsilion. Co prawda nie był nim z wyboru, ale ten tytuł mimo wszystko był dla niego zaszczytem. Chciał jak najlepiej wywiązywać się z obowiązków lidera. Skoro już nim był...
-Będziesz miała komu kibicować, bo ja będę grał panno Rush. - powiedział blondyn po chwili skromnie, udając wyniosłego, egoistycznego samca. - A tak szczerze, to myślę, że kapitan przygotował nas znakomicie do sezonu. Liczymy na wsparcie innych uczniów Cambridge i oczywiście zapewniamy im wsparcie ze strony naszej. - dodał po chwili już bardziej poważnie w imieniu całej drużyny koszykarskiej, chcąc dać do zrozumienia Alice, że i na rozgrywkach szermierczych panie będą miały odpowiednią ilość kibiców. Bastien mrugnął do niej po przyjacielsku, a po chwili powiał lekki wiatr, co spowodowało, że i on poczuł zimno tego wieczora. Zerknął na dośc lekkie ubranie dziewczyny, a że i on był ubrany w samą koszulkę i dżinsy rzekł:
-Nie stój tak tu, bo po pierwsze porwą Cię te potwory z rzeki Karola, jeśli ja sobie pójdę oczywiście... a po drugie zmarzniesz i kto pójdzie na imprezę? Z kim ja będę się bawił, hm?
Sebastien wyciągnął dłonie z kieszeni i chuchnął w nie, by potem rozetrzeć ja dla uzyskania jakiegokolwiek ciepła. Jednocześnie ruszył w stronę domu bractwa, mówiąc na pożegnanie:
-Do zobaczenia. Wkrótce...
Chłopak odwrócił się i ruszył szybkim krokiem wzdłuż dróżki, znikając po chwili w mroku.

Odprowadziła go wzrokiem aż zniknął z jej pola widzenia. Jeszcze raz zerknęła na wodę i zaśmiała się cicho myśląc o tej całej dziwnej historyjce na temat stworów, jakimi miały być ryby. Miała słaby organizm, więc stanie w takim zimnie nie było jej na rękę i potwierdziły się słowa Sebastiena by szła gdzieś w cieplejsze miejsce. Nie tylko ze względu na imprezę, ale także opuściłaby treningi, które niedługo miały się odbyć. Musiała czekać aż wyremontują sale szermierczą. Schowała ręce do kieszeni kurtki. Do jej głowy wróciła myśl o walce z Ani. Nie żeby się denerwowała, ale chciała coś przez to osiągnąć. Spojrzała jeszcze w lewo i prawo, po czym poszła kierując się w stronę domu bractwa.

Courtney pokazała się i w tym miejscu. Z każdą chwilą była coraz bardziej przekonana, że jej egzystencja w tej szkole to jakaś konkretna pomyłka, niemądry spisek tego tam na górze. Pogrążona takimi właśne myślami usiadła na brzegu rzeki, zwinęla się w miare najmniejsza kulkę, co rzekomo miało ją choć trochę ogrzać, a w istocie nie dało nic. Lekko trzęsąc się z zimna, siedziała tak bez bliżej sprecyzowanego celu i słuchała szumu wody.

Doszedł w końcu do rzeki Karola, wzdluż niej przewijały się tłumy, jak na tą porę dnia, widać nie tylko on wybrał się na sobotni spacer. Co chwilę ktoś z uczniów Cabridge, nawet jeśli ich nie znał, rzucał w jego stronę "cześć", na co Sebastien odpowiadał skinięciem głowy i niczym więcej. Chowając zimne dłonie w kieszeniach spodni szedł tuż przy wodzie. Chłopak niemal o każdej porze dnia, jak i roku miał chłodne dłonie i zimne palce, jego znak rozpoznawczy. W ciągu całego swojego życia nie znalazł sposobu, by je jakoś ocieplić.
Blondyn przystanął przy przystani, gdzie stary John wypożyczał łódki na godzinę. Sebastien znał go dość dobrze - często podczas wieczornych spacerów, gdy nie miał kompanów rozmawiał z Johnem, a ten pozwalał mu nawet na darmowe zagoszczenie na jednej z jego łódek, całkowicie za darmo.
Tak i teraz, chłopak bez protestu ze strony mężczyzny usiadł samotnie w łódce, ta zakołysała się przez chwilę na wodzie, a po chwili uspokoiła się, z blondynem na pokładzie.

