Rzeka Karola

Sebastien omal sam nie wypadł za burtę, gdy dziewczyna chwyciła niespodziewanie jego rękę. Jednak nic poza zakołysaniem się łódki nie wydarzyło się, więc i chłopak i dziewczyna mogli spokojnie prowadzić dalsza konwersację. Chłopak ostrożnie usiadł przy ścianie łódki, przy rufie i oparł się plecami o drewnianą ściankę. Słysząc jej słowa zaniemówił na chwilę. Może to ze wstydu, że nie zapamiętał jej z zajęć.
-No to się wkopałem. - mruknął chłopak ze zdezorientowaną miną. - Wybacz, ale tylu jest uczniów na moim roku, i na moim kierunku, że trudno zapamiętać wszystkie twarze. - wytłumaczył się chłopak, chociaż wcale nie musiał tego robić. Codziennie poznawał tyle osób, że wszystkie twarze zlewały mu sie w jedną nieokiełznaną całość, powodując u niego poważne braki w pamięci.

- nie, wcale się nie wkopałeś - uśmiechnęła się. Sama nie znała wszystkich ze swojego roku, a akurat jego nietrudno było zapamiętać. Znała więc doskonale jego sytuację. Poza tym nigdy jakoś specjalnie nie ingerowała w życie 'tej' elity, bo nie miała po prostu chęci. Różne opinie krążyły o bractwach, a ona głównie zajmowała się treningami szermierki oraz spędzaniem czasu ze swoimi znajomymi. Ostatnio jednak to się zmieniło, chyba za sprawą dołączenia do bractwa.

Chłopak i tak miał wrażenie, że jednak się wkopał. Tylko potwierdził opinię o nim panującą wśród innych uczniów Cambridge, jako o egoistycznym, interesującym się tylko własnymi sprawami typowym samcu. Cóż, a niech gadają...
Chłopak miał już zadać kolejne pytanie, gdy jego komórka zawibrowała mu w kieszeni. Spojrzał na dziewczynę przepraszająco, po czym wyciągnął telefon z kieszeni i zerknął na ekran. Odczytał sms-a, którego mu dostarczono, po czym oblizał spierzchnięte od zimna usta.
-Wybacz, ale wzywają mnie... Mam nadzieję, że sie jeszcze spotkamy panno... Michelle. - dokończył chłopak dumny z siebie, że zapamiętał. Po czym wstał ostrożnie i zeskoczył z łódki, wprowadzając ją ponownie w lekkie bujanie. - Uważaj, ta łódka lubi płatać figle! - rzucił jeszcze na pożegnanie, gdy odchodził szybkim krokiem w kierunku domu swojego bractwa. Że też ktoś zaproponował mu bycie liderem...

Pożegnała się z chłopakiem, po czym po kilku minutach sama opuściła łódkę. Ostrożnie, żeby jej za nadto nie rozbujać. Wsadziła zimne ręce do kieszeni tweedowego płaszczyka i ruszyła w kierunku domu, wolnym krokiem, myśląc o tym niespodziewanym spotkaniu.

Dziewczyna spokojnym krokiem przyszła nad rzekę, w celu wieczornego spacerku. Nie chciało jej się siedzieć całymi dniami w pokoju (albo na sali), a odrobina ruchu nie zaszkodzi. Rozejrzała się, poprawiając włosy, wystające spod kaptura, aż w końcu go zdjęła, bo nie padało ani nawet nie wiało, tak bardzo jak ostatnio. Schowała dłonie do kieszeni kurtki, po czym stanęła na brzegu rzeki, wpatrując się w taflę wody.

Życie lidera w cale nie było takie kolorowe. Sprawowanie opieki nad domem bractwa wymagało wiele pracy i papierkowej roboty,zgód,płacenia czynszu i rachunków. Tony wiedział coś o tym. Nie miał czasu nawet przebrać mundurka szkolnego,tylko zaraz po szkole urwał się z jednego wykładu,aby zdać raport sponsorom Zeta Eta Sigma. Potem jeszcze wizyta w Urzędzie Miasta i tym sposobem dopiero o godzinie (tu spojrzał na zegarek)
-20:33!? No pięknie...-wracał do domu najkrótszą drogą, która jak wiadomo wiodła wzdłuż rzeki.

Dziewczyna nie zwracała większej uwagi na otoczenie, teraz myślała nad wieloma sprawami. Dopiero po chwili odwróciła się, po czym zrobiła parę kroków w przód i...wpadła na Tony'ego. Zdezorientowana zerknęła na chłopaka.
- Um, przepraszam. -mruknęła niemalże od razu, zapinając kurtkę do samego końca. Zaczęło robić się nieco chłodniej.

