Duża sala

Mieści się w osobnym,niedawno ukończonym budynku hali sportowej. Obiekt jest bardzo nowoczesny.

Na hali pojawił się wysoki blondyn, ubrany w luźne spodenki i trochę za dużą koszulkę. Odgłos jego kroków poniósł się po opustoszałym, ciemnym boisku do koszykówki. Nic dziwnego, o tej porze i tego dnia tygodnia nikt nie miał treningów. Sebastien jednak musiał spełnić swoją zachciankę, którą akurat teraz była właśnie gra w kosza.
Na oślep podszedł do ściany i załączył światło. Oświetlił jednak tylko połowę sali, a mianowicie zapalił lampy nad jednym z koszów - nie będzie przecież używał całego boiska. Ze schowka na sprzęt przyniósł najnowszą piłkę do kosza, kozłując po drodze i wpatrując się w poręcz. Cel każdego jego rzutu, cel każdej gry, każdego meczu. Stanął na linii rzutów osobistych i zgrabnie, sprzed czoła wrzucił piłkę wprost do kosza.
Ćwiczyli rzuty już od dawna. Gdy nikt mu nie przeszkadzał i nikt na niego nie patrzył trafiał bez problemu. Sebastien biegał przez kilka minut w kółko, kozłując różnymi sposobami. Robił uniki przed 'nikim', ćwiczył zwody i oczywiście rzuty z jak najdalszych miejsc na boisku. Mimo, że był sam, po chwili na jego czole dało się dostrzec maleńkie kropelki potu.

Meloldy, nie dość,że dostrzegła w hali zapalone światło,to jeszcze wchodząc do szatni wyraźnie słyszała odgłosy czyjeś obecności. Zastanawiało ją kto o tej porze zdecydował się na trening. Kiedy ostatnio ustalała rezerwację boiska, kalendarz był niemal pusty. W każdym razie zamieniła jeansy na elastyczne spodnie, bluzę na sportowy top a buty na adidasy. Melody nie miała prawa wypaść z formy. Dla pani kapitan było to niedopuszczalne. Ćwiczyła regularnie na szkolnej siłowni. Najczęściej sama,dlatego tak zdziwiło ją nieoczekiwane towarzystwo. Dziewczyna związała włosy w wysoki kucyk,a potem wzięła ręcznik i wodę,po czym opuściła szatnię. Oczywiście nie była w stanie się powstrzymać przed zaglądnięciem na salę. Widok Sebastiena jakoś specjalnie jej nie zaskoczył.

Sebastien przez kilka minut nie zdawał sobie sprawy z obecności Melody na boisku. Był całkowicie pochłonięty piłką i koszem, do którego trafiał niemal za każdym razem. Żeby tak trafiał podczas meczów... To był jego największy problem.
No i bez widowni. Gdy tylko dostrzegł w drzwiach Melody, piłka nie poleciała tak, jak zamierzał - kręciła się przez chwilę na poręczy, po czym nie wpadła do środka. Sebastien stanął w miejscu, pozwalając potoczyć się piłce w dalsze strony boiska i spoglądał nieco zdyszany na Melody.
-Trening wieczorny? - zapytał po chwili, przecierając dłonią twarz. Zastanawiał się, jak długo obserwowała go już panna Randall.

Jak co czwartek..-wzruszyła ramionami,a potem wyszła w głąb boiska. Do tej pory przystanęła przy drzwiach,spowita cieniem. Nic dziwnego,że tak długo jej nie dostrzegł. I dobrze. Przyjemnie było obserwować Sebastiena podczas treningu. Zbudowany tak,jak trzeba. Pochłonięty gra. Skoro jednak już ją zauważył, nie było sensu się ukrywać. Tym bardziej,że Melody nie miała się specjalnie czego wstydzić. Okrągłe piersi, zgrabna pupa oraz płaski brzuch były raczej powodem do dumy. Pomimo,że dziewczyna nie miała by sporych szans w kulturystyce, to jednak mięśnie na jej ramionach były dobrze widoczne.
-Podaj piłkę..-zaproponowała, uśmiechając się do niego prowokacyjnie.

