Rzeka Karola

Ani pojawiła się nad rzeką niespodziewanie i ku swojemu zdumieniu. Miała wrażenie, że nogi same ją niosą, a zaniosły ją właśnie w to miejsce - nad rzekę Karola. Była tu dotychczas może dwa razy.
Dziewczyna szła wolno ścieżką przy rzece i obserwowała przez chwilę łódkę, którą wypożyczyła jakaś zakochana para w celu romantycznej przejażdżki po rzece. Ani nie mogła oderwać przez chwilę wzroku od pary, po chwili jednak zdała sobie sprawę, że musi wyglądać na natrętną. Albo na taką, która nigdy nie miała faceta...
Ani odgoniła te myśli od siebie i stanęła samotnie nad wodą. Pogoda nie była najlepsza, jednakże lepsze stanie bezczynnie nad rzeką, niż siedzenie w Akademiku. Dłoń Ani powędrowała w kierunku włosów, które po raz kolejny rozwiał lekki wiatr.
Cholera, znów sie nie uczesałam... - przemknęło jej przez myśl i w jej głowie narodziła się odpowiedź, dlaczego ona właściwie nie ma faceta.

Jak wynikało z doświadczenia Tony'ego, najkrótsza droga do miasta wiodła wzdłuż rzeki Karola. Chłopak niezwłocznie obrał tę trasę, kryjąc nadal mokre od kąpieli włosy pod ciemnym kapturem. Dziś, w mętnej wodzie odbijały się tylko szare,ciężkie chmury, zwiastujące deszcz. W Wielkiej Brytanii nie było to niczym szczególnym,dlatego na chłopaku tez wrażenia nie robiło. Minął punkt, gdzie wypożyczano łódki i już miał ruszyć dalej, kiedy jego wzrok przyciągnęła kolejna blondynka. Wykorzystał jej położenie i zaszedł ją od tyłu.
-Ani Ani Ani..i co ty tu niby sama robisz?-zacmokał. Rozmawiał już kilka razy z dziewczyną. Obiecała mu nawet lekcje szermierki.

Ani omal nie krzyknęła, gdy chłopak zaszedł ją od tyłu. Odwróciła się gwałtownie, gotowa zadać cios, gdy jednak zobaczyła lidera bractwa Zeta Eta Sigma wywróciła tylko oczami. Powszechnie było wiadomo, co Ani myślała o Bractwach. I jego członkach. I jego liderach.
Ani westchnęła cicho i znów odwróciła sie przodem do rzeki, nie zważając na fakt, że stoi tyłem do Tony'ego.
-To chyba nic nadzwyczajnego, że sama? Jeśli byłabym tu z kimś, to wtedy byłoby to dziwne. - mruknęła Ani cicho, rozglądając się po rzece. Zakochana para już dawno gdzieś odpłynęła, blondynka zaczęła wiec wypatrywać kolejnych łódek. Towarzystwo kogoś popularnego w szkole bywało niezwykłą rzadkością jeśli chodzi o życie Ani. Przebywała ona zazwyczaj sama, bądź w towarzystwie tych... mniej popularnych uczniów. Dziwiło ją więc, że KTOŚ TAKI jak Tony zaszczycił ją nawet spojrzeniem. Zerknęła przez niego na ramię. Co też on mógł od niej chcieć...

Czekaj..ty też to czujesz?-chłopak wciągnął kilka razy powietrze nosem,zachowując przy tym powagę. Po chwili milczenia,dźgnął Ani w bok,przyjaźnie.
-To Twoja chandra..ale nie martwi się,znam sposób na pozbycie się jej..-w przeciwieństwie do dziewczyny. Tony był dowcipny,pełen energii i w doskonałym humorze. Prysznic sprawił,że mimo cięzkiego dnia wstąpiły w niego nowe siły. To właśnie takiego Tony'ego wszyscy znali i kochali. Chłopak bardzo sięi starał,aby tak pozostało. Co do sympatii do Ani,to było to zjawisko niewyjaśnione. Po prostu lubił dziewczynę. Przy niej zachowywał się zdecydowanie bardziej swobodnie,ale ona nawet nie zdawała sobie z tego sprawy. Bawiło go wielkie zdziwienie odmalowywujące się na twarzy blondynki za każdym razem,gdy coś do niej powiedział,lub, nie daj Boże, ją zaczepił (co osobiście robić uwielbiał).