Najpierw z ust Tony'ego wydobyło się głuche
-Uh..-kiedy dziewczyna uderzyła w niego,a właściwe mniej więcej w jego klatkę piersiową,zapierając mu na moment dech. Blondyn szybko otrząsnął się jednak i cofnął,ażeby ujrzeć swojego oprawcę w świetle pobliskiej latarni. Pamiętał tylko jej imię,Andrea. Była członkinią grupy Cheerlederek i osobą niezrzeszoną jak dotąd. Omega Phi już ostrzyło sobie na nią pazurki.
-Ok,nic się nie stało Andrea.

Już miała odejść, ale słysząc swoje imię, stanęła jak wryta. Z uniesioną brwią wlepiła spojrzenie w chłopaka.
- A my się znamy? -spytała cicho, chowając dłonie z powrotem do kieszeni kurtki. Cóż, może poznała kiedyś Tony'ego albo coś, no, ale dzisiaj An miała ograniczone myślenie, gdyż bolała ją głowa. To był również jeden powód przyjścia tutaj..

Melody była właśnie po obiedzie i szczerze nie mogła znieść uczucia ociężałości. Miała też wyrzuty z powodu pizzy, którą zjadła wczoraj na kolację. Dziewczyna znała tylko jeden skuteczny sposób na oczyszczenie swojego sumienia. Należało jak najszybciej spalić kalorie. Nie miała z tym problemu. Nawet z chęcią oderwała się od książek. Jeansy i bluzę zamieniła na czarny,markowy dres,na nogi wrzuciła parę adidasów,a potem z słuchawkami na uszach wybiegła z akademika. Tzw. jogging był dla niej prawdziwą przyjemnością. Bardzo często można było zobaczyć dziewczynę biegnącą wzdłuż rzeki Karola. Melody była w tak dobrej formie,że nie było po niej nawet specjalnie widać zmęczenia.

Niedzielne popołudnie Brian postanowił spędzić siedząc na trawie obok rzeki. Dość miał już uczenia się na poniedziałkowy sprawdzian, więc zabrał ze sobą torbę z pokoju i przyszedł tutaj. Rzucił ją na ziemię, usiadł na niej i rozejrzał się uważnie po okolicy. Ku jego zdziwieniu nie był tutaj sam - z oddali widział biegnącą w jego stronę postać. On sam biegać nie lubił. Bieganie tolerował tylko w grze w koszykówkę, poza tym po prostu był zbyt leniwy, żeby uprawiać jogging. Mimo to trzymał się w świetnej kondycji.

Właściwie pokonała już zaplanowaną odległość,a nawet nie była mokra. Wiatr bawił się jej szerokimi,sportowymi spodniami, które ściągnięte wszytym w nie sznurkiem,opadały wdzięcznie na jej biodra. Problemy z nerkami? Cóż, ich mogła się spodziewać dopiero za kilka lat. Do tego czasu nie zwracała uwagi na fakt,że podczas ruchu jej bluza podciągnęła się do góry, ukazując płaski,wyrzeźbiony brzuch i złoty kolczyk w pępku. Prawda była jednak taka,że zrobiła już swoje,a w oddali dostrzegła niewielki kramik sprzedający typową dla Wielkiej Brytanii rybę z frytkami,zawinięte w gazetę. Najczęściej dawali się skusić na to turyści. Melody ta "potrawa" do gustu nie przypadła, dlatego dziewczyna kupiła tylko butelkę wody mineralnej,a potem dostrzegłszy znajomego, ruszyła w jego kierunku.
-Czynny tryb życia i bierny odpoczynek..tak jak zalecają lekarze..-rzuciła na powitanie,zatrzymując się przed Brianem-liderem męskiej drużyny koszykówki,a przy tym członkiem Alfa Epsilion.

- Wolałbym, żeby zalecali tylko odpoczynek - uśmiechnął się, puszczając dziewczynie oczko i usiadł obok swojej torby. Pokazał dziewczynie ręką swoje poprzednie miejsce, aby usiała obok niego i przy okazji się nie pobrudziła. Brian nigdy nie lubił się zbytnio przemęczać, dlatego poza treningami koszykówki stosował tylko aktywne spanie i spacery po korytarzu uczelni. Jak to chłopcy mieli w zwyczaju, przyjrzał się Melody od stóp do głowy, jednak ukradkiem, żeby dziewczyna nie mogła zauważyć tego wzroku. Szczupłe nogi, ładnie wyrzeźbiony brzuch, długie, czarne włosy i ładna buzia. Istny ideał dla większości facetów. - Usiądziesz? - spytał w końcu, nadal trzymając rękę wystawioną w stronę swojej torby.