Sebastien patrzył na nią, gdy zbliżała się na boisko. Dziewczyna wiedziała, jak go prowokować. Czasami jej się udawało, czasami nie. Zależało to raczej od humoru Bastiena. Dzisiaj zmierzył ją wzrokiem od stóp po czubek głowy, ale w końcu nie raz widział ją w tak skąpym ubraniu, a nawet jeszcze bardziej skąpym...
Na jej propozycję zmrużył na chwilę oczy, po czym z ironicznym uśmiechem na twarzy podbiegł po piłkę, która potoczyła się na drugi koniec boiska. Powrócił na oświetlona połowę i kozłem podał piłkę dziewczynie.
-Grasz w nogę z tego co wiem... Pamiętaj, że tu używamy tylko rąk i trafiamy tam... - powiedział chłopak ironicznie, wskazując znacząco na kosz, chcąc sie podroczyć z dziewczyną. Stanął pomiędzy nią i koszem i pochylił się, kładąc dłonie na udach.
-Dawaj mała... - mruknął po chwili, wbijając wzrok w oczy dziewczyny. Uwielbiał to w koszykówce. Prowokacje wzrokowe swoich przeciwników. Czasami swoim wzrokiem potrafił ich tak wytrącić z równowagi, że ci tracili łatwo piłkę. Lata praktyki.

Piłka, to piłka..-powiedziała Melody i odebrała podanie. Trening to trening. Taka forma również wchodziła w grę. Poza tym, miała okazję pobyć sam na sam z blondynem. Na jakieś wielkie emocje się jednak nie zanosiła. Obydwoje sport zbyt pochłaniał. Walka powinna być zażarta. Żadne z nich nie będzie chciało odpuścić,a co dopiero przegrać.
-Nie ważne czy koszykowa,czy nożna..-w końcu zatrzymała piłkę nogą i zerknęła na chłopaka. Miała zamiar grać na własnych zasadach. Tylko to dawało jej jakieś szanse. Po małej wymianie spojrzeń, dziewczyna zerwała się momentalnie i już dryblowała w stronę kosza.

Sebastien wyprostował się jakby zrezygnowany. Nie postąpił nawet kroku, nie powiódł nawet wzrokiem za Randall.
-Randal... Właśnie najbardziej istotne jest czy nożna, czy kosz. Jeśli gramy bez zasad, to może zagramy... na czworaka, tocząc piłkę głowa, hm? Będzie ciekawiej.
Sebastien odwrócił się w stronę dziewczyny i spojrzał na nią przechylając głowę w bok. Wyglądała wręcz uroczo dryblując piłkę koszykową.

Zatrzymała się,przytrzymując piłkę stopą. Kilka niesfornych ciemnych sprężynek uciekło spod frotki,opadając na twarz Melody. Nie wyglądała jak na razie na szczególnie zmęczoną. Sebastien i te jego zasady. Jako lider ustanawiał ich sobie w życiu chyba zbyt dużo. No nic. Walka z nim byłaby bezsensowna. Westchnęła ciężko,rozciągając sportowy top na swojej klatce piersiowej.
-No dobra..-mruknęła,schylając się po piłkę. W tej kwestii akurat mogła się poddać. Nie czekając już dłużej zaczęła tym razem kozłować w stronę kosza. Minęła blondyna po dużym łuku i dotarła do celu. Cromwell nie miał jednak co liczyć na dwutakt. Melody po prostu rzuciła piłkę, która jakimś cudem wpadła przez siatkę.

Sebastien tym razem uważnie obserwował ruchy Melody. Zmianę przez nią taktyki przyjął z niejaką ulgą, gdyż granie w nogę piłką koszykową albo skończyłoby się jakimiś urazami, albo też skompromitowałby się na oczach kobiety. Był pewien, że Melody będzie się kłóciła o zasady, więc z niemałym zaskoczeniem przyjął jej uległość pod tym względem.
Tym razem obserwował każdy jej ruch z uwagą. Nie wiedział, jak dziewczyna gra w kosza, więc warto było wpierw poobserwować, czy ma jakiekolwiek pojęcie o koszykówce. Jak widać coś tam umiała. Wiedział jednak, chociaż nie powiedział tego głośno, że to w piłce nożnej sprawowała się lepiej.
Piłka jakimś cudem trafiła do kosza, co Sebastien przyjął z wyrazem uznania na twarzy. Zgarnął piłkę spod kosza i truchtem zrobił łuk po linii rzutów za trzy punkty. Stanął na wprost kosza i swobodnie kozłując piłkę w miejscu kiwnął głową do dziewczyny i jedną z dłoni pokazał jej, aby podeszła bliżej.
Co dziwne nie bardzo wiedział jak grać z dziewczynami. Bał się, że zrobi im jakąkolwiek krzywdę, bo są zazwyczaj kruche delikatne i o wiele mniejsze. No i do tego te ich wdzięki... Trudna sprawa...