Ani zmarszczyła lekko czoło i przez chwilę milczała, przyglądając się chłopakowi uważnym spojrzeniem szarych oczu. Z jakiegoś niewyjaśnionego powodu Tony zaczepiał ją za każdym razem, gdy na nią wpadł. W głowie blondynki kształtowało się wiele różnych myśli. Królowały takie, które zakładały, że Ani ma być obiektem jego żartów, jakiegoś eksperymentu na mniej popularnych uczniach, oszustwa, czy nawet koncepcja, że Ani ma być obiektem jakiegoś głupiego, dziecinnego zakładu.
Dziewczyna ze względy na przeszłość nie była zbyt ufna. Nie otwierała się przed nieznajomymi i nie ukazywała swojego prawdziwego oblicza. Tylko nieliczni wiedzą, że w głębi Ani jest wesołą dziewczyna, pełną życia i szalonych pomysłów, a nawet rządną przygód dziewczyną.
Uśmiechnęła się posępnie na słowa blondyna. No tak. Taki sobie wypracowała wizerunek. I nie miała zamiaru go jak na razie zmieniać. Bynajmniej nie dla lidera Zeta Eta Sigma.
-Chyba czuję coś innego. - powiedziała Ani po chwili nieco ożywiona. - Czujesz? Obawiam się, że nie, bo jesteś przesiąknięty tym zapachem. Myślę, że to... Tak, to narcyzm! - dodała po chwili Ani dość pewna siebie i uśmiechnęła się uroczo, aczkolwiek niezbyt przyjaźnie.

Mistrzyni Sakrkazmu, chylę czoła..-odparował od razu,składajac w jej stronę szlachecki ukłon. Oprócz zamiłoania do blondynek Tony był jeszcze znany ze swojego uporu. To właśnie dzięki niemu na szkolnym apelu po raz pierwszy wystąpiła kapela z Chi Delta lub do szkolnej stołówki zostały wprowadzone lody i owoce na deser. Ani jednak męczył wyłącznie z czystej sympatii. Poza tym sakrazm był jego ulubioną formą poczucia humoru,dlatego jej żart wywołał na jego ustach w miarę szeroki uśmiech. Choć blondynka zdawała się niepocieszona jego towarzystwem,to zapewne zdawała sobie sprawę z fakt,że tak łatwo nie uda się jej go pozbyć. Tony od zawsze wszystkich starał się traktować na równi. Może nie było to do końca możliwe,z powodu roli Lidera,ale takie już życie wybrał. Rywalizacja,ktoś był gorszy,a ktoś lepszy.

Ani widząc, że Tony nie ma zamiaru się odczepić pokręciła zrezygnowana głową. Do tego na jego twarzy pojawił się uśmiech... Ani poczuła sie rozczarowana, bo swoim sarkazmem miała zamiar odgonić od siebie chłopaka. Zmierzyła go po raz pierwszy dokładnie wzrokiem. Świetne ubrania, nienaganna fryzura - pewnie wybierał sie na kolejną wielką imprezę któregoś z bractw, gdzie znowu sprawi, że będzie się o nim mówiło przez najbliższy tydzień.
-Nie masz lepszych zajęć od wystawania na brzegu rzeki Karola wraz ze studentką drugiego roku Medycyny, która nie należy do żadnego bractwa, nie ma sławnych rodziców, nie jest bogata, ani piękna, a do tego jest zwykłą, niezbyt zdolną szpadzistką? No dalej, twoi znajomi czekają... - powiedziała z naciskiem Ani odgarniając włosy z twarzy.
Żałowała, że nie uczesała się przed wyjściem...
Zerknęła katem oka na Tony'ego i zganiła się w myślach za to, że jest taka nieuprzejma wobec chłopaka. Przecież nie zrobił jej nic złego i był nawet wobec niej życzliwy... Sama nie wiedziała, czemu tak mu się odwdzięcza. Pewnie dlatego, że była przyzwyczajona do takiego zachowania ze swojej strony. Od zawsze tak robiła. Ciężko i długo budowała gruby mur wokół siebie.