Zgoda..-powiedziała, kiedy w końcu udało się jej odkręcić butelkę. Chociaż długie (w granicach normy),pomalowane na jasny,naturalny kolor paznokcie nie ułatwiały tej czynności,to jednak Melody miała w tym pewną wprawę. Nie chcąc ryzykować,upiła łyk jeszcze na stojąco,a potem bez wahania usiadła obok Briana. Wybrał całkiem dobrze. Słońce, które na dłuższą chwilę wyjrzało zza chmur padało właśnie w miejsce, które zajął chłopak. Ciemny dres brunetki przyciągał skutecznie ciepłe promienie.
-Niemożliwy jesteś..-stwierdziła rozbawiona Melody rzucając mu wesołe spojrzenie spod długich,smoliście czarnych rzęs.

- No, pewnie. A czemu tym razem? - zaśmiał się cicho i oparł z tyłu ugiętymi w łokciach rękoma, prawie kładąc się na trawie. Jedną nogę miał ugiętą w kolanie, druga zaś leżała swobodnie na ziemi. Brian nie spuszczał wzroku z twarzy brunetki, a wesoły uśmiech nie znikał z jego twarzy. Słońce zbytnio mu nie przeszkadzało, bowiem na jego głowie widniała jego czapeczka bejsbolówka. Niektórzy śmieli nawet twierdzić, że jest ona przyklejona do głowy czarnego, gdyż zdejmował ją dopiero w ostatecznych przypadkach takich jak spanie czy lekcje w szkole, gdzie przecież było to niedozwolone.

(zw)

Melody za to podciągnęła nogi pod siebie,obejmując je ramionami. Ta pozycja nie przeszkadzała jej w bacznej obserwacji Briana. Chłopak należał do tych nieprzewidywalnych,dlatego w każdej chwili spodziewać się mogła ataku. Właściwie sama lubiła się w niego zaczynać,ale to już inna sprawa.
-Wyjaśnij mi,jak taki leniuch jak ty został liderem drużyny?-dziewczyna sama dobrze znała odpowiedź na swoje pytanie. Nie ujmując chwały Sebastienowi,Brian był jednym z najlepszych zawodników w drużynie. Podczas meczy Melody zawsze miała dylemat, na którego z chłopców spojrzeć najpierw. Ostatecznie wodziła wzrokiem od jednego,do drugiego,kibicując całej drużynie.

- Widzisz, w tym tkwi właśnie cała moja zagadkowość - wyjaśnił z rozbawieniem w głosie i dźgnął dziewczynę delikatnie w ramię. Tak, to prawda. On sam zastanawiał się jak dostał tą posadę w drużynie, widocznie rzeczywiście umie się zebrać wtedy kiedy jest to potrzebne. Spojrzał chwilowo w niebo, a słońce raziło go po oczach.
- W miarę ładna pogoda dziś, od kilku dni - oznajmił po chwili zastanowienia i ponownie wrócił wzrokiem na dziewczynę.

Na Twoim miejscu nie wierzyłabym w cuda, jesteśmy w Wielkiej Brytanii. Tu pogoda jest szczególnie kapryśna..-stwierdziła. Jako studentka IV roku zdążyła się już obyć z tutejszymi anomaliami. Ciągnące się nawet przez tydzień ulewy nie robiły na niej wrażenia. Znów zaschło jej w gardle. To zwiastowało tylko jedno - katar. Nawet ktoś tak zahartowany jak Melody padał czasem ofiarą wirusów. Na razie dziewczyna nie odczuwała swojej choroby,dlatego po prostu upiła kolejny łyk,a potem opadła plecami na zieloną trawę. Jej ciemne,kręcone włosy rozsypały się po ziemi. Zabawy z prostownicą zostawiała na specjalne okazje. Generalnie wolała swoją naturalną fryzurę.
-Chociaż właściwie nie lało od tygodnia..

Temat pogody był niemal podstawowym tematem anglików, w którą to pewnego typu tradycję zdawał się popadać także Brian. Aż sam był zdziwiony, że zaczął mówić o słońcu, zamiast poruszać częstsze w swoich ustach kierunki rozmów np. o medycynie, szkole czy koszykówce. Stwierdził jednak, że musi porzucić swoje amerykańskie nawyki, żeby nie wyjść na nudziarza czy kujona.
- Jakie masz plany na niedzielne popołudnie? - spytał nagle chłopak, ponownie opierając się na swoich rękach z tyłu i spojrzał na dziewczynę. Leżąca na tej trawie, z nieładem wprowadzonym w swoją fryzurę, wyglądała na prawdę uroczo.