Wracała z czytelni możliwie najdłuższą drogą, wypadło na to, że szła właśnie wzdłuż rzeki Karola. Musiała się przewietrzyć. O tej porze dnia było już dość chłodno, tak więc rozmasowała delikatnie dłonie, brnąc dalej, bo trzeba dodać, że było tu mnóstwo zarośli. W ogóle to dość niebezpieczne miejsce jak na ta porę, ale w końcu mijało ją wiele znajomych twarzy, także nie była sama. Nuciła sobie pod nosem You say goodbye, I say Hello, bo zdarzało jej się często śpiewać, tym bardziej jeśli była sama. Szła dalej, kopiąc jakiś kamyk, tak, że wpadł z pluskiem do wody.

Sebastien skoncentrowany na własnych sprawach nie zwracał uwagi na przechodniów. Pochłonięty własnymi sprawami nie oglądał się wokół i nie wypatrywał kogoś znajomego, bo nie było też na to szans. Właściwie nigdy nie widział tu nikogo ze swoich znajomych. Tym bardziej w sobotni wieczór. Wszyscy jego znajomi siedzieli pewnie w klubach i pubach - tak spędzała ten dzień elita.
Gdy jednak usłyszał plusk wody tuż obok łódki, w której siedział od dłuższego czasu, Sebastien odwrócił głowę do tyłu, by zobaczyć kto wrzucił coś do wody. Zatrzymał spojrzenie na dziewczynie idącej wolno brzegiem, nucącej coś cicho pod nosem. Znał skądś ta melodię... Dlatego też jego spojrzenie na dłużej zostało utkwione w brunetce. Chyba nie widział jej w Cambridge...

Zwróciła uwagę na chłopaka w łódce. Znała go z widzenia, któż by nie znał lidera Alfa Epsilion. No właśnie? kto? Chodzili nawet na te same wykłady, ale Michelle nigdy nie interesowała się kontaktami z tutejszą elitą. Zresztą do niedawna, bo właśnie w tym roku zapisała się do bractwa. Dlatego mógł jej nie kojarzyć, tym bardziej teraz, w świetle księżyca. Zdziwiło ją ogromnie, że ktoś taki jak on, o tej porze siedział właśnie tu. - nie jest ci zimno? - zadała najgłupsze pytanie, jakie mogła w tym momencie zadać. No, ale widok chłopaka w łódce przyprawiał ją o dreszcze. Tylko sama nie była pewna czy to dreszcze z zimna, czy z emocji. No bo to lider AE!

-Okropnie zimo. - przyznał chłopak, uśmiechając się kątem ust. Przeniósł wzrok z dziewczyny na siebie. Jasne, podziurawione dżinsy, przez które niewątpliwie przedzierał się lekki wietrzyk nad rzeką. Bluza co prawda była zapięta po samą szyję, jednak jego dłonie były zmarznięte niemal do kości. - Ale jestem przyzwyczajony... - dodał po chwili chłopak, spoglądając znów na dziewczynę. - A Tobie nie jest zimno? - zapytał, unosząc jedną brew do góry i mierząc ją od czubka głowy po same stopy. Nie była ubrana jakoś wyjątkowo ciepło. Do tego te dreszcze które ją przeszyły - chłopak widział to nawet z łódki. Czy było aż tak zimno?

- mi jest całkiem ciepło, pomijając moje dłonie, które niesamowicie zmarzły - odparła z lekkim uśmiechem, podchodząc bliżej rzeki, tak żeby nie musiała do niego krzyczeć. Poza tym chciała się upewnić czy on to on, bo nadal nie wierzyła. Miała inne pojecie o ich bractwie. Stała tak, pocierając dłonią o dłoń, w celu uzyskania normalnej ich temperatury. Nie miała pojęcia jak się zachować, prowadzić dalszą rozmowę? A może się upewnić czy to Sebastien we własnej osobie, bo może go z kimś pomyliła? Z drugiej strony, nie musiała afiszować się z tym, że wie kim jest. Trzeba przyznać, że była opanowana. Nie będzie zachowywać się przecież, jak nastolatka na koncercie rockowym.