Za dużo oficjalności,za mało gry. Po Bestienie spodziewała się czegoś więcej. Stwierdziła,że zapewne zamierza jako tako rozpocząć grę według zasad. Byli jednak sami i znali się dość dobrze. Nie potrzebne im były jakieś głupie regułki. Miała się zamiar zmęczyć przed upływem północy,a w tej chwili nie miała nawet zadyszki. Gra jeden,na jednego mogła być czymś ciekawym. Stwierdziła,że zapewne nie dostarczy chłopakowi zbyt wiele rozrywki na boisku,ale przynajmniej zabawa będzie przednia. Jak się to wszystko skończy, nie miała pojęcia. Dziewczyna była bojowa z natury. Melody ruszyła spokojnie w stronę chłopaka. Wybiegła z jego prawej,przechwytując piłkę. Była zwinna,choć nie do końca. Pomimo udanego zwodu,w pewnym momencie wyślizgnęła się jej piłka. Ruszyła za nią z zaciętą miną.

Dziewczyna jak szybko przechwyciła piłkę tak szybko też ją straciła, jak można było się spodziewać. Sebastien doskoczył do piłki i kozłował ją znowu w miejscu, zasłaniając ręką dojście do piłki dziewczynie.
-Wiesz Randall, że doprowadzasz mnie do szału? - zapytał chłopak, patrząc na nią z góry. Nie można było wywnioskować, w jakim kontekście wypowiedział te słowa. Uśmiechnął się tajemniczo i wystarczyły trzy kroki by ten doskoczył do kosza i zrobił udany "wsad".
Punkt za punkt. Sebastien nigdy nie lubił grać jeden na jednego, bo zazwyczaj była to akcja po akcji, wciąż jedno i to samo. Bastien nie lubił monotonności. Zgarnął piłkę spod kosza. Rzucił ją sobie pod nogi i podał lewą nogą tuż pod nogi Melody.
Blondyn bardzo szybko się nudził, wciąż trzeba było mu czegoś nowego. Podanie nogą jednak wcale nie oznaczało, że zamierza grać z nią w nogę.

Zaintrygował ją swoimi słowami,choć znała go na tyle dobrze,że widziała,iż lepiej tego nie okazać. Swoją grę prowadzili już od pierwszego roku studiów, dlatego obydwoje całkiem nieźle znali jej zasady. Melody pozwoliła sobie tylko na dłuższe,zadziorne spojrzenie. Nie potrzebowała się schylać. Piłkę bezbłędnie podrzuciła stopą i złapała w powietrzu. Ćwiczyła to od wielu lat i taki manewr nie sprawiał jej trudności. Zamiast odpowiedzi wykorzystała fakt,ze Bastien jeszcze nie blokuje jej dostępu do kosza. Obróciła się,spoglądając przez ramię na blondyna,a potem ruszyła kozłując. Oczywiście mniej więcej na środku boiska zastąpił jej drogę. Starała się utrzymać piłkę, przylegając do niego plecami

Sebastien obserwował każdy manewr, każde posunięcie dziewczyny i nawet nie wiedział kiedy znalazł się tuż obok niej, blokując jej dojście do kosza. Dziewczyna znakomicie mogłaby wykorzystać swój niski wzrost i przemknąć mu gdzieś pomiędzy rękami. Czując jak przylgnęła do niego, a może on do niej, trudno było mu się skoncentrować na piłce. Te kobiece sposoby... Gdyby przed nim stał facet, już dawno miałby piłkę w swoim posiadaniu.
Jego kontakty z Melody były czysto fizyczne. Łączyło ich pożądanie, które przy każdym spotkaniu wzrastało z czasem. Bastien starał się kontrolować swoje popędy, ale bywało to trudne, niezależne od niego. Jeszcze chwila, a Melody pewnie poczułaby to dokładnie...
Chłopak sięgnął ramionami przed dziewczynę, oplatając ją ciasno i wytrącił jej piłkę z dłoni. Wyminął ją i złapał piłkę. Spróbował strzelić z linii za trzy punkty, ale chybił.
Spojrzał na dziewczynę wymownie.