Właściwie zdawało mi się,że stoję na brzegu rzeki Karola wraz ze studentką drugiego roku Medycyny, która ma wspaniałe poczucie humoru, trochę zbyt mało wiary w siebie, jest piękna, a do tego jest zdobywczynią tytułu "Srebrnej szpady Cambridge"..-stwierdził po chwili Tony,ale jakby dla pewności rozejrzał się na boki. Prawda była prosta. Byli tu tylko oni. Nawet turyści uciekli przed jesienią. Trudno było im się dziwić. Cambridge było miasteczkiem studenckim. Ale chłopak kontynuował niezmodowanie zachowując powagę.
-No,to gdzie jest ta druga?-spytał Ani. Naprawdę bardzo chciał wyciągnąć ją do Pubu. W niedzielny wieczór nikt nie powinien być sam,a Tony mógł się założyć,że zapewne panna Wellinghouse spędziła większość weekendu wyłącznie we własnym towarzystwie.
-To jak?

Ani dziękowała w myślach Bogu, że jest tu dość ciemno. Tony z pewnością nie mógł dostrzec jej rumieńca na policzkach, a nawet jeśli dostrzegł, to musiał mieć wyjątkowo dobry wzrok. Pierwszy raz ktoś powiedział jej, że jest piękna. Pierwszy raz ktoś dostrzegł jej osiągnięcia i dobre strony, co kazało jej choć na chwilę popuścić ze swojego negatywnego nastawienia. Szybko jednak w jej głowie pojawiła się myśl, że ktoś taki jak Tony może chcieć wykorzystać bezbronną dziewczynę. Rozejrzała się wokół. Byli właściwie sami, co przyprawiło ją o drżenie dłoni. Zawsze była bojaźliwa. Spojrzała niepewnie na blondyna.
-Druga? - zapytała Ani, chcąc dowiedzieć się, co też miał na myśli chłopak. Domyślała się co prawda, jednak nie chciała dać po sobie poznać, że ta 'druga' rzeczywiście istnieje. - Założę się, że zaraz zza drzewa wyjdą jacyś twoi kumple i razem zaczniecie mnie torturować psychicznie. To w stylu chłopaków z bractwa... - mruknęła niepewnie Ani i postąpiła kilka kroków do przodu, oddalając się od blondyna. Prawda była taka, że chłopak ją speszył i dziewczyna na prawdę nie wiedziała co powiedzieć, co zdarzało jej się nieczęsto.

Cóż, gdybym już miał ich gdzieś kryć, to wybrałbym raczej tamten barak..-Chodziło mu o blaszane pomieszczenie, gdzie właściciele skwapliwie przechowywali swoje "gondole". Tony zastanawiał się tylko,czy naprawdę tak o nim myślała? Nie pocieszyło go to,bo dobrze czuł się w towarzystwie dziewczyny i chciał,aby ona przy nim też czuła się swobodnie. Ani jednak działała zupełnie na odwrót. Starała obok spięta,a na dodatek drżały jej dłonie. Chociaż może był inny powód.
-Hej,zimno Ci?-spytał. Właściwie był już w trakcie ściągania swojej bluzy,dlatego nim usłyszał jakikolwiek protest, zarzucił dziewczynie okrycie na ramiona. Jego bluza była ciepła i pachniała dość silnie jakimś męskim perfumem.

Blondynka już miała zamiar uśmiechnąć sie na odpowiedź chłopaka, która szczerze ją rozśmieszyła, ale szybko przypomniała sobie, z kim ma do czynienia. I jaką ona przyjęła postawę.
-Nie... - mruknęła Ani, gdy bluza już wylądowała na jej ramionach. Przez chwilę analizowała fakt, że na jej ramionach spoczywa bluza słynnego w Cambridge Tony'ego Sohmy i już miała zamiar z siebie zrzucić markową bluzę, podczas gdy zaabsorbowało ją coś innego. Zacięta stanęła przed Tonym i zadarła głowę do góry. Była niska, a w porównaniu z blondynem nawet bardzo niska. Jej drobna postura powodowała, że nie czuła się swobodnie przy o wiele większym od siebie facecie.
-Dlaczego to robisz, co? - zapytała Ani szczerze, dosyć cicho. - Masz w tym jakiś cel, że ze mną rozmawiasz? Powiedz mi wszystko, jesteśmy sami, a ja jestem dość odporna na wszelką krytykę, dlatego proszę szczerze... Ja tak na prawdę nic do Ciebie nie mam, ale wiem z doświadczenia, że osoby popularne mają głęboko gdzieś zwykłych uczniów. Pochlebia mi, że zaszczyciłeś mnie odrobiną czasu, ale naprawdę, możesz już iść w swoim kierunku i zapomnieć o Ani Wellinghouse.
Przez chwilę Ani odurzyły męskie perfumy, którymi pachniała bluza Tony'ego. Starając sie opanować, stała twardo przed chłopakiem i nadal z zadartą głową do góry wpatrywała się w chłopaka.