Sebastien zerknął odruchowo na jej dłonie.
-No to mamy podobny problem. - stwierdził blondyn, wstając z wygodnego siedzenia na łódce. Podszedł do samego rogu łódki, ostrożnie stawiając kroki, po czym wyciągnął dłoń w jej kierunku. Łódka była przycumowana tuż przy brzegu, nie było więc dużego problemu z przedostaniem się na 'pokład'.
-Wskakuj, mam tu darmowe miejsca siedzące, a głupio mi, jak dziewczyna stoi, gdy ja siedzę. - powiedział w końcu Sebastien zachęcająco, widząc, że dziewczyna patrzy na niego niezbyt przychylnym wzrokiem. Albo bała się obcych, albo była uczennicą Cambridge i wiedziała, że jest liderem Alfa Epsilion. Chłopak czasami żałował, że posiada owe stanowisko. Ale zawsze trwało to tylko chwilę.

Ujęła jego dłoń, która była tak samo zimna jak jej, po czym jakoś udało jej się dostać na owy pokład. Usiadła na przeciw chłopaka, zakładając kosmyk włosów za ucho. - zapraszasz wszystkie przechodzące dziewczyny tutaj? - zapytała posyłając mu uśmiech, to tak na rozluźnienie. Rozejrzała się ostrożnie dookoła, sprawdzając przy okazji stabilność łódki, bo nie miała ochoty na kąpiel. Jednak łódka ani drgnęła, tak wiec Michelle mogła czuć się bezpiecznie.

Sebastien zbalansował łódek tak, by ta nie kiwała się zbytnio, w końcu nie był już na niej sam. Usiadł wygodnie na tym miejscu co poprzednio i wsadził dłonie z powrotem do kieszeni, spoglądając na dziewczynę.
-A widzisz, żeby była tu jeszcze jakaś dziewczyna prócz ciebie? Nie, zapraszam tylko te, które idą brzegiem i nucą pod nosem. Jesteś pierwsza. - powiedział Bastien, kiwając lekko głową. Przyglądał się jej z uwagą, bo miał wrażenie, że gdzieś już ją widział. Może jednak chodziła do Cambridge?

- czyli nucenie pod nosem to sposób na lidera Alfa Epsilion - powiedziała. Ups? No tak, cała Michelle najpierw mówi, potem myśli. Przynajmniej często jej się to zdarza. Zaraz się pewnie skompromituje jakoś bardziej. Skarciła się w myślach, za to i obiecała sobie, że będzie od tej chwili dłużej analizowała swoje wypowiedzi.

Sebastien uśmiechnął się pod nosem. Więc jednak dobrze myślał, typując, że dziewczyna uczy się w Cabridge. Bo skąd niby miałaby go znać, gdyby nie wspólna uczelnia?
-Zależy co masz na myśli. Nie samo nucenie mnie zainteresowało, a wyróżnianie się z szarego tłumu. - powiedział chłopak dosyć obojętnym wzrokiem, spoglądając na coraz mniejszą liczbę osób spacerujących wzdłuż brzegu. Łódka zakołysała się niebezpiecznie, gdy ten skręcił się w lewo, jednak chłopak szybko uspokoił łódkę, odpowiednio balansując ciałem. Długie godziny spędzał już w tej łódce...
-Więc co studiujesz, panno...? - chłopak spojrzał na nią pytająco. O ile pamiętał, nie przedstawiła się.

W tym momencie, kiedy łódka się zakołysała, dziewczyna odruchowo złapała się ręki Sebastiena. Nigdy nie ufała siłom natury, dlatego też nie chciałaby korzystać z kąpieli o tej porze, w dodatku w rzece. - Michelle - odparła szybko, puszczając go, kiedy już ustabilizował łódkę, bo rzeczywiście się nie przedstawiła. - a studiuję prawo - powiedziała z lekkim rumieńcem na twarzy, którego pewnie nie było widać, chyba, że blask księżyca bił wprost w nią. O ile się nie myliła on studiował to samo, nawet ten sam rok. Bywa i tak.