Melody szybko ocknęła się i widziała, jak piłka nie trafia do kosza. Była pewna,że w jakimś stopniu była to jej sprawka. Uśmiechnęła się zadowolona,a chłopakowi posłała jedynie niewinne spojrzenie.Niewinne na tyle,na ile niewinna mogła być sama kusicielka. To róża. Piękne kwiecie, oszałamiający zapach i ostre kolce. W drodze po piłkę, która potoczyła się na bok, czarnulka zatrzymała się przy Bastienie. Jej bliskość nie tylko oszałamiała, a wręcz sprawiała ból. Dziewczyna była odpowiedzą na pytanie "co by było, gdyby", była spełnieniem wielu męskich snów i marzeń.
-Wszystkie chwyty dozwolone..-mruknęła. Miała ciepły, cichy głos, a nawet najbardziej banalne słowa i zdania zdawały się w jej ustach nieprzyzwoitą obietnicą. Nie czekając dłużej, zgarnęła piłkę spod trybun,dając mu odetchnąć.

A Sebastien niestety był dość typowym samcem. Był młody, miał swoje potrzeby i dużą wyobraźnię. Teraz mógł tylko wyjść z sali pod pretekstem nauki, czy przemęczenia, albo zrobić coś czego pewnie znowu będzie żałował.
A czego można się spodziewać po Cromwellu? Postanowił sobie w myślach po raz kolejny, że to ostatni raz... Melody, Melody. Może gdyby w końcu znalazł sobie stałą dziewczynę, to trzymałby ją bardziej na dystans... Ale teraz, był wolny. Ona była wolna. Do tego grali w grę, którą tylko oni znali, choć zasad nie ustalali.
Ruszył do dziewczyny, chcąc jej odebrać piłkę po 'koszykarskiemu', po chwili jednak zmienił zamiar, doszedł do niej spokojniejszym krokiem, dając jej do zrozumienia, że nie ma już zamiaru grać. Spokojnie wyciągnął piłkę z jej dłoni i wyrzucił ją gdzieś w bok, a ta potoczyła się w tą nieoświetloną stronę boiska.
-Owszem, wszystkie. - mruknął po chwili ciszy, stając coraz bliżej niej. Nie dzieliło ich już pewnie nawet 5 centymetrów. Bastien musiał się lekko pochylić, by ich twarze znalazły sie na mniej więcej tym samym poziomie. Nie patrzył jej w oczy, obserwował za to każdy cal jej twarzy, jakby chcąc tam znaleźć coś ważnego. Dziewczyna z pewnością mogła poczuć jego oddech na policzkach. Pewnie poczuła też jego spoconą koszulkę, ale Bastien nie przejmował się tym zbytnio. Ciepłym palcem wskazującym prawej dłoni przejechał gdzieś w okolicy jej policzka. Mogłoby się zdawać, że zmierzając do ust dochodzi do głównego celu tego wieczoru, jednak chłopak opuścił dłoń z rozmachem i oddalił się na większa odległość, dopiero teraz spoglądając w jej oczy.
Może to jego duma, może jakieś zasady moralne, a może ta gra z dziewczyną kazały uśmiechnąć się do niej tylko tym swoim ironicznym uśmiechem i odejść wolnym krokiem w stronę szatni.
Takie spotkania z panną Randall były na porządku dziennym.

Tak.Dość częste zagranie chłopaka. A skoro wspomniał już o przepoconej koszulce, to Melody zupełnie ona nie przeszkadzała. Sama często była mokra po treningu, należało to do sportowych uroków,podobnie jak nieodłączny zapach maści Bengaj. Bez tej rozgrzewającej substancji większość ćwiczeń kończyła by się katastrofą. Na szczęście Melody znała skuteczne sposoby zastąpienia smrodu smarowidła, zmysłowym zapachem perfum.
Choć zachowanie Bastiena nie wprowadzało do ich gry nic nowego, to jednak dziewczyna przyłapała się na tym,że wstrzymuje oddech. Natomiast ciepły powiew na swoim policzku uznała za sprawkę lidera Alfa Epsilion. Słyszała tylko piłkę toczącą się po boisku. Wszystko trwało niecałą minutę. Na koniec dostrzegła jego uśmiech,a potem blondyn oddalił się. Piłkarka znów mogła się wyprostować, gdyż odchyliła się do tyłu, gdy Cromwell zaczął na nią napierać. Choć potrafiła przejść nad tym wszystkim do codzienności,to jednak postanowiła odpuścić sobie trening na siłowni. Ruszyła w stronę szatni niedługo po Bastienie.