Mimo jej słów, uśmiech nie zniknął z ust chłopaka. No, może odrobinkę stracił na swojej sile. Miał rację. Ona naprawdę tak o nim myślała. Czas coś jednak sprostować.
-Czy tak trudno uwierzyć w to,że ktoś może Cię polubić? Jesteś normalną dziewczyną Ani. Przy Tobie czuje się swobodnie...-chłopak na szczęście w przeciwieństwie do wielu facetów, nie miał problemów z wyrażaniem uczuć. Kwestia wychowania. Poza tym, ta rozmowa wymagała tego typu wyznania. Tony chciał mieć w swoim otoczeniu kogoś takiego,jak Ani. Traktował ją jak skarb,bo ona jednak nie zbzikowała jeszcze na punkcie tej całej popularności. Uderzyło go jednak to,że tak szybko wsadziła go do szuflady i przypięła etykietkę zimnego drania.
-Nie sądziłem tylko,że tak łatwo oceniasz ludzi..

W oczach Ani pojawiły się iskierki pochodzące chyba z blasku księżyca świecącego na niebie. Ostatnie słowa Tony'ego spowodowały, że opuściła głowę, by ukryć swoje zakłopotanie.
-Wybacz Tony, ale my, czyli zwykli uczniowie Cambridge właśnie tak oceniamy Was, elitę. Macie pieniądze, urodę, sławę. Macie wszystko. Może po prostu Wam tego zazdrościmy... - stwierdziła Ani po chwili, choć dobrze wiedziała, że w jej przypadku tak nie jest. Podniosła głowę z powrotem do góry i odeszła parę kroków.
-Jak pewnie zauważyłeś nie jestem zbyt ufna. I to nie ot tak sobie... Nie bez powodu. W każdym bądź razie uważam Cię za na prawdę fajnego faceta, a te moje zachowanie to zwykła gra. Próbuję w ten sposób odgonić od siebie całe towarzystwo, by w końcu znów pozostać sama. Po prostu lepiej mi w samotności... Bynajmniej na dzień dzisiejszy. - powiedziała Ani, wpatrzona w wodę rzeki. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę z tego, że powiedziała coś takiego Tony'emu. Że powiedziała komukolwiek. Może jednak tylko dlatego, by chłopak wreszcie odszedł spłoszony tym, że Ani zaraz sie otworzy jeszcze bardziej. Wiedziała, że chłopaków coś takiego odstrasza, dlatego zerknęła przez ramię, ciekawa reakcji blondyna, przy czym z ramion zsunęła się jej bluza. Schyliła sie szybko i uniosła ją z ziemi, otrzepując dokładnie.

Tony osobiście nie czuł się ani bogaty,ani sławny,ani przystojny. No przeciez był tylko sobą, zawsze i w każdej sytuacji. A gdyby pewnego dnia zaczął się zachowywać jak nie-on, to z pewnością przyjaciele wróciliby go do pionu. Ani wydawała się w tej chwili i w swoich słowach śmiertelnie poważna. Nie miał serca dalej jej nękać, tym bardziej,że powiedziała wyraźnie, iż chce zostać sama. Trudno, próbował. Nic złego nie miał na myśli. Przez to całe zamieszanie stracił jednak ochotę na jakiekolwiek igraszki w pubie. Pozostało mu po prostu wrócić do domu i wziąć się za jakąś lekturę. Tez nie najgorszy wieczór na spędzenie wieczoru. Jeszcze raz omiótł Ani spojrzeniem swoich metaliczno-szarych oczu. Zupełnie nie rozmumiał,dlaczego miałby się czuć lepszy od niej? Może wymyśli coś w drodze powrotnej?
-Ok,skoro chcesz zostać sama, to nie będe nalegał. Sam straciłem ochotę na "9Cloud". Bluzę oddasz mi przy okazji- to było wszystko,co w tej chwili miał jej do powiedzenia. Chciał dobrze,a tylko popsuł humor i sobie,i jej. Na dobrych chęciach się w tym wypadku skończyło. Tony był zmuszony się poddać. Tak więc obrócił się w stronę, z której przyszedł i ruszył przed siebie.