Umówiłam się już z Niklasem Luhmannem..Czeka mnie wypracowanie o politycznych doktrynach..-oczywiście Melody miała na myśli pracę domową, która, jak przystało na studentkę IV roku, była tylko jedną z wielu zadanych na weekend. Zabawa w Cambridge kończyła się po II roku i zamieniała w ciężką pracę. Tu samemu trzeba się było starać o swoje wyniki i uczyć przede wszystkim dla siebie. Melody radziła sobie w tym systemie całkiem nieźle.
Brunetka otworzyła oczy akurat w momencie odpowiednim,aby odnotować spojrzenie Briana wlepione w jej twarz. Uśmiechnęła się,a potem strąciła mu daszek na oczy.

Chłopak z głupawym uśmieszkiem wymalowanym na ustach, strzelił palcem w daszek swojej czapeczki, a ta ponownie uniosła się w górę. Przeniósł na moment wzrok na będące za nimi błonia, po czym wrócił wzrokiem na dziewczynę, nie odnajdując tam nic na czym można zawiesić oko.
- Nie ładnie zabierać się za zadania dopiero w niedzielę. Po pierwsze to marnotrawstwo weekendu, który powinien być wypoczynkiem, a po drugie jesteś pod presją że na jutro wszystko musi być gotowe - zaczął swój wywód Brian. On zdecydowanie był zwolennikiem całkowicie wolnych weekendów. Wszystkie prace domowe odrabiał na bieżąco w tygodniu, a całą resztę wolał przemęczyć w piątkowy wieczór, żeby potem był czas tylko na zabawy. Swoją mądrość postanowił więc przekazać dziewczynie. I tu zaczynały się schody, gdyż mogła go w końcu uznać za opętanego nauką i chęcią zdobywania wiedzy kujona. Cóż zrobić, taki już był, a to chyba akurat bardzo dobra cecha dla ucznia Cambridge.

Tak,zdecydowanie masz rację..-no i przyznała mu rację ze zdecydowaniem, na tym poprzestając. Potem pozwoliła sobie na dłuższą wymianę spojrzeń, z trudem utrzymując swoją powagę. Na końcu nie wytrzymała i roześmiała się. Tym razem nie jak demon-kusicielka ,ale dźwięcznym, radosnym śmiechem rozbawionej dziewczynki. Każdy miał swoje sposoby. Melody, jako liderka drużyny piłkarskiej i pełnoetatowa sportsmenka w ciągu tygodnie nie znajdowała ani czasu ani chęci na jakiekolwiek zadania dodatkowe. Zwykle lądowała w łóżku przed 20.00,wykończona po kilkugodzinnym treningu. Z drugiej strony podziwiała Briana. W końcu on dodatkowo należał jeszcze do bractwa,a widać potrafił wygrzebać skądś czas na odrobienie lekcji.

Tak, to prawda. Brian był bardzo dobrze zorganizowanym chłopakiem, więc plan dnia planował tak, żeby zdążyć zrobić wszystko. O dziwo zawsze mu się udawało, więc po prostu obrał taki styl swojego życia.
- I o której się z nim umówiłaś? - zapytał, zwilżając swoje suche wargi językiem.

Wiesz Brian, skończę szybciej..jeśli będę miała pomocnika..-mruknęła i przeciągnęła się rozkosznie. Miała cudownie wytoczone ramiona oraz smukłą szyję. Jej nadgarstki były tak wąskie, że chłopak bez problemu mógłby oba zamknąć w swojej dłoni. Oczywiście w tej roli widziała już konkretną osobę. Prawdopodobnie nie był to najlepszy pomysł. Melody wątpiła, aby napisali coś konstruktywnego,mimo to miło byłoby mieć towarzystwo. Dziewczyna zawsze odkładała sprawy na ostatnią chwilę i jakoś zawsze udawało się jej wyjść z tego zwycięsko. Przywykła do tego na tyle,że była pewna,iż jakoś zdoła skończyć wypracowanie później.

- Wiesz, chętnie bym Ci pomógł, ale obawiam się, że niewiele wiem na temat polityki - odparł zgodnie z prawdą, bo przecież jego specjalnością była medycyna. Poza tym jakoś nigdy nie wnikał w to co dzieje się w państwie w sferze politycznej. Wiedział tylko kto jest bieżącym prezydentem, premierem.. i to mu chyba wystarczało w tej kwestii. Podniósł się i usiadł po turecku, przodem do dziewczyny, opierając ręce na swoich udach.