Sobotnie poranki większość uczniów spędzała ze znajomymi, z przyjaciółmi w przeróżnych. Sasza stroniła od ludzi, wolała raczej zająć się czymś, czym nikomu by nie przeszkadzała. Ostatnimi dniami w ogóle nie widywała sióstr. Albo zwyczajnie się mijały, albo po prostu jej z jakiś przyczyn unikały, co było dość prawdopodobne. No, ale szczerze, w tej chwili miała wszystko gdzieś. Koniec tygodnia zawsze przynosił jej ulgę i radość. Mogła wreszcie się wyluzować, odpocząć. Jak zwykle, w sobotni poranek udała się na halę sportową. Tylko tam odnajdywała zarazem spokój, jak i dobrą zabawę. Ciemnowłosa wyłoniła się z szatni przebrana w ciemne szorty, odsłaniające jej długie, zgrabne nogi i dopasowaną koszulkę na cienkich ramiączkach. Była sama, więc nie przykładała większej uwagi do stroju. Dziewczyna usiadła na podłodze zawiązując czarne adidasy i ostatecznie kładąc się na podłodze. Nie miała ochoty na grę. Ba, nie miała do tego warunków. Zazwyczaj to Amber, kontuzjowana drużynowa bramkarka z nią ćwiczyła. No, ale teraz nie mogła. Piłkarka nie miała jednak najmniejszego zamiaru się obijać. Chwilę później zaczęła robić brzuszki. Mini rozgrzewka, tak dla zabicia czasu.

Do sali wbiegł naładowany pozytywna energią blondyn. Mimo, ze buty miał jeszcze nie zawiązane, a koszulkę treningową miał jeszcze przewieszoną przez ramię, tuż obok siebie kozłował już swoją piłkę, za którą niedawno zapłacił dość dużą kwotę... Wbiegając na boisko od razu wymierzył w kosz, piłka jednak odbiła się od tablicy, więc Sebastien zgarnął brązową "kulę" spod kosza i dopiero wtedy rozejrzał się. Dlaczego światło było zaświecone? Dopiero teraz chłopak dostrzegł to i dostrzegł także niewielką istotę położoną na podłodze hali, robiącą brzuszki. Sasza Kowaliow o tej porze w sobotę na hali? Sebastien nie krył wyrazem twarzy swego zaskoczenia.
-Sasza? Co ty tu robisz? Byłem pewien, że wszyscy moi znajomi będą dobrze sie bawić z dala od Uniwersytetu...
Sebastien rzeczywiście był pewien, że nie natknie się tu na nikogo znajomego, był to jeden z powodów dla których zdecydował się tu przyjść. Najwidoczniej się przeliczył. W każdym bądź razie Sasza nie była złym towarzystwem, blondyn nie miał więc powodów do tego, by humor mu się pogorszył. Usiadł niedaleko dziewczyny, piłkę położył tuż obok siebie, a sam zaczął zawiązywać sznurówki u adidasów. W międzyczasie wciągnął na siebie koszulkę.

Dziewczyna wbiegła do sali w krótkich, czarnych i spodenkach i białej koszulce. Na początku nie zauważyła Sebastiena i zaczęła biegać. Wzięła piłkę do kosza i zaczęła wrzucać do niego. Kilka razy jej się to udało ale po chwili odwróciła się i zobaczyła Sebastiena. Spojrzała na niego i podeszła do niego.
- Sebastien co ty tu robisz? Nie myślałam że lider bractwa będzie tutaj.

Kolejna liderka na hali? Zlot liderów? Sebastien nabrał do ust powietrza i wypuścił je, kręcąc lekko głową.
-Więc źle myślałaś... - stwierdził Sebastien, patrząc z dołu na blondynkę. Od kiedy ona chodzi na halę i gra w kosza? Bastien widział ją po raz pierwszy z piłką w rękach. Spojrzał na Saszę pytająco.