Coś przewróciło sie w żołądku Ani. To zazwyczaj ona odchodziła ze spuszczoną głową, w kierunku z którego przyszła, przybita słowami swojego rozmówcy. Tym razem jednak ona obserwowała odchodzącego chłopaka, który najwyraźniej poczuł się dogłębnie urażony jej słowami. I nawet poczuła wyrzuty sumienia, co raczej jej się nie zdarzało. Chciała jeszcze za nim zawołać, by już teraz oddać mu bluzę, jednak z jej gardła nie wydobył się żaden dźwięk, a jedynie ciche westchnięcie. Odgarnęła po raz kolejny już dzisiejszego wieczoru włosy z twarzy i ze spuszczoną głową spacerowała chwilę nad brzegiem, analizując słowa Tony'ego.
"Czy tak trudno uwierzyć w to,że ktoś może Cię polubić? Jesteś normalną dziewczyną Ani. Przy Tobie czuje się swobodnie..."
A może on naprawdę nie chciał źle? Ani pierwszy raz spotkała się z takim zachowaniem wobec niej, nie wiedziała zatem w pierwszym momencie jak się ma zachować. Teraz wiedziała, że postąpiłaby inaczej, ale było już za późno. A 'gdybanie' nic jej teraz nie da. Wiedziała jednak, że rozmowa odbyta przed chwilą z blondynem da jej wiele do myślenia i może nawet spowoduje jakiś przełom w jej krótkim, burzliwym życiu. Może będzie chciała udowodnić sobie, że potrafi żyć pozytywnie nastawiona do życia i może mieć takie życie, jak 'ci lepsi' według jej mniemania.
Przecież oni są tak jak ja ludźmi...
Ani dochodząc do zaskakujących dla siebie stwierdzeń przymrużyła oczy w ciemności i ruszyła powoli w stronę akademika, zarzucając z powrotem bluzę na ramiona.

Chłodne powietrze orzeźwiło Aarona. Plan był prostu. Wrócić do domu i położyć się do łóżka. Okazało się jednak,że to panujący w pubie zaduch tak urządził chłopaka. Po wyjściu na świeże powietrze znów czuł się dobrze. Nie miał jednak ochoty wracać. Na zewnątrz było chłodno,ale przyjemnie. Wszyscy dobrze wiedzieli,że najkrótszą drogą na Uniwersytet Cambridge była ścieżka wiodąca wzdłuż rzeki Karola. Tą właśnie trasę obrał Aaron,chcąc dotrzeć na kampus. Wiedział,że wraca do pustego domu,dlatego też nie spieszyło mu się aż tak bardzo. Powietrze było rześkie i słodkie. Gwiazdy na niebie zasłoniły niewidoczne,ciemne chmury. Włoch przez 5 lat spędzonych w Cambridge zdążył się przyzwyczaić do tych brytyjskich przymrozków. A na początku wcale nie było aż tak wesoło. Aktualnie, piwo sprawiło,że chłopakowi było nawet gorąco,dlatego zatrzymał się na chwilę nad rzeką.

Lilly bardzo lubiła wieczorne spacery. Tego wieczoru było niebywale zimno jak na obecna porę roku, ale i to nie powstrzymało jej od wyjścia z domu. Z resztą nigdy nie potrafiła usiedzieć dlugo za murami. Potrzebowała dużo przestrzeni. Lubiła tę ścieżkę wzdłuż rzeki Karola i właśnie nią podąrzała. Nie spodziewała się tu nikogo spotkać, gdyż ludzie nie specjalnie lubili wystawiać nosy na dwór w takie zimno. Mimo wszystko jednak zauważyła pewną postać nad rzeką. Odrazu rozpoznała w niej Aarona. Podeszła więc-Cześć-powiedziała, patrząc uważnie na chłopaka swoimi bystrymi oczami.

Lilly? A co ty tu robisz Gwiazdeczko..?-spytał Aaron. Dla tej drobnej istoty zawsze znalazł uśmiech, tym razem nie było inaczej Chłopak,mimo przekonań swojego bractwa, wolał dziewczyny z Omega Phi. Były lepiej ułożone i bardziej subtelne,a tego właśnie szukał chłopak u płci przeciwnej. Jeśli chodzi o Lilly,to zawsze razem dobrze się bawili. Mimo swojej drobnej budowy i niepozornego wyglądu ,dziewczyna była osobą wielką. Nikt tak jak ona, nie potrafił słuchać. Aaron bardzo cenił sobie jej zdanie. Poza tym miał słabość do jej błękitnych oczu.

-Spacer-oznajmiła, podchodząc bliżej do chłopaka-Sam wiesz, że to lubię-dodała, podnosząc się lekko na palcach i składając na zimnych od wiatru ustach chłopaka gorącego całusa. W zasadzie Lilly znała Aarona juz długo, gdyż ich rodzice byli dobrymi znajomymi, ale wszystko zaczęło się od wakacji, które spedzili razem, gdy Aaron zakończył pierwszy rok na Cambridge, a blondynka właśnie się tam wybierała. I tak kolejny rok na tej uczelni zaczeli już jako para.

Aaron pociągnął suwak swojej kurtki,a potem spojrzał na Lilly.
-No,chodź tu,bo będzie Ci zimno..-mruknął do blondynki,a już chwilę potem poczuł,jak jej szczupłe ramiona oplatają się wokół jego talii. Zgrabnie otulił ją okryciem,przyciągając do siebie. Blond włosy zamajaczyły gdzieś pod jego podbródkiem,a wraz z nimi pojawił się słodki zapach kwiatowych perfum. Lilly również miała gust. Wiedziała,jak dogodzić Aaronowi. Chłopak już dawno dla niej oszalał.
-Podobno w sobotę jest impreza w Zeta Eta..-zaczął,swoim niby to obojętnym tonem. Lilly oczywiście znała go już dobrze.
-Wybierasz się?

-No słyszałam o tej imprezie-zaczęła ze spuszczonym wzrokiem, bawiąc się zamkiem w jego kurtce-Ale wiesz..nikt mnie nie zaprosił-podniosła łebek, robiąc smutna minke i spojrzała na ciemnowłosego. Aaron dobrze znał jej sztuczki, ale go by się oparł takim błękitnym oczom.

Głuptasie, tu nie ma zaproszeń osobistych. Na imprezę idzie całe bractwo..-wyjaśnił blondynce. Była zrzeszona od niedawna, dlatego nie znała jeszcze dobrze mechanizmów kierujących Omega Phi. Aaron był chyba najlepszą osobą,aby jej to wszytko wytłumaczyć. Nazwijcie to wadą,ale chłopak często bywał zazdrosny,a w wypadku Lilly bardzo opiekuńczy. Teraz, niby pieszczotliwie chwycił jej dłoń. Tak jak się spodziewał, była zimna.
-Może wracajmy lepiej do kampusu?

Lilly już wolała nie dyskutować o tej imprezie. Z resztą Aaron wiedział, że napewno przyjdzie, wiec nie było takiej potrzeby. W zasadzie dopiero teraz Lill zwróciłą uwagę na to jak jest zimno. Nagle przyszła jej ochota na gorącą herbatę-Dobrze-kiwneła swoim jasnym łebkiem.

Dom Alfa Epsilion stoi pusty..-poinformował Aaron,choć oczywiście było to też propozycja. Skąd chłopak miał pewność? Ano ponieważ klucze spoczywały nadal w jego kiszeni.
-O-oł..-mruknął wsuwając dłonie w spodnie. Sebastiena zostawił w klubie. Blondyn nie miał możliwości wejścia do domu. Aaron oczywiście nie wątpił w jego zaradność,ale szef na pewno się na niego wnerwił. Chłopak,chwilowo ignorując Lilly,wyciągnął komórkę. 3 nieodebrane połączenia od Cromwell'a.
-Lepiej chodźmy tam,szybko..-zadecydował,a potem już tylko chwycił dłoń blondynki i ruszył najkrótszą drogą do kampusu.