Dziewczynie trudno było nie zauważyć wbiegającego Sebastiena. Nie widział jej, więc mogła go sobie poobserwować. Go i jego rzut. Całkiem niezły, aczkolwiek nietrafiony. Widok chłopaka również imponujący, zresztą jak każdego koszykarza. Od krótkiej chwili nie robiła brzuszków, ale ciągle siedziała na podłodze podpierając się z tyłu rękoma. Nie rozumiała jego zdziwienia. Przecież doskonale wiedział, że jest piłkarką no a trening był jej niezbędny. Szczególnie po wakacjach. -No widzisz. A ja się dobrze bawię na hali sportowej.-powiedziała po chwili. No fakt. Może i jej zabawa wyglądała bardziej jakby się katowała i za wszelką cenę chciała schudnąć, ale na szczęście tak nie było. Po prostu nadmiar przepełniającej ją energii postanowiła rozładować w ten a nie inny sposób. Mogła siedzieć w tej chwili w zatłoczonym, zadymionym pubie czy zupełnie pustym domu bractwa, ale jakoś specjalnie jej to nie odpowiadało. Kiedy na hali pojawiła się i liderka różowych landryn, tak Sasza zwykła nazywać Omega Phi, jej wzrok napotkał wzrok chłopaka. Równie zdziwionego jak ona. -Eee to ona w ogóle wie co to kosz?-spytała dość cicho, ale na tyle głośno by mógł usłyszeć.

No tak. Dziewczyna miała podobne podejście, co Sebastien. Najlepiej czuła się na hali sportowej. Albo bynajmniej tak dobrze, jak na imprezach. Przez chwilę spoglądał to na liderkę Omega Phi, to na liderkę Omicron Chi Delta. Uwielbiał te ich sprzeczki i odwieczną zaciętą walkę. Wraz z braćmi nie raz świetnie bawili się, rozprawiając o ich kłótniach i potyczkach. Sebastien nie mówił o tym otwarcie, ale w starciu pomiędzy liderkami z wiadomych względów był bardziej po stronie Saszy. Słysząc jej retoryczne pytanie uśmiechnął się tylko wymownie, po czym wstał i sięgnął po swoją piłkę. Miał tylko nadzieję, że panie nie zaczną się zacięcie kłócić, bo nie przepadał za potyczkami kobiet.
-Nie będę ci przeszkadzał, jeśli porzucam trochę do kosza? - zapytał w kierunku Saszy. W końcu to ona zajęła halę pierwsza, wypadało więc zapytać.

Dziewczyna podniosła się z ziemi, starając się nie patrzeć na drugą dziewczynę, która działała na nią jak płachta na byka. Już ona dobrze wiedziała w jakim celu przyszła tutaj Annie czy jak jej tam. Na halę zapuszczali się jedynie sportowcy no i dziewczęta, chcące za wszelką cenę spotkać któregoś ze sportowców. Nie miała wątpliwości z jakiego powodu liderkę Omega Phi naszła chęć na ćwiczenia. W sumie nawet ją rozumiała. Niee. To już przesadzone. Nie rozumiała i nie potrafiła znieść takiego podejścia dziewczyn do płci przeciwnej. Czasem zdawało jej się, że jest jedyną dziewczyną, która nie szuka jako takich przygód no i ofiar. Ciemnowłosa pokiwała głową, uśmiechając się jedynie. -Jeśli mogę zostać i popatrzeć.-stwierdziła, przechodząc kilka kroków i ostatecznie siadając na ławce obok jednego z koszów.

Sebastien rozbawiony patrzył, jak Sasza odchodzi na ławkę, a w końcu siada na niej i najwidoczniej nie ma zamiaru się stamtąd ruszyć. Blondyn opuścił zrezygnowany ręce z piłką i spojrzał na nią z ukosa.
-Ewentualnie możesz zostać. - powiedział z lekką ironią w głosie. - Nie toleruję jednak siedzenia i patrzenia na mnie. To jest przywilej tylko dla wybranek. - w jego głosie pojawiła się przesadna dobitność i powaga, tak więc łatwo było poznać, że lider Alfa Espilion żartuje. Prawdą jednak było, że gdy ktoś na niego patrzył nie mógł się dostatecznie skupić i piłka zawsze lądowała obok kosza.